Soft Sides : The 2016 edition – Superswoon

Wat is met z’n cheesy crust aan mijn ribben blijven plakken ? Tafereeltjes in  woord, beeld en klank. 2016 aaneengeregen van dag tot draad. In de vorm van een Superswoon. Goed voor ’n zwierige overgang !

Super dark wave, stond bij de commentjes op deze clip. Accurate beschrijving voor de donkere en duistere golven, die de diepste krochten der wereld, en ook Belgenland, overspoelen. In 2O16 borrelt en ‘boemt’ er overal van alles …

Maart : #Praying for Belgium : Dit lied, en deze Mohamed blijven me bij… Belgenland wordt met #failedstate om de oren geslagen, maar andere naties zullen zich, later dit jaar over diezelfde vraag moeten buigen – Nice, Berlijn …

Ooit in het nieuws, en ik geloof het instant : toestellen gaan bewust sneller stuk. Mijn stofzuiger, oven en tv, ze deden of doen niet meer mee. Niet eerder in huis, maar prachtig functioneel : mijn zonnewering. Whoe-hoei ! – Juni.

En nog een bom : Brexit. Het kon niet, mocht niet, zou niet, maar het wàs plots feit. #Falende peilingen.

Juli : dit blog boomt. De lezersaantallen schieten uit de startblokken – mijn meest gelezen maand – en de Tour ook. Ariadnesdraad heeft het wielervirus te pakken – Gele & Gouden Greg – maar lezers nemen ’t sportief op ; #mijngeweldiglezerspubliek, dat waarschijnlijk wel een danske placeerde toen ’t ein-de-luk klaar was ! Toch nog even ’n Sagannetje, om het af te leren …

Ik zwijmel dit jaar vrolijk mee, en krijg de meest opgewekte reacties : “Ohh heeerlijkk dit, schitterend hoe jij pech in hoofdletters zo hilarisch kunt opschrijven dat ik bijna buikpijn van het lachen krijg…. en dat terwijl dat zo herkenbaar is ook hier momenteel.” -Melody. Geweldig lief, en humorvol, mijn lezers !

Zomer is ook : Pokémon zoeken.

Augustus dan. Het Baantjer-thema van Toots is favoriet, maar voor deze immer lanchende Vlamerikaan mag ’t internationaler <3. The American Dream…

Oktober : uit de VS komt het fenomeen horrorclowns overgewaaid. Niet veel later zitten ze er zélf met één opgescheept. Trump is president-elect en de Amerikanen dragen speldjes. # Amerika kiest.

Leaving the table, Leonard Cohen – en Come Back To Me zingen zal niks helpen.

Afscheid van de charismatische Obama, dus.

Hillary conceeds : november. ’t Kon niet, mocht niet, zou toch niet, maar …WAS. #Falende peilingen, op repeat. Een Stevige Snuif Girlpower mag op Ariadnesdraad niet ontbreken. Daarom de integrale speech, beste lezers.

december : Aarrghhh, Pietendispuut again. Wereldprobleem. Mooi opgelost in dit Sint-Clipje :

Kerst komt, maar de vrede nog lang niet. Schwere Sachen, ook voor girlboss Angela Merkel. Wie wil er nou als Kerstkado ’n aanslag in Berlijn ? Voor het mooie, maar niet meer bestaande Syrie – Alleppo, deze van Ofra Haza. Er mag wel es een nieuwe, schallende klopper op die hemeldeur !

Grmmpf : nutsvoorzieningen weer duurder in 2017 : wanneer denken die prijsstijgingen nu es “We kunnen er beter mee ophouden ?”

Ach. Wij hebben ze tenminste – dat kunnen de hopen op de vlucht en in erbarmelijke omstandigheden niet zeggen. Fiat lux ! Vooral in de hoofden van diegenen die hiervoor een uitweg moeten zien …

Donald Trump officieel bevestigd als President. De eerste steen van wat allemaal ?

Misschien toch gehoord, daarboven : Music for Life breekt records met de goede doelen-actie, en in NL doet de tegenhanger het ook super. Op deze warme gloed zwaai ik 2016 uit …

Fijne jaarwisseling !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Advertentie

Santa was coming to town …

Een goed idee vindt altijd volgers. Was ik eerst nog surpriserend, werd ik zomaar hupseflups de gesurpriseerde … En hoe !

