I’ll Rise, still (Swoon 39)

Vandaag even kijken wat mijn hart zegt over de aanstormende dertig dagen, beste lezers.

Met de elfde maand alweer aan de deur, zet ik me schrap voor de stukjes glas, die weer af en toe extra hard in mijn hart zullen prikken. Niets aan te doen. Novemberverdriet. Van het meerluik van toen tot nu heb ik een hele weg afgelegd.

Maar toch, het blijft balanceren. Vallen. Onderstromen. Opkrabbelen. Opstaan. Doorgaan. Onbedachte voetangels ontwijken. Schimmig gefluisterde opmerkingen niet laten afketsen op je pijne hart. Te hard om niet te denken : ” waarom toch ? ” en te zacht om goed te horen, die pijl van het geniep.

Bovenstaan. Naast laten gaan. Neerleggen. Veel, vaak en steeds opnieuw. Want tegen onverstand valt niet op te tornen.

Denken, weten, voelen én uitstralen : “Ik doe het, en van jou moet ik het nog zien !”

En, als je boos, maar toch nog ‘composed’ genoeg bent, ’t ook nog zeggen. Dat is rouw, in pakweg honderddertig woorden.

Natuurlijk zijn er meerdere situaties te bedenken, waarbij iets snijdends zomaar over je uitgestort wordt. Dat vind ik zo sterk aan Still I Rise van Maya Angelou : universeel toepasbaar.

Mijn Swoontje staat hier. Met Engelse tekst en audiofragment erbij.

Ik kwam dit op het spoor door een docu rond Serena Williams. De langdurigheid waarmee de Williams-zusjes nu al aan de top staan, doet onsportiviteit ontluiken, weet ik.

Bots ik op een match met Williams, dan supporter ik standaard voor de opponent. Dat wil zeggen, als ik me er al toe kan zetten, het uit te zitten.  Tja, niets menselijks is me vreemd, beste lezers. Voorspelbaarheid verveelt stierlijk. Hoe leuk het waarschijnlijk ook is, om het momentum te keren, te sturen, en finaal aan het langste eind te trekken.

Frut voor de toeschouwer die ik ben. Maar, als Serena dan een boontje blijkt te hebben voor Maya Angelou  – en ok, met een pluchen Disney beddewaarts gaat – dan smelt ik zowaar toch.

Want : I am the dream and de hope …

I rise. I rise. I rise.

Still I rise.

Valt weinig anders op te zeggen dan Amen.

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

 

Advertentie

Ebbenhouten Schatje : Swoon 27

Foerageren is een klus bij 30 +, beste lezers.

Je hoofd kookt namelijk hersentjes-soep. Van de boodschappenlijstjes die ik toch al thuis op tafel laat, vergeet ik nou wat er op staat. Sterker nog : wat er op moet. Zwart goud bijvoorbeeld, dat bij conventie koffie is gaan heten. Niet goed, want daar wordt m’n hum git van, en dat moeten we niet hebben

Zo ook Belgian day vorig jaar. Loeihemeltjes-heet.

Tussen nieuwsbulletin en nog wat anders in, passeert King Arthur. Pfoe-pfoe, wat een uitrusting.  Maar ik bekwikkel bij de idee dat ik niet te wapen hoef. Stiff jelly pudding als ik ben, even wibbly-wobbly, verre van aanwinst, voor ’t legerbedrijf, ik .

’t Zal wel door alchemist Merlijn zijn, dat de nikkel tweevoudig valt. De winkels zijn dicht, en de koffiebodem bereikt …! Voor de tooooiiiiiiink berichten de grey ones “maar de buurtsuper niet”.

Ter plaatse kikker ik op, door de koeltogen, die ik nog iets voor bij dat vloeibaar zwart wil ontfutselen. Bummer. Zelfs met het beste rek- en streknummer red ik ’t niet.  O, Balancia, waer bestu bleven…

Verderop, aan de kassa, staat een Ebbenhout Schone. Outstanding door haar statig postuur.

