Cupid Sings : My Jolly Sailor Bold

Hoewel de timer van m’n lichtschakelaar al een zwierige draai naar achter heeft gekregen – geluksmomentje dat het lengen der dagen bewijst – is het rijk der cocooning nog verre van uit.  Multimediacenter, zetel en fleeceje, here I come … !

Als er wat te kijken valt dat niet tien kwadraten boven saai uitstijgt, tenminste.

Mijn kijkkast wegdoen gaat me een brug te ver, maar tegenwoordig ben ik allerminst boven de huizen over wat ik te zien krijg. Integendeel. ’t Is huilen en de lamp vasthouden.

Die lamp heb je bij tijden écht wel nodig om tussen alle bagger en brak nog een visueel pareltje te kunnen spotten. Gelukkig ben je met een digicorder al een heel eind op scheut. 

En halleluja, voor die beeldbuisvrije avonden, als je een blog hebt en die ook nog zo’n beetje up and running wil houden. Doet wonders … !

Rechttoe-rechtaan tellywatching is ten huize Ariadnesdraad eerder uitzondering, want die grijze korreltjes van me weten wat ze willen ! Die slimmerds zijn niet met om het even wat te sussen, moet je weten …

Tenzij doodmoe, zorgt ‘zalig neerploffen’ zomaar voor aanvaring met m’n innerlijke bossemuurtjes. Niks geen rust en stilte, maar eerder kermis in de hel !

Ten behoeve van m’n arme hoofd, leg ik dus, zo nu en dan, het deskundig advies om me niet door multimedia te laten overprikkelen naast me neer. Vrank en vrij. 

Of juister : zo vrij als je zijn kan, als je celletjes de bokkepruik op hebben en daarbovenop ook nog ‘ns doordouwers zijn. Voor ’t geluk van je grijze massa doe je wat, alleen al omdat ’t amusante gevolgen heeft.

Tss, dictaat van m’n grijze massa. Meestentijds kijk ik maar met één oog.

Die gewoonte sloop erin, toen ik – uit protest tegen ‘flut’ – voortaan weigerde een programmablad te kopen. Onwaarschijnlijk groen en geldtechnish een gelukje, maar weinig verhelderend. Want net als grijze celletjes weigeren digitale tv-gidsen soms sportief mee te doen.

Veelal skip ik zo moeiteloos – want zalig onwetend – heel wat filmische snert.

Héél af en toe ook wel ‘ns een paar key-moments, maar ach, dat geeft verder kijken suspence. Op een klassieker na – Spartacus bijvoorbeeld – heb ik echt niet de idee dat ik nou een Gouden Palm mis … Alles komt terug  – en heroïeke prenten al helemaal. Met genoeg geduld en boterhammen !

Maar als die kleine gannefjes van celletjes hun muts weer opzij zetten, dan klopt het hele plaatje.

Dan krijg ik ‘n sprookje voorgeschoteld. Zeg maar : een flinke snuif mysterie, met een schepje ongeloof erbovenop. Het evenwicht daartussen wordt zorgvuldig bewaard door een piraat met ’n hoek af. Zijn naam is Jack Sparrow, Captain of it all.  In de ware piraterij vast een vloek, maar voor de elastiekjes van m’n goeie hum ’n zegen.

Uit wroeging voor alle kijkgewijs bezorgde kopbrekers zorgen ze dan ook nog voor een muzieksken waar ik Zen van word. Zimmer-zen, zeg maar.

Dik twee weken terug was ’t weer zover. Tijd voor een goed-maak-offensief van mijn cerebellumpjes.

Om het verstoorde tij van mijn hum weer in rustiger vaarwater te krijgen doen ze me met één – eigenlijke ongeplande – zapflits in de Pirates-film ‘On Stranger Tides’ belanden. Ik breek nog net op tijd in om een bevallige jonkvrouw met vissenstaart deze serenade te horen zingen : ” … My heart is pierced by Cupid, I disdain all glitter and gold … “

Glitter en goud misschien wel, maar niet dit lied !

Je zou warempel in mythen, sagen en sirenes gaan geloven ! Het mesmeriseert. Daar moet en zal ik meer van weten :

Reuze, maar nogal kort van tekst … Na tig fragmenten die niet om aan te horen zijn, komt deze uitschieter boven drijven.

