Bron : Weheartit
September alweer. De schoolpoort zwaait open.
De deuren van de kermis ook. Maar voor de jacht op de smoutebollen-met-bloemsuiker kan worden ingezet, is er eerst nog de braderie. Ik heb wat met deze jaarmarkt. Ja, echt.
Ik vergeet namelijk keer op keer wanneer ze precies doorgaat. Dus is het traditioneel spannend of ik er op de braderie-dag zal in lukken alle stopplaatsen op m’n boodschappenlijstje aan te doen.
Niks te als de wiedeweerga voorbij-zoeven. Nope. ’t Is duwen-trekken-wringen-pas-oppen en voetje-voor-voetje voortschuifelen in – hopelijk voor jou – de goeie richting … kortom, eeuwen doen over een belachelijk kleine afstand.
Ongelooflijk, de capriolen die je soms te zien krijgt !
Het meest effectieve om hieraan te ontsnappen is natuurlijk de geprikte braderiedatum in m’n hoofd knopen.
Tot ik hier in slaag, ga ik gewoon bedenken dat ik niet de enige ben die seskes krijgt van een dergelijke verkeersopstopping …
Want Sharp Ben kende ook al file-leed door een markt. Maar of zijn oplossing ook de mijne wordt, hou ik nog even in beraad … tot de kip een krokant jasje heeft.
Veel leesplezier, beste lezers, met deze gastblog !
Benidorm bastards: ze bestaan echt! door Sharp Ben
Het is weer druk op de wekelijkse markt. Nochtans is het kil en grijs, maar het verlengde weekend kan ook veel verklaren.
Voor me staat – of moet ik zeggen hangt – een triootje bejaarde dames tegen hun looprekje geleund en ze blokkeren op die manier de volledige doorgang.
Ze kunnen maar niet beslissen of ze wel of niet een braadkip zouden nemen en zo ja, hoe groot het beestje mag zijn en hoe hard het vlees gebakken.
Mijn herhaalde “pardon” en “excuseer” ! hebben geen effect, en omdat ik bang ben dat het minste zuchtje wind, het kleinste stootje de dametjes uit hun evenwicht zal brengen besluit ik om voor één keer de zaak niet te forceren.
Ik mag er niet aan denken dat één van die wankele bejaarden door toedoen van een “kreupele joeng in zen kerreke” op de kasseien, en vervolgens zelf in een “kerreke” belandt.
Ik wacht dus rustig af tot de verkeersknoop nabij het kipkraam zich vanzelf ontwart.
Een man kan de toestand niet langer aanzien en maant de vrouwtjes aan om toch wat ruimte te maken, daarbij duidelijk naar mij wijzend.
De vrouw die het dichtst bij me staat draait zich om en wendt zich vervolgens opnieuw naar de verantwoordelijke medeburger en zegt heel verveeld:
“Ze hebben toch ne mond om ’t te vragen, hé meneer!’, maar ze weigert verder om ook maar 2 centimeter ruimte te maken ondanks mijn veel luider klinkend “pardon, excuseer!”.
Andere mensen in de buurt – waaronder een vrouwtje dat zo mogelijk nog moeilijker te been is – wringen zich dan maar in 75 bochten om voor mij toch een doorgang vrij te maken. Wanneer ik de ouwe zeurtante voorbij rijd, blijft ze maar zeggen: “Ge hebt toch ne mond om te vragen!”.
Als ik die mensen nog eens tegenkom hanteer ik een andere tactiek: bejaarden rammen met wind mee! (dixit Bart Peeters)
Wreed herkenbaar, Sharp Ben, en to the point beschreven ! Dankjewel voor de bijdrage !
Ariadnesdraad 