Jubileum : 4 jaar en (nog steeds) voor geen gat te vangen

Vandaag staat dan de 3de Jubileumpost, naast deze parelmoer en dit karaatje. De tip van de sluier die Blogwizard heet, wordt gelicht. Het is Blogtrommel-auteur Sharp Ben.

Hij werd Wizard, omdat mijn celletjes aan de wieg van dit blog nog geen Zeebonken waren. Zeeziek en zonder zeebenen waren ze, inzake de ommekant van een blog.

In al die blogtijd is veel duidelijk geworden. Blogconstructie voor mij, mijn looks voor Wizard. “Voor geen gat te vangen” is z’n leus, als het over mij(n blog) gaat. Eerlijk waar, beste lezers, die stelling is dan weer mijn Da Vinci codex.  Je zult ’t zwart op wit zien, dat ik zelf ook niet vreemd ben aan hersengymnastiekjes !

Aan een blogwieg staan geeft veel impressies. Wizard deelt ze graag met de lezers van Ariadnesdraad. Hij gaat even van de SEO naar het CEO van weleer …

“Maar wat is er dan zo bijzonder aan mijn blog ?” Het is een vraag die Ariadne me regelmatig stelt.

Ik mag dan al vroeg tot haar Blogwizard gebombardeerd zijn, ik blijf het moeilijk vinden om die vraag in één-twee-drie te beantwoorden. Al in 2011 was me duidelijk : Ariadnesdraad wordt iets speciaals. Een persoonlijk blog, een blog met veel persoonlijkheid. Kleine, maar belangrijke nuance.

Hier dus géén open dagboek, geen maandelijkse inventaris van ‘r kleerkast, noch ’n wekelijkse blik op de menukaart ten huize Ariadnesdraad.

Wat je dan in de plaats krijgt ? Verhalen “uit een bijzonder leven”, om er maar es ’n cliché tussen te gooien. Boeiende verhalen, waar ieder wat mee kan.

Tenminste, als je de tijd neemt om – kop koffie en koekje bij de hand – op zoek te gaan naar die rode draad door haar verhaal. Zo nu en dan  zit die goed verborgen achter de rijke beeldtaal en de linguïstische spitsvondigheden. ’n Gelaagdheid waar ik van hou …

Dat menig bezoeker zich zo nu en dan een beetje moet voelen zoals in dat ene nummer van Boudewijn de Groot, kan ik me zeer goed voorstellen, maar niet alles wat op het web gebeurt moet verpakt worden in licht verteerbare niemendalletjes van 300 woorden, hé?

Vandaag, 4 jaar en zo’n 220 postjes later, valt daar nog helemaal niks op af te dingen.

Erg knap is dat, want slechts weinig bloggers blijven zolang trouw aan hun eigen recept, zonder dat het op de duur gaat vervelen. Welke postjes ik dan zelf het leukst vind, vraag je je nu af? * Welnu, kiezen is in dit geval zeker verliezen…

Ik heb een zwak voor de scherpzinnige manier waarop Ariadne zichzelf portretteert, hoe ze haar mannetje staat tegenover pissige TV-mannen (noot voor Ariadne: je schuldig voelen jegens de buurman hoeft niet) en hoe ze – met het nodige gevoel voor humor en (zelf)relativering naar de gevolgen van een zomerstorm kijkt. Zo van : heb je te veel water, dan wordt je toch bootsman ?

---

  *  : Waarschuwing: de postjes niet lezen tijdens het nuttigen van de verjaardagstaart. Het risico op proesten van het lachen, tijdens het eten, is te groot. Ik ben niet verantwoordelijk voor gebeurlijke ongevallen…

N.B. Credit, copyright en waardering gaan voor dit stuk uit naar Sharp Ben.

Advertentie

Robinson to the rescue : Gastblogging

De foon kan evenzeer een vloek dan een zegen zijn. Denk maar aan de  klabats-boem-baf-toestanden, die je met een smak (op de grond) uit je slaap en in de foonwereld slingeren. Vooropgesteld dat de reden serieus genoeg is, kan je hierna toch vaak waarheidsgetrouw tegen de andere kant van de lijn zeggen “Ach, geen man over boord”.

Vele keren erger zijn de spammers, de hackers, de “echtniet ?”-ers en zij die nee alleen kunnen begrijpen via een Cursing-tirade. Zeg maar : de multi-overtreffende trap van miljarste-vlammenste-caramba-nu-niete ! Jaa, die Rossa geeft niet op. Een bijtertje. 