Van een jongmens dat Apathetic Onion heet, en zich verstopt achter de looks van Gemma Ward, die het ook verre van slecht uit haar stembanden toverde.

But this, I like even better ! A capella, zonder falderietjes en met een degelijke tekst.

Mysterious, incredible and heart-melting ! Perfect om het hartje van Cupido mee te doorboren, als je ’t mij vraagt …

 Have a jolly sailor bold Valentine, beste lezers !

————————————————————————————–

* tekst : hier nog es volledig. Lichtjes aangepast, omdat de troubadour kennelijk enige moeite had met het Oud-Engelse ‘ye’. Maar dat kan de pret niet drukken…

Advertentie

Black And Blue

In mijn hoofd is het die dinsdagmiddag even duister als buiten, waar een schip met zure appels aankomt. Ik heb mijn Pandoradoos gedag gezegd, maar wat ze prijsgaf bleek Grieks voor me.  Daarom zit ik in m’n “home-office” geen jota te snappen van m’n papperasserij.

Echtigentechtig, er zijn érgere troubles dan een “issue” hebben. Bijvoorbeeld niet weten hoe je probleem precies in elkaar zit, of wààr het begin van de  puzzel ligt. Had ik haar, ik zat er met mijn handen in.

Nu echter zit ik in de papieren. Alleen geldtechnisch niet zo. Ik kijk en kijk – tot de lettertjes weer bijna van het papier komen – maar ik zie het niet, dat licht. Zucht.

Ik zie door de bomen ’t bos niet meer. Het bos, dat is een probleem waarvan me destijds werd gezegd dat het beheersbaar en dus leefbaar was, maar niet permanent oplosbaar. Boe. De dubbele boe was dat een traditioneel behandelplan ‘m voor mij niet werd wegens heftig medicijn-intolerant. De boe-hoe, dat was het prijskaartje.

Uniek zijn is enig – behalve healthwise. Zó aan ’t eind van mijn Latijn was ik, door m’n sputterende waterindustrie, dat ik met liefde arsenicum had genomen, om van dit slopende probleem af te komen. Mijn lijf was zo lief die wens te vervullen door een filterstop in te lassen.

De Gordiaanse knoop was in twee : het werd het Beau Monde – alternatief.

En werkelijk waar, na enige tijd voelde ik me beau. En mondiaal ook, want ik was ein-de-lijk uitgebroken uit dat kleinste kamertje. Geloof me vrij : als je d’r zo’n 17 (!) keer daags rivieren plast, is het doffe ellende. Hoe funky ingericht  ’t ook is.

Nu mijn little grey cells van de verdrinkingsdood waren gered remercierden ze dit met een strategie om de geldstroom gaande te houden, maar dan zo, dat ik zélf niet kwam te verdrinken. Geweldig. En het mooiste was nog wel dat ’t ziekenhuis dat óók van mijn voorstel vond. Geen zucht, maar een orkaan van opluchtig.

Anno hodie – na veel bomen doorzagen mijnerzijds  en nog meer wetenschappelijk onderzoek – is de bril waardoor men naar dit mankement kijkt gefinetuned. Geldelijke tussenkomst is dichterbij.

Maar ik kan nog niet blij zijn, want de mosselen zijn nog niet aan land. De alfa & de omega van deze procedure is namelijk nog niet bekend. Maar de papierberg die erbij hoort wel, en die is machtig ingewikkeld. 

“Oww my God” is alles waartoe ik kom. Paniek en boosheid (op het vege lijf) drijven als onweerswolken door mijn hoofd. De rivieren die ik vroeger plaste,  willen er nou via mijn traanklieren uit.

Kraters van zuchten later, heb ik de pedalen een beetje terug. Als ik deze zondvloed heb bedwongen, moet ik m’n eigenste dossierdame maar weer gaan bellen. Flo is goed met paniek en boosheid. Vooral met die van mij.

Riiiiiiiiiiiiinggggggg ! rukt een vinnige rinkel me uit m’n maalstroom. Door een laatste traan heen herken ik wat cijfers en mijn celletjes joelen direct : Florence, Florence ! Dus neem ik op, toonvast of niet.

