Afbeelding via Google.
Het geheugen is en blijft een mysterie.
Het is een verzameling van allemaal laatjes. Laatjes die vanalles bevatten. Info, non-info. Zaken die voor die en die betekenis hebben, en voor anderen weer niet.
Ook parfumflesjes. Met daarin zoete geuren. Herinneringen aan een andere tijd. Een ander leven.
Eigenaardig, hoe een geur de sleutel kan zijn om een deur te openen in je little grey cells.
Het gaat een beetje zoals in Aladdin en de geest uit de fles aka de lamp. Ligt er maar net aan welke versie van het verhaal je kent.
Het gaat zo : je pakt de fles, wrijft er driemaal over en hop, daar heb je de geest.
In de meer down-to-earth versie is de fles verdwenen. Het is nu gewoon iemand met haar geur, zich hoegenaamd niet bewust van het effect dat die op je sorteert.
Misschien bekijkt ie je meewarig. Maar dat geeft niet.
Het effect is hetzelfde. De samenwerking tussen aroma’s en geparfumeerde oliën opent een laatje met “Vertrouwelijk” erop. Dit is wat erin zit.
Iemand kwam naast me staan
en daar was plots
jouw geur
‘t Parfum van onmiskenbaar
jij
heel even, een droom
dan dauwt ‘t weer
‘t wordt grauw
als tranenende
mist
… Hop, de geur is vervlogen. De geest huist weer in het flesje.
En dan, dan gaat laatje weer dicht. Dan doet de sleutel weer zijn werk. Gaat de deur weer dicht. Niet onherroepelijk, voor even …
Om geheel op eigen tempo, tijd en voorwaarden weer open te gaan …
Ariadnesdraad 