In het Eden van de eeuwige bereikbaarheid wil NEE verkopen nog wel es een Tantaluskwelling zijn, als je hoffelijkheid hoog hebt zitten.

Niet voor het eerst zie ik mijn goeie luim verdampen tussen een argeloos moment, “daar hang ik weer” en een identiteitscrisis. Jawel, beste lezer, ik wil dan op slag ‘the other gender’ zijn. Wegens vermoeden van een kloeke aanpak inzake telefoon-idiotie.

Maar, beste lezer, over deze inzinking(en) ben ik heen. Voortaan eet ik tijdens dergelijke telefonades alleen nog dikke en ronde koekjes, zodat marketeers voor een propvolle mond gaan passen.

Verder ga ik me bedenken dat ik minstens één man ken die ook wel ‘ns ‘geplakt’ wordt. Ik geef ‘m graag ’t woord.

Deze Robinson – Sharp Ben – heeft de lijnvriendelijkste strategie om van die plakkerige babbeluten af te komen. Oorvervuilers eruit, metronomen erin … ?

Veel plezier met deze gastcolumn, een ware turnles voor het elastiekje van je goede hum !

Stel je een doordeweekse avond voor, ergens tussen pakweg 18 en 21 uur. Etenstijd ten huize Sharp Ben. Net wanneer we onze eerste hap naar binnen werken gaat de telefoon.

Een op zijn minst binnensmonds gevloek stijgt op. In een reflex neem ik toch maar op, er zijn nu eenmaal mensen die je moeilijk kan laten wachten.

“Hallo!”

“Spreek ik met de heer Sharp Ben?”

“Ja, daar spreekt u mee. En wie bent u?”

“Goeie dag meneer, ik ben mevrouw Kwettermie van enquêtebureau Disturb en in opdracht van koekjesfabrikant Dik & Rond doen wij een onderzoek naar uw eetgewoonten. Mogen wij daarom 2 minuutjes van uw tijd?”

De niet onaangename stem van mevrouw Kwettermie dreunt als een metronoom haar obligate litanie af, terwijl ik mezelf verwijt nog maar eens in de val te zijn getrapt.

Ook voel ik de aandrang om mevrouw Kwettermie zonder veel poeha het zwijgen op te leggen. Niet zo moeilijk zou je denken: één druk op de knop volstaat.

In plaats daarvan doe ik niks en bedenk in een flits dat ik eigenlijk veel te beleefd ben opgevoed om aan deze situaties het hoofd te kunnen bieden.

Het enige antwoord dat ik over mijn lippen krijg is:

“Nu ja, vooruit, 2 minuutjes dan”.

Het vervolg laat zich raden: 2 minuutjes worden er 5 en 5 minuutjes worden er 10 of zelfs 15! Niet zo erg natuurlijk, maar de niet onaangename stem van mevrouw Kwettermie warmt wel mijn verpieterd bord niet op…

Bovenstaand scenario zou grotendeels tot het verleden moeten behoren.

Sinds kort staat mijn naam immers op de Robinson-lijst.

Die lijst is een initiatief van de bdma (Belgian Direct Marketing Association). De leden van de bdma verbinden zich er sinds 2010 toe geen commerciële aanbiedingen meer te sturen naar diegenen die op de Robinson-lijst prijken.

Er werden 2 lijsten aangemaakt : Phone & Mail (per telefoon en per post). Medio 2012 ging het Phone-register over in de Bel-me-niet-meer-lijst. Willen werd hierdoor wat meer wet en bedrijven waar u reeds klant bent mogen u niet meer standaard contacteren.

En nu maar hopen dat koekjesfabrikant Dik & Rond lid is van de bdma…

Surf naar de site, laat je gegevens achter en Kees is klaar.

_____________________________________________________________________

Dit stuk heeft 2 auteurs. De cursieve tekst werd mij aangeleverd door Sharp Ben. Credits en waardering hiervoor gaan naar hem uit. Ariadnesdraad nam de intro en een kleine updating op zich.

Benidorm Bastards : Gastblogging

Bron : Weheartit

September alweer. De schoolpoort zwaait open.

De deuren van de kermis ook. Maar voor de jacht op de smoutebollen-met-bloemsuiker kan worden ingezet, is er eerst nog de braderie. Ik heb wat met deze jaarmarkt. Ja, echt.

Ik vergeet namelijk keer op keer wanneer ze precies doorgaat.  Dus is het traditioneel spannend of ik er op de braderie-dag  zal in lukken alle stopplaatsen op m’n boodschappenlijstje aan te doen.