Ze staat soepeltjes in de wachtrij, in geanimeerd gesprek met haar ebbenhouten drieplussertje. De mini is moe, en dreigt in het gevecht met ’t Zandmannetje de elastiekjes van zijn goeie hum te laten knappen. In een poging hem te occuperen, reikt Ebbenhout Mama bovenhoofds en plant ’n brik melk op het hoofd van d’r gannefje.

Het optisch hoogtepunt van dit tafereeltje ligt hoog. Letterlijk. Op het schedeldak drie volle kartons melk.  Het Afrikaanse lastdragen voor je zien is een belevenis, beste lezers.  Impressionante streling voor het oog. A thing of beauty.

Echtigentechtig, ik moet de forcing voeren om mijn kinnebak te dichten. Het lukt, omdat ik metronoomgewijs de niet-staren mantra opdreun. Of hoe mijn hartgrondige hekel aan ‘aangapen’ te pas komt.

Maar verhip en hemeltjes nog an toe, wat (een op)gaaf !

Want de beste dame staat daar zomaar even drie kartons melk – 36 litertjes – en een zopas van de tikband gerold baaltje piepers van 10 kg plus nog wat nitty gritty het hoofd te bieden. Kortom, een zak cement !

Gedragen als was ‘t een donzen veertje. Met souplesse die ik alleen maar in mijn dromen heb, op voorwaarde van leuk zijn dan nog. Maar de dag is nog niet aan slapen toe, en de winkel zo weer dicht.

Dat wordt nog even doorzweten.

Plus : het zwaartepunt van de stille, bewonderende klantenaandacht is verschoven. Ondergetekende zit nu middenin het oog van de aandachtstornado. Het is de vraag wat de doorslag zal geven ; mijn capriolen, of de plots weer opzettende huilbui van ’t ebbenhouten ventje.

Het momentum keert met een duwtje in de rug van Ebbenhout Mama. “Ga even helpen.”

’n Van zijn huilspoor gebrachte mini stapt nieuwsgierig op me toe. M’n geleende slingeraapje doet niet onder voor Tarzan. Als een volleerd trapezist plooit hij zich in zeven streken, om m’n kostje te pakken.

Bij de centwafeltjes spant ’t erom. Veelzeggende blik boven kleutermans richting mams.

Met de buit op, duikt mijn Ebbenhouten Schatje als ’n koene ridder voor mij de koeltoog in. Middels ’n verfrissende buiklanding kaapt ie wat ik niet te pakken kreeg. Wég boze bui, en ik is blij. Mama, die geduldig wachtend op, nog een extra kwartiertje last heeft gedragen, lacht aanstekelijk. Ebbenhouten schatje, wat kàn je zeg !

Ridderlijkheid nieuwe stijl. Lancelot 2.0. Kan Arthur stikjaloers op zijn.

Melk halen bij stervensheet is Ebbenhout-mooier geworden, alvast.

Als die dan thuis in ’n koel chocoladedrankje is omgetoverd, geef ik John Keats overschot van gelijk. A thing of beauty is a joy forever…

Bij al die huidige tropenwarmte dus ode aan souplesse met de Santana Kanté combinatie.

Yeké Yeké !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Het Kabinetstuk : Swooning Saturday 25

Noot : deze post claimt geen objectivititeit en is daarbij vooruit geschreven, te weten tussen 8 en 10 juli ll. Bij lezing is de inhoud dus al historie, al staat ’t gebeurde toch maar mooi als ’n huis …

Oké, I know. Ga ik zo door, dan blijft mijn reputatie van sportskipper niet in tact. So be it.

Hoera ende joepie, want finaal zijn d’r nou rondjes aan zet waar ik blij van word.  Kilometers omwentelingen eigenlijk, die zich aaneenrijgen tot dé Ronde. De Gele (Greg) gekte waarvoor ik voor de buis zit.

All’s right with the world. Tv-gewijs dan. Vive Le Vélo is op de buis, inclusief de twinkelende oogopslag van Karl Vannieuwkerke. Geen sport-kruisbestuivingen meer, oeffffffff ! En plus zijn er opnieuw prachtige landschappen te zien tijdens de etappes, en geldt zelfs dat ik nog geen ducttape-visioenen heb gehad bij het overigens deskundig commentaar van Michel Wuyts. Te flabbergasted waarschijnlijk bij wat ie ziet.