De aanloop mijner verstomming zat ‘m in november, toen Gulliver ietwat spijtig constateerde : “Ik ga er niet meer geraken, dit jaar.” Er, da’s mijn woonstee, en dit jaar, dat is de toch wel pittig gevulde twaalfde maand.

Tja, kan gebeuren. Gulliver en ik, wij wonen namelijk heel happy not nextdoor. Kunnen we prima mee over de baan. Elkaar zien gebeurt volgens het ik-jij-en-dan-weer-ik-principe, en de meeste tijd en kilometers, die kletsen we lekker foongewijs weg.

Works like a charm, en ach, die enkele keer dat we de weg niet even op kunnen tillen om ‘m in elkaars bereik te leggen, daar zijn we groot genoeg voor.

Ik zit er dus niet mee, en mijn celletjes noteren : Nieuwviering bij Gulliver.

But first : Kerstmis. Die zou voor mij weer maar es anders verlopen dan vorig jaar. Was toen slikken. Maar dit keer wist ik vooraf – en dus valt het doek niet over mijn Kerstdiner op ’t allerlaatste ogenblik. Very up-lifting voor mijn Kerstige mood.

Kerst was eersterangs, beste lezers. Zelfs nog vóór de 25ste.

Voorzien is goed, maar zalig de onwetenden beter, in casu.

Die pre-zaterdag zit ik bij een bakkie mijn Kerstmenu te bedenken en op te lijsten als de bel gaat. Geen onzeker tingeltje, maar een dit-is-geen-abuis-snerp.

” ’t Zijnekik  ! “, hoor ik Gulliver zeggen, gevolgd door meerstemmig gegniffel, op mijn opperverbaasde  : ” Hoe, maar … ! “

Het enigma blijkt Mrs. Cook and Clean te heten. En Mister, want die zat in de driver’s seat. Hoe dat er uitziet, als je elkaars surprise bent ? Geweldig ! Mister en ik zijn dan wel nobele onbekenden van elkaar, maar dat spoelen we, koffieminnend als we zijn, met een verse pot weg. Ik zeg : coffee for president.

Vadermans lust ook wel een kopje, want hoewel hij een navigerende rol heeft gespeeld in de megaverbazing, is hij zélf ook pas bij de kraag gevat.

Slechts een half middagje eerder z’n keuken uit geplukt en gedropt op de passagiersstoel.  ZO voor ’t oog van de ongezond nieuwsgierige buren. We hebben allemaal schik, als we bedenken hoe ze elkaar nu aanstoten, om te beklappen dat Gulliver in alweer een andere auto met een knap vrouwmens gezwind is vertrokken richting ongeweten …

Halvelings geschaakt dus, want de Cook and Cleans zijn in voor “op den bots” en Kerstmarkt, en had ik er niet één in de aanbieding ?

De lijst moet maar lijst blijven : weg zijn wij, na een home-tourtje, waarin Mrs. en ik onze gelijklopende lampliefde ontdekken.

Geen opzien, als we later die avond getwee met een nieuw armatuurtje thuiskomen. Handgesneden, door een verkoper die dan weer van Gullivers kant blijkt te zijn. Ha, de wereld is klein ! Maar de lichtliefde niet, want ik schijn geen Kerstgerelateerd iets op te kunnen, zonder er met ’n lamp af te komen.

En met artisanale noga, die me aan Moeders zus doet denken. Wat zou ze geglunderd hebben. Dubbeldik jammer is het, dat slenteren wegens moeilijk lopen er voor haar niet meer bij is !

We doen de kraampjes eer aan. Of juister : de kibbeling, die me weer even in Schotland bracht, de smoutebollen, met suikersneeuw – dit jaar gemist op de kermis en nu lekker toch – de scampi’s en de appelbeignets voor de liefhebbers die niet Ariadne heten – ik ben niet zo van de appelspijs.

Het werd een heuglijk bonte avond – niet alleen inzake menu. Met lichtjes, leute en sfeer – en nieuwe mensen.  Na al die trieste eindejaarstijd-jaren is het fijn om de feestzin wat te smeren. Heerlijk om samen met Vadermans weer te kunnen lachen – na al dat krijten …

‘k Ben helemaal pro de female version of Santa. Hemels hip en in voor een vleugje Calvados deed ze precies ‘what Santa’s have to do’ :

Make just one someone happy … Lalala … En of het gelukt is !

