Tafel 13

Bron : Weheartit

Ergens eind november 2012. De toebereidselen voor de decemberfeesten  vorderen, zachtjesaan. Ook bij mijn vader.  Dus belt ie op, met een culinair issue.

Een goede preparatie is immers het halve werk, nietwaar. Zeker sinds mijn moeder niet meer thuis kan wonen en Mrs. Cook & Clean op Oudjaar niet gauw even een keukenprobleem in de pan kan hakken.

Ze is gedetacheerd door de firma Rap en Proper en door mij belast met de taak z’n (feest)zin aan te zwengelen, toe te juichen, en – vooral –  te fortificeren.

Met een feestmaaltijd bijvoorbeeld. Derhalve interpelleert ze mijn vader ruimschoots op tijd over welke gangen hij op de kaart wil.

Hij, van zijn kant, ziet – na jarenlange festiviteiten onder de regie van mijn moeder – geen specialiteit in een microwave maaltijd, genre kant en klaar.

Het moet geen Masterchef zijn, maar beslist wél iets dat mijn “rol-oog” voorkomt. Om het in keukentermen te zeggen : hij wéét welk vlees ie in de kuip heeft …

Daarom dus knoopt zich de vraag “Heb jij al gehoord van tonijn met perzik ?” in mijn oor.

“Ja, lekker !”, antwoord ik, terwijl ik me afvraag wat daarmee kan zijn.

“Ik zoek nog een tussengerechtje voor op oudejaarsavond, dat niet te moeilijk is.”

“…? “

In de stilte die volgt valt mijn nikkel.  Ik heb niet te klagen over mijn “little grey cells”, maar ze lopen nooit ver vooruit. Ik zit nog niet eens in december, laat staan aan de feestdis …

Het lampje dat aanfloept in mijn hoofd zorgt voor nog meer vertwijfeling.

“Je komt toch, dan? Zoals vorig jaar ?”

Ik sta er niet naast, maar zie ‘m in gedachten. Fronsend en al denkend looprondjes makend.

Wat uitleg en enkele verzekeringen later ben ik “enlisted”. Voor de nieuwviering én de logistieke assistentie erbij.

Mijn beurt nu, om verbluft te zijn. Ik kan er maar niet bij dat de man die een apocalypsjaar doorkwam, in de knoop slaat van een gerecht dat nog net niet zichzelf klaarmaakt …

Ik haak in en grinnik. Omdat ik het zwengelwerk van Mrs. Cook en Clean apprecieer, ik tonijn met perzik lekker vind, en het de goede kant op gaat met de zin voor feest. Hear Hear !

Geen seconde twijfelde ik aan spijs en drank. Daarentegen was ik razend benieuwd. Hoe zou het zijn ?

Echtigentechtig, beste lezer, het was áf.

Het huis was (weerom) precies goed versierd. Vééél witte lichtjes voor sfeer en een stemmig gedekte dis.

Tafel 13 mocht gezien worden, met kleurig tafellinnen en het fijnste huisservies erop … Werkelijk een streling voor het oog !

Aan dit pareltje neem ik plaats. Hiermee verklaart mijn vader het eindejaarsfeest voor geopend.

Meteen ook het sein om de arena, die keuken heet, te betreden …

Het liep als een trein. Met een vlotheid waarvan het spoor alleen maar kan dromen, volgden de gerechtjes elkaar op.

Geloof me vrij, beste lezer : geen mens kookt met meer efficiëntie in een magnetron dan mijn vader !

En ik ? Ik kwam, ik zag en ik at.

En deed quasi niets. Want kalm blijven als de Sint-Jacobsschelpen protest aantekenen tegen hun bereiding, de ingrediënten van tonijnsla mengen en op het stop-knopje van de microgolf duwen, dat mag geen keukenwerk heten …

Dit diner krijgt – volmondig – mijn stem ! Mmmm …

I vote for mijn vaders aardappelrozetjes, ijs op een stokje, en speciaal voor mij gezette koffie in stijlvolle kopjes !

————————————————

N.B. : De titel van dit stukje verwijst naar het gelijknamige  canvasprogramma.

Advertentie

Festiviteiten, versiering … en een verborgen talent

Bron : weheartit

De eindejaarsperiode ligt weer een beetje achter ons. Ik haal opgelucht adem. Oef.

Want eigenlijk was de  voorbije decembermaand allejezusmoeilijk.

Vanwege het gemis, dat zijn allereerste verjaardag vierde. Vanwege alle vragen daarrond. Vanwege alle andere treurnissen rond mij, die ook niet bepaald een zegen waren en zijn voor festiviteiten. Vanwege de vragen of de feestdagen nu niet extra moeilijk waren.