Niet moeilijk. Wat een thriller kregen we te zien.  Het dak ging eraf – de wedstrijdboog bij de aankomst ging zelfs neer !

Tja als de heren politici, – de kabinetards – er weinig anders van bakken,  dan zeggen dat er elders ook trubbels zijn, en daarbij ostentatief onderuitgezakt in het parlement zitten*, dan moet de oemmmmmmmmmmmmpfff van ’t kabinetstuk ergens anders vandaan komen. Weg met dat oubollige DISCO-gedoe (disasterous – impossible – superstitious – crazy-crazy-complicated). O zo !

Het rijk is aan de nieuwe lichting. Kleurrijke, eigenzinnige teddyberen – gele leeuwtjes. Rijders met jeu, voortvarendheid, poeier in de benen en pit. Het peper en zout van het peloton.

Sagan bijvoorbeeld, die met Tour-ritzege op zak, verry happy speelt in zijn eigen film, Greg die de koerswetten slimweg herschrijft, en Cummings, die cooked en wel het vuur uit zijn fiets trapt ! Ook fenomenaal : die gevreesde bergrit, die Dumoulin op zijn naam schrijft …  Joechei voor de Lage Landen !

En dan de looks nog …desirable, irresistable, supersexy, sweet as candy. Oh……. Oh……….. Oh ……….. !!

Je voelt ’t al op je wielersokken aankomen, beste lezers, Ottawan is de vandaagse zwijmel. Fun in de seventies D.I.S.C.O it is.

Ideaal geschikt : zotjes, kleurrijk, met een snipje geel, veren om naast de nodige peper in de rennerskont te stoppen en ’n handvol complimenten voor wielrenners-charisma tout court !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

---

… zitten* : cfr. Juncker, Europees Commissie-voorzitter.

Heugenisje

Morgen alweer de laatste donderdag van Januari. Traditioneel ook Gedichtendag. Dit jaar is het thema Herinneringen. Gevoelvol, maar soms ook wel beladen.

Maar soms zijn die pop-ups in je hoofd, die zichzelf op repeat kunnen zetten, ook gewoon zoet. Snoepjes voor je hoofd. Heerlijke heugenisjes.

Neem nu de laatste nieuwviering ten huize Gulliver. Sweet memory.

Na heel wat gehos, nog meer gecross, en het behendig omzeilen van geladen boten*, kom ik bij Gulliver aansjezen. Oef, niks te vroeg na een kleine drie uur reistijd.

Ik plof aan tafel en word instant opgekikkerd, door de weerom prachtig gedekte feestdis. Mijn reisspookjes – heb-ik-de-deur-vast-het-licht-uit-het-raam-toe-en-och-de-viskes-ook-nog doen fade to grey – als ik de romantische tafeldekking zie. Het tafellinnen is top, vooral dan de serviettes die Vadermans dit jaar uitkoos. Prachtig. Net als mijn volgende editie Kersttafel. Want ja, ik kreeg het teveel ervan mee.

Je zou ervan gaan zingen. Dat komt ook door de inmiddels door mijn vader geperfectioneerde klassieker – tonijn met perzik. Dit jaar treedt een rijtje mini-tjes voor me aan. Allercharmantst, en verrukkelijk. Halleluja, denken we allebei – want we ontdekken dat deze jaarwissel weer wat gesmeerder loopt dan de voorgaande, op meer dan één vlak.

De sfeer zit goed. Door een flardje Jeff Buckley, maar ook door een top-ik-weet-niet-hoeveel-maar-het-is goeie-muziek, die door de woonkamer zweven. Soms knallen, maar ach, geen man overboord. Of juister, meerdere, want de wederzijdse buren zijn uithuizig. Dus kreeg het volume van Gullivers nieuwste radiosnufje, regelmatig een streepje bij.

