De tv, het is soms huilen. Bagger en brak. En dan is het oppassen geblazen, dat je niet over pareltjes heen kijkt. Een Haïtiaanse parel in dit geval. Ontroerend mooi, dit!
In het verlengde van Vaderdag een staande ovatie voor deze meneer, die – om zijn jongste druif een pareltje te kunnen laten worden – besloot haar uit de bagger en brak van Haïti te halen middels open adoptie. Als bijna 7-jarige. Hoe vreselijk de man het moet hebben gevonden, blijkt wel uit z’n dolblije reactie bij Annette’s terugkomst.
Zo heeft ie haar vast ook weggedragen, kon ik alleen maar denken, toen ik dit filmpje onder ogen kreeg. Moet je nagaan. Wegbrengen. Je leven uit, maar een betere toekomst in. Niet naar de neighbouring village, neenee. Zomaar even naar de andere kant van de wereld, een piepklein Belgenlandje nog wel.
Neeje, ik kan het mij niet indenken. Mijn beste voorstelling van deze geste hinkt meer dan waarschijnlijk mijlenver achter op hoe het ‘in ’t echt’ moet zijn om dit gebaar te stellen. Verder dan Homelessness in het kwadraat kom ik niet.
Maar wat een epiloog ! ’s Mans toekomstplan voor dochterlief – adoptie, het overdragen van zorg, en daarmee zélf van het voorplan stappen – had niet beter kunnen uitpakken !
Zorgoverdracht en Homeless : ik heb er duidelijk wat mee.
Want dan ben ik weer even terug bij m’n lagereschooltijd. Op de ritmische tunes van Paul Simon’s prachtige ‘Graceland’ neemt mijn vader het gezinsmanagement waar.
Hij moet er z’n draai nog even in vinden. Mijn moeder is die kwijtgeraakt tussen zich brak voelen en een operatie in.
Met mijn vader aan het fornuis en mijn moeder nog een tikkeltje brak, maar gelukkig op weg naar beter, knalde dit door onze boxen !
Schwung verzekerd, al liep het links en rechts misschien wat vierkant … Ach wat, het huishouden van Jan Steen mag d’r ook zijn, toch ?
’t Is echtigentechtig he-le-maal goed gekomen, beste lezer ! Het bewijs : ik ben nog altijd dol op Graceland. En mijn vader ook !
Ariadnesdraad 