Zalig was het !  Ik wens het ieder van jullie toe, beste lezers, dat er in 2016 veelvoudig iets onverwachts uit de lucht valt,  dat je dagen later nog doet ginnegappen …

Fijne jaarwissel iedereen !

Bring ‘Em All In

We kijken bijna terug, als we het over 2014 hebben.

Ik heb een soort van strik-drang. De losse eindjes van het jaar moeten ingestopt.

Afwerken, archiveren of wegpromoveren, zoiets. Toegegeven, dat laatste slaat vooral op het vuilnis, maar toch …

Door de combi van  ’n plompverloren afgezeggende Kerstinvitée en ‘n  waterhuishouding die kort daarop besloot zélf aan ’t fornuis te gaan, zijn er nu een paar hondenjobs done and dusted.

Mijn conservenbox is nagezien, geïnventariseerd en gelabeld.  Op datum ook nog. ‘Potver-hier-en-ginder-en-overal-dat-blik-moest-eerst !’ wordt minder waarschijnlijk. Idem voor mijn kruideninventaris. ’t Is te zeggen : die kreeg een ‘finishing touch’. Geen kruid of smaakversterker hier ten huize of het is me door de vingers gegaan.

De staande conclusie : ik heb salie tot heil en genezing van de hele wereld, dus dat komt goed. Alleen de tijm-structuur ervan is nog even een dingetje. 

Ik beschik over een heus arsenaal kurkuma, saffraan, kip en curry-kruiden ! “Live in a yellow submarine !” zingen kan volop.

Komijn mag ook niet ontbreken in m’n kruidenbeschrijf. In aantallen waar ik dol van word, zeker als je bedenkt dat ik er niet ver mee wegloop. Nooit van m’n langste leven meer nodig.  ‘Komijn hier !’ declameren in een marktkraampje ware  de gepaste remedie, om niet van die klank-gerelateerde, wreed ongezellige mens te gaan dromen.

En wat gezegd van peper ? Ik doe ‘m op in ’t groot – net als m’n grootmoeder. Maar of hààr groot en mijn groot een maat voor elkaar zijn is nog maar de vraag … De (na)-oorlogse proporties indachtig, win ik vast het pleit.

Ongebruikelijke invulling van Kerst. Helemaal eens, beste lezer. Maar als je dan toch ’n woede-uitbarsting hebt, is ééntje van opruimwoede niet verkeerd, toch ?

Ik moet nu al schuddekoppen als ik er op terugblik. Wat zullen mijn celletjes er over pakweg twee decennia van maken ? Lachen, gieren, brullen ? Ik hoop het eerste, maar voor nu is ’t sudderen op een plezanter plan …

Maar kom, er is geen kwaad dat altijd duurt. Nog even en ik ga een nieuw jaar in en het land uit. Es kijken of de feestzin van Gulliver intact is gebleven na een (onverwacht) trio van Kerstdissen. 

Waarvan ie schattig verslag uitbracht, verongelijkt omdat ’t bij mij zo ieltjes uitviel. Waarvan ik weer terug blij werd …

Bring ‘em all in, die ijsjes op stokjes speciaal voor mij. Bring ‘em in, die curieuzeneuze-blik van Gulliver als ie het Kerstpakket, waar ie nog niet in mag loeren, opent  !

Bring ‘em all in, die momenten in 2015 – van grote rust en kleine zorgen en liefst geen nieuw verdriet. En voor jullie, lieve lezers, ook zoveel !

Ik accompagneer mijn Nieuwjaarswensen met deze mooie van Mike Scott. Een tikje profetisch, maar zo kort na Kerstmis moet dat kunnen. Als je ’t mij vraagt, vergeeft de troost die van dit muzieksken uitgaat het anachronisme.

Bring ‘Em All In. Ontdekt tijdens een witte nacht waarin mijn hoofd black and blue was en de Jack Sparrow in mezelf kwijt. Sindsdien into my heart, en te mooi om niet te delen.

Enjoy, beste lezers !

De binnenkomer van 2014

Ik weet ‘t, beste lezer, ik schitter door afwezigheid dezer dagen. Als Nieuwjaarsvuurwerk in de vorm van een kerstster. Tot mijn spijt. Maar ik beloof het : ik lees bij, met terugwerkende kracht.

Heb ik het bloggen annex columns lezen aan de wilgen gehangen ? Nee, natuurlijk niet. De lezers van Ariadnesdraad horen bij mijn dag – net zoveel als koffie.