Geloof me vrij : z’n Wifi-gestuurde Boose-box-combinatie is ingespeeld, beste lezers. Voor de nieuwsgierigen is dit vast niet de meest geslaagde uitleg – maar beter wordt ’t niet. Ik sta in het rijtje van de volgers als het op nieuwe (muziek)snufjes aankomt.

Iets met koudwatervrees. Je weetwel, die al dan niet met water gevulde emmer over mijne kop. Vadermans is meer van het slag : nou ja, als het ontploft hebben we dat ook weer gehad.

Kom je een heul end mee. Op Spotify bijvoorbeeld. Jaa, Vadermans is hip en trendy.

Hij weet van mijn altijd speurend oog naar goei muziekskes voor Ariadnesdraad, dus ik zit in een wip en een knip voor zijn tablet, aan het roer van Spotify, mijn hersentjes te kraken op liedlijntjes, die amechtig door Gulliver worden opgeslagen, ze vallen ook in zijn smaak.

Ha, geweldig ! Meer moet dat niet zijn… We zingen en swingen – al is het dan vanop onze stoel – het jaar uit.

De tv komt alleen aan bod in de vraag “Wilde gij tv zien ?” Gesteld met opgetrokken wenkbrauw, en weinig animo. Alletwee herinneren we ons de vorigjaarse komkommertijd, namelijk. Neuh, geef maar wat anders dan stampen en dagen op klassiekers die eigenlijk gewoon vreselijk gedateerd zijn.

Doe maar wat Belfast-child, of een vleugje melancholie, of deze.

Of we dan vroeg zijn gaan slapen, zo zonder kijkkast ? Absoluut. Van halfvier in de ochtend kan je niks anders zeggen, beste lezers. Nog een laatste werd nog ééntje en … de tijd vlóóg om.

Erg hebben we niet geleden onder ’t slaapgebrek kennelijk, want nicht Matinesse trok grote ogen op d’r vraag of het laat was geworden. En Gulliver en ik, wij grinnikten.

Herinneringen. De draadjes rond klein en groot, die je het liefste in een doosje** wil doen, mooi gestrikt. En niet te vergeten de titel van Gullivers favo liedje …

——————————————————————————————

* van de uitdrukking “ze zijn een boot aan het laden : het gaat flink regenen.

** : cursiefjes verwijzen naar ‘ Ik zou je het liefste in een doosje willen doen’ van A.M.G. Schmidt.

Je harde schijf verzorgen

Niet bang zijn, beste lezer, je bent niet al meer dan 220 postjes een incognito computernerd aan het lezen, je bent de weg niet kwijt – en je peeceetje ook niet.

It is still I, Ariadnesdraad. Dit is simpelweg een hulde aan de ingenieuze computer die we eigenlijk allemaal zijn.

Bart Peeters zal ’t me vast niet kwalijk nemen dat ik een regel uit Het Menselijke Brein tot titel promoveer. Want ik wil het vandaag hebben over de harde schijf die we allemaal hebben : ons hoofd.

21 septembember is Alzheimerdag. Dat brengt me terug naar de dwaaltocht in het hoofdelijke duister van mijn moeder.

Dit jaar werd mijn memorie getriggerd door Gulliver’s droge mededeling dat ie ‘de facturen’ had weggedaan (de verzorgingskosten toen mijn moeder niet meer thuis kon wonen, nvdr). Mijn hart zakte, bij zoveel bewijs van kosten en leed.

Eens te meer heb ik vrede – met haar nieuwe statuut van wolkzitter. Maar mijn hart zakt nog steeds, als ik aan al diegenen denk die nog volop in deze martelgang zitten.

Ik wil daarom graag een pluimpje opgooien naar alle verzorgers, die hun taak met een noodzakelijk eindeloos geduld uitvoeren. Not scolding, cursing and crying in de praktijk …

M’n loftuiging is door Vadermans aangeleverde content. Jaja, die Gulliver is niet alleen een schattige lurker die me tot schrijven zet, (“Ik heb nog eens gekeken, naar je blog ?”) hij blijkt ook ’n romantische Muzenzoon, die mijn celletjes op gang trekt met pakkende teksten*. See for yourselfs, beste lezers.