Proefondervindelijk heb ik kunnen vaststellen dat het gemis niet moeilijker is rond de feestperiode. Want het is er gewoon, zoals elke dag. Anders dan vorig jaar weet je dat je de dag wel doorkomt, je hebt het immers al een heel jaar gedaan …

Wat wél een opgave is gebleken is de haast morele verplichting tot opgewektheid. Vrolijkheid laat zich niet dwingen, en ze neemt ook geen genoegen met het opvoeren van een toneelstukje, met het doen alsof.

Natuurlijk kun je niet verwachten dat de hele wereld een jaar later nog steeds stilstaat bij de bom die in jouw leven is ingeslagen.

En inmiddels functioneer je ook al weer in die mate dat iemand wat ie tegen je zegt niet x-aantal keer hoeft te herhalen voor je het werkelijk hoort.

Maar de stoom komt me nog steeds uit de oren als iemand, die op de hoogte is, vraagt : “En, goed gevierd ?” Ja zeg, wat denk je zelf ?  Ergerlijk.

Net als de mensen die, ondanks het feit dat ze tot de jaren van verstand gekomen zijn, hardnekkig weigeren het te gebruiken. Zich in plaats daarvan aanstellen als kleine kinderen. Over tijdverspilling gesproken.

Het feestgesternte mocht dan wel niet superdelux zijn, toch is er gevierd. Onder het motto : je kunt niet in een muizenhol blijven zitten om de wereld te bedanken.

Met alles er op en eraan. Feestelijk gedekte tafel. Viergangenmenu. Een lach en een traan. Yep, zelfs de pakjes ontbraken niet.

Ieder die ook maar enigszins kon, was present voor Nieuwjaarswensen. Wat onwennig voelde het. Want een (nieuwe)  traditie wordt niet opgebouwd over één nacht ijs.

Maar de sfeer was verre van slecht, zelfs een beetje zoals vroeger te noemen.

Zelf voelde ik vooral blijdschap omdat het, ondanks de obstakels die de nieuwe situatie met zich meebrengt, toch gelukt was iedereen te zien. Oefoef.

Zucht van opluchting ook voor mijn pakjes. Verrassend, en toch helemaal mijn ding.

Nog een opluchting is dat ik nog in al mijn kleren pas.

Nog béter : ik heb deze keer geen berg afwas hoeven wegwerken, want nu deed de vaatwasmachine het, geassisteerd door mijn vader.

Maar waar ik écht paf van stond was de feestelijke aankleding van het huis.

Ik had er wat voor gevreesd. Voor die spreekwoordelijke kale bedoening. Had me ook afgevraagd hoe ik het best kon reageren als de versiering next to not aanwezig zou zijn.

Want dit jaar zou mijn vader voor het eerst de versiering alleen voor zijn rekening nemen … ?

Maar : ik had buiten de romantische aard van mijn vader gerekend. Hij had zelfs gedekt voor een onverwachte gast. Met een Kerstig tafelkleed en het beste servies.

Geen sprake van een gebrekkige kerstversiering ! Met oog voor detail was elk hoekje van het huis onder handen genomen en in een kerstkleedje gestoken. Niet te veel, niet te weinig. Precies goed. En in mooie kleurschakeringen …

Er was de Kerststal, voorzien van een sneewtapijt. Geflankeerd door de Kerstklokken die ouder zijn dan ik, en de sneeuwmanpop die zijn opwachting maakte aan de schuifpui…

De kerstboom was volledig opgetuigd, met gekleurde lichtjes. Mijn voorliefde voor witte lichtjes kennende, had ie de kamerplant dan meteen ook maar van een lichtnet voorzien.

Witte lichtjes straalden een diffuus licht af op de boekenkast, die tijdelijk fungeerde als uitstalraam voor de toegezonden kerstkaartjes.

De klassieke ornamentele groene vaas had een kerststukje met rode appeltjes geadopteerd. Qua kleur een perfecte combinatie.

In de keuken, voor kerstversiering een minder handige plaats, prijkte ter compensatie een mooi bloemstukje.

Werkelijk : mijn vader overtrof mijn verwachtingen, ja zelfs mijn eigen kerstversiering. Ver. Want hij had ook nog aan buitenverlichting gedacht …

Voor dit jaar dus alvast een zorg minder. Geen excuus meer.

Want hij kan het, het huis smaakvol versieren.

Als het goed is, moet het ook gezegd.

Wauw, moooii !!