Ik hol momenteel van hot naar haar.

Want het is al duidelijk dat 2014 een jaar van verrassingen is. De laatste surprise is een droeve tijding waarvoor ik – nog maar eens – la camisa negra aantrek. Daarbovenop moet ik ook nog een verkoudheid verbannen, wier liefde zo groot is dat ze van geen scheiding wil horen. Wel een ideale dekmantel voor watertoestanden …

Zei ik vorig jaar nog dat menig familielid  in de kreukels lag, moet ik dit jaar constateren dat voor één van hen die kreukels giga boomwortels zijn geworden. Zo groot, dat je d’r niet meer langs kunt. Onoverwinnelijk.

In de toch wat uitgelaten sfeer van de jaarwissel, doet het vreemd aan, als het verwachte toch nog onverwacht present tekent. Van een binnenkomer gesproken.

Gelukkig hield Vadertje Tijd zijn pas nog eventjes in, zodat ik toch nog een beetje zachtheid en troost kon brengen. John Wesley’s uitspraak is hiermee getoetst en waar bevonden.

Doe al het goede dat je kunt,

met al de middelen die je hebt,

op de manier die je gewoon bent

op de plaats waar je staat,

in de tijd die je gegeven is,

voor de mensen die je kent,

zolang het je mogelijk is.

Met dit gezegde in het achterhoofd wens ik alle lezers mijn een gezond jaar toe.

En plezier, zodat er veel tijd en energie is om mooie herinneringen te scheppen. Waarover dan weer geschreven en gelezen kan worden. Waardoor je kan gniffelen en schateren. Op elk moment.

Herinneringen waarop je verguld kan terugblikken. Nu al, binnen 360 dagen en nog verder in de tijd.

Alle goeds, lieve lezers !

 

I wanna be ….

De menu’s zijn uitgedacht, opgegeten en afgedekt. We hebben ze weer achter de kiezen, de eindejaarsfeesten.

Tradities zijn in ere gehouden.

Dus. Hoempapamuziek uit “den antieken tijd”, compleet met een vleugje  mottebollen er nog aan. Dixit mijn vader : “stampen en dagen” (duwen). Soms een tikje ergerlijk, maar het hoort er gewoon bij.

Net zoals de Nieuwjaarskus en de dito wensen. De klok slaat 12. Mijn vader en ik veren recht en wisselen de beste wensen uit. Allebei moeten we even denken en zeggen na een korte aarzeling : “… en een goeie gezondheid !”

Die hebben we nodig, om wat ons wacht, het hoofd te kunnen bieden. We hopen, maar weten tegelijk beter …

Wat ongemakkelijk is het. Want : géén goed jaar wensen gaat ook niet.

Het nieuwe jaar blijkt niet alleen voor mezelf een difficiele kwestie. Menig familielid ligt dit jaar in de kreukels en neemt de wensen met betraande ogen in ontvangst.

Als ik het gevoel van opgelatenheid van me afschud, vraag ik me even af wat ik dit jaar wil zijn en doen. Ooooh, I wanna be …

Everything at once ! En als dat niet kan, een stressbestendige duizendpoot met toch een paar Lenkaiaanse trekjes !

Niets dus van wat je in de winkel koopt, maar zowat alles waar je stilletjes binnenin op hoopt.

Dat wens ik. Ook voor jou en jou en jou…! , beste lezer.

Op een succesrijk 2013 !

 

Over een bakske vol met stro

Het einde der tijden beleefden we niet, maar de Eindejaarstijd wordt met de minuut meer en meer een feit.  We naderen het gaatje van 2012 …

De cocooning-spirit van Kerst ligt al weer achter ons, het keukenslagveld is geruimd.  Het bruisende, spetterende van een nieuw jaar gaat alras met de belangstelling lopen.

Maar gelukkig is het sprookje nog niet helemaal voorbij. De lichtjes zijn er nog, en dus is een kerstige hymne nog net geen faux pas.

Dus rappekes, omdat het kan, nog even deze klassieker. Voor de fans.

Als klein meisje was ik er dol op. Wat zeg ik, ik heb het GRIJS gedraaid. Tot – toegegeven  – begrijpelijke wanhoop van mijn huisgenoten.