Over hoe het moet zijn, als je het hebt.

Alzheimer’s Request

Do not ask me to remember,
Don’t try to make me understand,
Let me rest,
And know your with me,
Kiss my cheek
And hold my hand

I’m confused beyond your concept,
I am sad and sick
And lost
All I know is,
that I need you
To be with me,
At all cost

Do not lose your patience with me,
Do not scold, or curse, ore cry
I can’t help the way I’m acting,
Can’t be different though I try

Just remember that I need you,
That the best of me is gone
Please don’t fail
To stand beside me
Love me till my life is done

Wijl jullie z’n kleine gloriemoment erop nalezen, ga ik ‘m bewijzen dat ik echt nog wel weet wanneer ie jarig is. Insert massa’s ???

De  vergezellende situatieschets is ’n foonconversatie waarin ik vroeg welke dag ie ook alweer exact jarig was – om af te kunnen spreken qua vervoer – en ik bij Gulliver toch ’n klein hartverzakkingkje bemerkte. ??!! Stilte. Daarna wederzijds gegniffel, toen mijn haastig ” Ik wéét wel wanneer je jarig bent,… ik bedoel de dàg.” Oeffff… !

Vadermans is weer gerust. Misschien nog niet over z’n verjaardagsgebak, maar wél over ’t feit dat ik kom. On the dot, en op de juiste dag nog wel. Geen sprake dus, van alweer plotseling verjaren …

De taart-story krijgt dus een nieuwe episode, beste lezers. Definitely to be continued ….

Ik op naar lekkers !

 ————————————————————-

* van Author Unknown

Poetry (E)Motion

De winter mag dit jaar dan uitblijven, de regen doet dat allerminst.

Tijd dus om mezelf te settelen voor die decoder die leeg moet worden gekeken. Detectives, here I come !

Silent Witness, A Touch of Frost, … I loooooooove it. Niet alleen vanwege ’t crimi-gehalte, maar ook vanwege de prachtige poëtische pareltjes die nu en dan verstopt zitten in dat web van onuitroeibare menselijke misstappen …

Dat noem ik nog eens promotie van de (Engelse) taal !

Zo ontdekte ik Frost-gewijs – eigenlijk via de voorzet van Sahid, een Indiër bij wie Jack alle recepten verrukkelijk vindt – Alfred Edward Housman.

Met Gedichtendag 2014 in aantocht deel ik graag The Land of Lost Content met jullie, beste lezers !

Into my heart an air that kills

from yon far country blows :

what are those blue remembered hills

what spires, what farms are those ?

That is the land of lost content

I see it shining plain,

the happy highways where I went,

and cannot come again.

Alweer met dank aan Sahid ben ik gevallen voor de Engelse versie*, die mij een prachtig vergezicht voor het oog tovert … Weer eens wat anders dan de blauwe heuvels van tegenwoordig troosteloos huilende wolken.

Mag het wat luchtiger, of is je hoofd al meer gericht op dat met pijlpunt uitgeruste vleugeljoch, dan is dit van Benny Hellemans ook een aanrader.

kijken

in haar knappe ogen

kussen

op haar warme hand

ik wil haar

een bloem geven

een rode roos

omdat ik haar graag zie

ik voel

vanalles

en moet glimlachen

 

Poëzie, dat zijn gedachten en emoties in beweging. Johnny Tillotson had ’t al eerder begrepen, dus  geef ik hem de regie over het muzikaal cachet van deze dag der dichtkunst.

Poetry in motion, dus.

—————————-

De geciteerde gedichten vind je terug in deze bundels : Uit mijn eigen, p 72. Benny Hellemans. Vzw Rotonde brengt de  kunst van haar bewoners bijeen, Houtekiet geeft uit.  Kunst zonder (mentale) beperking, al is dat voor de makers ervan niet zo. Mooi voorwoord van Bart Peeters.

A shropshire Lad, A.E. Housman.

* Engelse versie : A Shropshire Lad is in het Nederlands vertaald door W. Jonker : Een jongen van het land, met op p. 109, een vertaling van The land of Lost Content