“Ik zat aan je te denken,” zegt Flo. Ze klink een beetje zorgelijk, en ik weet niet helemaal zeker of dat nu alleen maar door mijn casus komt. En toch aan mij denken ! ’t Gaat op slag een tikkeltje beter. Ik vertel dat ik me allesbehalve fluks voel. Gefrustreerd door de “Komt goed !”-reacties.

Al is het dan zo dat ik niet blij zou worden van de tegenovergestelde bewering, het voelt een beetje als kurk in de mond gestopt krijgen. Want de zeggers zijn alweer voorbijgehold voor ik “Hoe dan ?!” kan replyen.  En ik voel ’t niet, die GOED …

We puffen samen wat, en prikken ’n meet & greet. “Je bent toch echt geen allehensje” besluit Flo. Ze gaat voor me op de snuf en maakt van de lingua cryptica weer begrijpelijk Nederlands, onderwijl gezwind een paar wachtrijen skippend.

Héhé. Nu Florence meetilt weegt ’t lichter, en zakt mijn Atlas-gehalte.

Zodoende kan ik nu aan mijn Jack Sparrow-kaliber werken. Want : Black and blue past ‘m als een handschoen en hij komt goed terecht.

Dusss …. Pirates, here I Come !

 

Zonder rum, maar even zotjes !

Als ik buitenkom, is het te warm voor de sjaal die ik heb meegenomen. Tja.

Intussen ben ik al zo met dat attribuut vergroeid, dat ik er niet meer bij stilsta of het wel écht hoeft.

Zo komt het dat de absentie van slecht weer me plotsklaps overvalt. Met een zacht briesje,  een aangename temperatuur en de geur van goed weer. Onbeschrijflijk, maar toch direct herkenbaar. En broos.

Hierbij vloekt een te warme sjaal als een tang op een varken.

Dus hup, gauw weg dat ding, voor de weergoden me in het snuitje krijgen, en de douchekraan – die ze wàt graag op me gericht houden – hierboven weer terug opendraaien …  Ik moet Zeus en zijn bende te slim af zijn !

Druk bezig mijn sporen die leiden naar slecht weer uit te wissen – lees : mijn modemisser te verbergen – kom ik lachende mensen tegen.

Het briesje met de geur van goed weer zaait geen storm, maar lachjes. Al m’n passanten zien er opgewekt uit.

Misschien lachen ze  ook door mij. Dat zou zomaar kunnen. Mijn multitaskende alter ego – dat alle ledematen in de strijd gooit – wil zo af en toe al wel eens op comedy lijken. 

De op mijn gezicht uitgebeelde hersenkronkel ” Waar laat ik nou dat veel te warme ding ? ” is ongetwijfeld een onverwacht toemaatje.

Maakt niet uit. Ze lachen. Ik ook. Yep, het elastiekje van m’n goeie hum is in vorm.

Zien lachen doet lachen, zeggen ze, en dit keer hebben ze gelijk. Helemaal als ik onderweg – in de verte – een leuk riedeltje hoor.

Weer thuis ga ik direct bij detectivebureau You Tube langs. Natuurlijk vind ik niet wat ik zoek. Het spijt You Tube – en mij ook.

Wat verder zoeken dan maar. Bij YT zitten ze tenslotte niet om een deuntje verlegen. Klikkerdeklikkerdeklik. En ziet – hoera ende joepie – daar is mijn riedeltje.

Verpakt in een andere tune, maar toch ook catchy. Ik blijf dus voor mijn scherm hangen en zie springende voeten ??!

Whut, dat moet ik zien … ;)

Mijn little grey cells seinen de naam Jack Sparrow door. Effectief, dat rondgehups is echt wat voor hem …

Voor de verandering wordt de bemanning van de Black Pearl eens zélf gekaapt, zo lijkt het wel.  Door schoon volk, dat moet gezegd.

Zou er ook een sweatheart of wie weet wel een love story zijn voor “ladiesman” Jack Sparrow ?

Nou, de partypeople heeft ie in ieder geval ! Who needs rum, then ?

Nu weet ik waar ze voor de “Pirates” de mosterd gehaald hebben …

Hier bij Tago Mago. Zonder rum, maar even zotjes !