Jaren later nog tovert Urbanus hiermee een lach op mijn gezicht, en activeert Bakske Vol Met Stro steevast mijn duim om de plus-kant van mijn volumeknopje in te drukken.

Een veelvoud van vier zijnde, ben ik effenaf blij dat ik nog geen zak cement kado heb gekregen. Dank je feestelijk, zélfs niet “met ne grote roze strik”.

Maar de mini-versie van het kerstekind dat zichzélf fluks pampert, alvorens in z’n sportwagen te kruipen, dàt wil ik voor al het goud ter wereld (de wierook en de mirre neem ik op de koop toe) niet missen.

Fenomenaal geestige gedachtenkronkels zijn het. Je moet er maar opkomen.

Hoe dat dan gaat, licht de maker van hét Bakske zelf toe in onderstaand clipje.

Een leuke onderschrijving van Urbain’s eigen stelling dat je “om onnozel te kunnen doen nogal wat intellectuele bagage moet hebben”. 

Naast  the full original heb je inmiddels ook de female version, te vinden op de hommage CD Urbanus Vobiscum. Het blijft beeeldend, zelfs met een snuifje folk !

Enjoy !

Zo, beste lezer, mijn bijdrage om je opgewekt De Wissel te laten beleven is hierbij geleverd.

Rest me nog je een Toet-goed 2013 toe te wensen. Dat het aankomende jaar even zacht, knuffelig en troostrijk mag zijn als mijn eigenste Roodneusje !

De Wissel

Bron : weheartit

De wijzer van mijn horloge maakt nog een laatste rondje … en hup, 2011 is voorbij. Vanaf nu zwaait 2012 de scepter.

De historie heeft weer een bladzijde van 365 dagen omgedraaid.

2011, een jaar dat gevoelsmatig veeel langer duurde dan de 365 dagen die er in verpakt zaten. Waarin ik moest wennen aan dat nieuwe leven, waarin ik pardoes was beland. Wennen aan dat schisma, dat leven zonder .

Een jaar waarin het devies leek te zijn : ik ga door, omdat ik niet meer terug kan, ga ik door…

Een jaar waarin ik dikwijls dacht : dat kan ik niet, om het daarna toch te doen.

Een jaar waarin ik mezelf vaak moest opkrikken. Om bestand te zijn tegen het verdriet in en rondom mij. Waarin ik alleen maar kon hopen dat ik een troost was, maar dat niet echt zeker wist.

2011 is ook het jaar waarin ik het begrip veerkracht ontdekte. Meerbepaald dat ik het (nodig) had, wat het met je kon doen en hoe je er aan kon werken. 

Want : ik nam een blog. Sinds augustus is Ariadnesdraad mijn wijkplaats. Mijn eilandje in de soms diepe tranenzee. Jullie, lieve lezers, zijn mijn troostende reddingsboeien. Geweest, en nu nog steeds.

Aanvankelijk wilde ik met mijn blog mezelf leren duidelijk te zijn. Precies dat zeggen wat ik bedoelde, niks anders.

Gaandeweg werd Ariadnesdraad een soort moderator. Van verdriet.  Met een trouw lezerspanel. Ik kon de ‘tristesse’ toelaten, of naar het achterplan schuiven. Net waar ik op dat moment behoefte aan had.

Het schrijven gaf me focus en structuur. Mijn ‘little grey cells’ werden van het maalpad afgehaald en weer tot werken aangespoord. Samen met en ook wel door jullie ontdekte ik weer hoe plezierig lezen en zélf schrijven is.

Mijn emoties genazen een beetje, en de ‘schwung’ kwam terug. Af en toe, en meestentijds schoorvoetend. 

Mijn trouw lezers, jullie dus, hebben hier stuk voor stuk aan meegewerkt. Allemaal op jullie eigen, unieke manier en misschien zelfs zonder het te weten. Hoe dan ook : mercikes !

Voorzichtigjes kon – en kan – ik weer ergens mee bezig zijn, en er blij, trots, enthousiast over zijn. Dat gevoel doorgeven ook. Aan Pruts bijvoorbeeld.

Voor 2012 hoop ik dan ook dat deze trend zich doorzet.

Voor jullie beste lezers, hoop ik van harte dat er in 2012 veel gezondheid, veerkracht, blijdschap, enthousiasme én inspiratie voor blogstukjes mag zijn!

Ik zal ze met veel plezier komen lezen.

Hier zijn jullie nu alvast uitgenodigd !