Niks te als de wiedeweerga voorbij-zoeven. Nope. ’t Is duwen-trekken-wringen-pas-oppen en voetje-voor-voetje voortschuifelen in – hopelijk voor jou – de goeie richting …  kortom, eeuwen doen over een belachelijk kleine afstand.

Ongelooflijk, de capriolen die je soms te zien krijgt !

Het meest effectieve om hieraan te ontsnappen is natuurlijk de geprikte braderiedatum in m’n hoofd knopen.

Tot ik hier in slaag, ga ik gewoon bedenken dat ik niet de enige ben die seskes krijgt van een dergelijke verkeersopstopping …

Want Sharp Ben kende ook al file-leed door een markt. Maar of zijn oplossing ook de mijne wordt, hou ik nog even in beraad … tot de kip een krokant jasje heeft.

Veel leesplezier, beste lezers, met deze gastblog !

Benidorm bastards: ze bestaan echt! door Sharp Ben

Het is weer druk op de wekelijkse markt. Nochtans is het kil en grijs, maar het verlengde weekend kan ook veel verklaren.

Voor me staat – of moet ik zeggen hangt – een triootje bejaarde dames tegen hun looprekje geleund en ze blokkeren op die manier de volledige doorgang.

Ze kunnen maar niet beslissen of ze wel of niet een braadkip zouden nemen en zo ja, hoe groot het beestje mag zijn en hoe hard het vlees gebakken.

Mijn herhaalde “pardon” en “excuseer” ! hebben geen effect, en omdat ik bang ben dat het minste zuchtje wind, het kleinste stootje de dametjes uit hun evenwicht zal brengen besluit ik om voor één keer de zaak niet te forceren.

Ik mag er niet aan denken dat één van die wankele bejaarden door toedoen van een “kreupele joeng in zen kerreke” op de kasseien, en vervolgens zelf in een “kerreke” belandt.

Ik wacht dus rustig af tot de verkeersknoop nabij het kipkraam zich vanzelf ontwart.

Een man kan de toestand niet langer aanzien en maant de vrouwtjes aan om toch wat ruimte te maken, daarbij duidelijk naar mij wijzend.

De vrouw die het dichtst bij me staat draait zich om en wendt zich vervolgens opnieuw naar de verantwoordelijke medeburger en zegt heel verveeld:

“Ze hebben toch ne mond om ’t te vragen, hé meneer!’, maar ze weigert verder om ook maar 2 centimeter ruimte te maken ondanks mijn veel luider klinkend “pardon, excuseer!”. 

Andere mensen in de buurt – waaronder een vrouwtje dat zo mogelijk nog moeilijker te been is – wringen zich dan maar in 75 bochten om voor mij toch een doorgang vrij te maken. Wanneer ik de ouwe zeurtante voorbij rijd, blijft ze maar zeggen: “Ge hebt toch ne mond om te vragen!”.

Als ik die mensen nog eens tegenkom hanteer ik een andere tactiek: bejaarden rammen met wind mee! (dixit Bart Peeters)

Wreed herkenbaar, Sharp Ben, en to the point beschreven ! Dankjewel voor de bijdrage !

Politieke poppenkast : de lazarusformatie

Bron : weheartit

Vandaag Part II van mijn gastblog “Politieke poppenkast : de lazarusformatie “ door Sharp Ben.

Wie hem al kent, weet dat de politiek aan hem een superaandachtige toeschouwer heeft. Hij kijkt, analyseert scherp, en vat onversneden samen …

Tegelijk levert hij ook het bewijs dat het politiek bedrijf geen saaie soap hoeft te zijn.

Welnee, je hebt tijd zat om de beentjes uit te slaan en ondertussen een banket aan te richten voor “the world and his wife” !

Wat voorafging aan de dansles lees je hier.

“It takes two to tango”, zegt het spreekwoord.

Ik twijfelde altijd al aan de danscapaciteiten van beide heren, zeker als het erop aankomt om samen een zwierige tango ten beste te geven.

Tijdens die tangolessen verzaakt De Wever ook officieel aan het premierschap (iets wat hem als leider van ‘s lands grootste partij toekomt) en schenkt het in een genereus gebaar aan zijn opponent.

Een op het eerste gezicht wat vreemde wending, maar bij nader inzien ook volstrekt logisch. Je kan geen premier worden van een land dat je liever naar de verdoemenis helpt.

Nee, laat Di Rupo de kastanjes maar uit het vuur halen. Hij (De Wever) kan intussen rustig achterover leunen in zijn versterkte zetel en alles afketsen wat hem wordt voorgeschoteld.

Di Rupo van zijn kant aanvaardt het geschenk en kijkt ernaar als naar een smeltende praline aangeboden door zijn schoonmoeder : ze ziet er lekker uit, zal ongetwijfeld verrukkelijk smaken.

Maar hoe werk je zo’n onding naar binnen zonder je mooie kleren vuil te maken ?

Met enig lood in de schoenen hapt ie toch maar toe omdat hij zijn schoonmoeder niks kan/mag/durft weigeren.

Aan Di Rupo dus om een recept uit te werken voor de vorming van een federale regering. Over de bereidingswijze zal ik niet uitweiden, wegens veel te ingewikkeld voor gewone stervelingen en bovendien gewoon te gek voor woorden.

Wel gun ik u een exclusieve blik op de ingrediëntenlijst. In willekeurige volgorde. 

Neem 5 minuten politieke moed, een pre-formateur, een koninklijk verduidelijker, een handvol bemiddelaars en onderhandelaars, veel slaande deuren, zeeën van perslekken, een hectoliter bloed, zweet en tranen.

Daarbij een hele stoet cruciale momenten en gesprekken van de laatste kans, een royale scheut dramatiek, en één langgerekte exit van N-VA. 

Verder een biechtstoelprocedure in een verlaten Ardens kasteel, gebalde koninklijke vuisten op televisie (ook al du jamais vu), en sneuvelteksten die te nemen of te laten zijn.

Voeg aan dit alles nog toe :   één deelakkoord en neologismen die ei zo na in het Van Dale-woordenboek terecht kwamen (snuffelronde, overzomeren, vlinderakkoord) …

Zeker ook onmisbaar in dit recept : een Europese kredietcrisis, véél tijd en een kredietratingverlaging.

Alsof de sint himself er zich was komen mee bemoeien kregen we een paar dagen voor zijn verjaardag het bericht dat er toch uitzicht was op een nieuwe federale regering. “En Elvis leeft!”, zo was mijn eerste schampere reactie…

541 dagen na 13 juni 2010 kunnen we concluderen dat België nog bestaat. Of en hoe blij we daar moeten om zijn, dat valt nog te bezien. Hoe dan ook, het staat voorlopig onder leiding van deze man …

———–

Zo, beste lezer, ik hoop dat deze stukjes je geen indigestie hebben bezorgd, maar je integendeel smakelijk hebben doen lachen …

Als je de politieke poppenkast in Belgenland ingewikkeld vindt : je bent niet de enige ! Het opzet van deze stukjes was ook om het politieke kluwen een beetje te ontwarren.

Ik ben benieuwd naar jullie reacties … en mijn gastschrijver vast ook !

Mercikes alvast voor jullie bedenkingen, het leeswerk en natuurlijk Sharp Ben voor zijn bijdrage  !

Gastblogging

Bron : weheartit

Gastbloggen, dat is zo door iemands schrijfsels begeesterd raken, dat je van je eigen blog een vrij podium maakt.

Dat is een uniek verhaal brengen binnen je eigen blogverhaal. In dit geval zelfs een vervolgverhaal als opiniestuk.

Deze blogger is niet begeesterd, maar gepassioneerd. Door taal, schrijven, nieuwe woorden en eigenlijk alles waardoor en waarmee taal tot zinvolle uitdrukking kan worden gebracht. Getuige daarvan is zijn zijn nieuwste project, waar ik mezelf al een paar keer mocht ontdekken – tot mijn blije verrassing. Sinds kort ook met een gastrubriek …

Een passie dus voor bloggen – hij houdt 3 (!) blogs up and running – en ook voor de vorm van taalbedrijf die bij conventie politiek is gaan heten.

De politiek in Belgenland – of het gebrek eraan – is legendarisch … en taalvernieuwend. 

Ik wilde wel eens weten hoe het woord lazarusformatie te voorschijn kwam uit een taalbad van Sharp Ben.

Hou je vast, vandaag  Part I van zijn opiniestuk.

Politieke poppenkast : de lazarusformatie

Er op terug kijkend verbaast het me enigszins dat ze nog bestaat; die vreemdsoortige natie, dat afgerukt stukje Nederland, geprangd tussen Frankrijk en Duitsland.

Het werd goed 180 jaar geleden achteloos bijeen geharkt door de toenmalige Europese grootmachten die elkaar het licht in de ogen niet gunden en elkaar voor geen meter vertrouwden…

Dat bufferlandje, België, heeft al ettelijke keren op zijn grondvesten gedaverd.

2 maal lag het midden in het Europese slagveld, de andere keren zijn op het conto van de Belgen zelf te schrijven.

Ik wil met u even terug naar de laatste keer dat onze grondvesten daverden. Wees gerust: Niet de hele chronologie van de 541 dagen tellende regeringsvorming.

Dat gaat ons te ver leiden. Dit is immers een gastblog. Ik beperk me tot enkele markante feiten.

Enkele weken voor de parlementsverkiezingen loopt een regering op haar laatste beentjes en probeert haar laatste beslissingen te nemen.

Eén van de laatste struikelstenen is  niet één of ander besparingsplan, pensioenhervorming of drastische hertekening van de arbeidsmarkt – alledrie broodnodig, en ook al de landen om ons heen zijn er zoet mee – nee, hier steggelen de excellenties over de kleur van de nieuwe Europese nummmerplaten. Ja, u hoort het goed.

De heisa over 2 of 3 kleurtjes is exemplarisch en symptomatisch. Het eens zo geroemde Belgische compromis is niet meer te vinden. Niet over kleurtjes, laat staan over veel fundamentelere dingen. De toenmalige eerste minister zegt: “Het Belgische model heeft zijn limieten bereikt.” Hij zegt wat ik denk.

De teerling is geworpen. De kiezer heeft gesproken, en heeft altijd gelijk.

Bijgevolg timmert ie een politiek landschap ineen waar geen pijl op te trekken, geen land mee te bezeilen en geen regering mee te vormen valt. 

Laat staan een grondige, werkbare hervorming van de staat door te voeren!  Want het formatierecept begint met: ‘Men neme 6, 7 of 8 partijen…”

Dat België een land is met 2 verschillende talen, culturen, democratieën en opvattingen over van alles en nog wat was al enkele decennia duidelijk. Nu weerspiegelt zich dat ook in een verkiezingsuitslag.

Wallonië kiest voor de PS, al jaar en dag de “vaste waarde” in Franstalig België, fervent verdediger van het Belgique à papa *. 

Vlaanderen kiest voor het relatief jonge rechts-conservatieve en separatistische N-VA en dan vooral voor haar immens populaire boegbeeld Bart De Wever. Hij vermorzelt zowat alle rechtse partijen in Vlaanderen.

Alle andere partijen (Vlaamse en Waalse) zijn te klein om nog echt uit de schaduw van de grote 2 te treden en verworden de facto tot satelietpartijtjes van de grote broers ( PS en N-VA).

Over de N-VA van De Wever scheef ik toen:

“… Zijn politieke tegenstanders en de media hebben het hem niet al te moeilijk kunnen maken. Men is er nooit toe gekomen de N-VA echt op de rooster te leggen over bijvoorbeeld het te voeren sociaaleconomisch programma. Door te focussen op zijn splitsingsdiscours en hem daarvoor zelfs te demoniseren is zijn partij nog groter geworden dan al het geval was.

Uit het verleden zouden we toch al lang moeten weten dat de Vlaming geneigd is te stemmen op diegene die het meest wordt zwartgemaakt ?

In de hoofden van vele Vlamingen leeft de overtuiging dat België een aflopende zaak is, en voor sommigen onder hen moet het land eerder vandaag dan morgen in mootjes worden gehakt.

Hoe een en ander in de praktijk moet verlopen, daar hebben slechts weinigen ook maar enig benul van. Ik ben al lang blij dat de N-VA net genoeg staatsmanschap in huis heeft om het woordje “onverwijld” in deze niet meer in de mond te nemen ! …”

De hoop komt op die 13de juni uit een voor mij onverwachte hoek. We horen Di Rupo in het Nederlands. Gebroken, wat hakkelend –  een kandidaat-premier van een tweetalig land amper waardig –  maar toch: du jamais vu in mijn politiek bewustzijn.

Onomwonden vertelt Di Rupo dat hij het signaal van het Vlaamse kierzerscorps begrepen heeft. Hij krijgt het voordeel van de twijfel. Dat raakt ie kwijt wanneer hij een kleine 2 maanden later zijn eerste persconferentie als pre-formateur geeft.

Iedereen die in België ook maar een klein beetje in politiek geïnteresseerd is beseft : dit wordt zeer moeilijk…

wordt vervolgd …

—————————————————————————————

 * Belgique à papa : Het België van voor de grote staatshervormingen, het België van de oude stempel.