Ge(a)waardeerd !

Eén van de leuke kantjes van bloggen is dat je daardoor mailtjes krijgt. Op 18 december vorig jaar heb ik prijs in de Sunshine Award loterij. Rianne, Zij van Wiebeltjes, mailt me dat ik eer van haar krijg, en werk. Hoera, en veel dank !

“Zeker wel ga ik aan de slag,” responseer ik, “alleen nog niet direct”. Dat niet direct, is nog net geen omega geworden, gelukkig.

Eerst hadden mijn celletjes moeite met ’t maatschap tussen zon en de twaalfde maand – en eerlijk, ook nu :  zotjes dat het zo kort voor Kerst 15° aanwijst ! – toen was de brainwave foetsie en toen, toen werd het zomer.  Woestijnzomer, eigenlijk.

Met 37 graden in de woonkamer en m’n hoofd dat voelde als ’n gesmolten geweerloop, ging alles dat maar enigszins warmte genereerde in de ban. Adios, blogschrijven. De grey ones, kwapoetsertjes als ze zijn, kropen terstond onder steen.

Intussen zijn de gekookte hersentjes van de baan en bestoken mijn cerebellumpjes me weer als vanouds met gedachtenflitsen.

Beter gezegd, één grote : eindejaarstijd.

Geen wonder dus, dat mijn innertalk gaat over Kerst, lichtjes en lekker eten. En sunshine in het hart for all : let’s light it up, tenslotte.

Zeven invalletjes wist ik feestelijk te strikken voor een rolletje in ‘The ‘magnificent 7’ van Ariadnesdraad.

• # kerstlichtjes : mijn kerstige mood mag dan soms wiebelig zijn, op kerstlichtjes ben ik dol. Kom ik een kerstmarkt op, dan kan ik er niet van weg zonder een lichtarmatuurtje. Dik tien jaar geleden een smeedijzeren piramide, die nog immer brandt, nu een handgesneden bamboe-licht. Jippie ! Dat denken vast ook die verkopers, die als enige dat verholen snoer tussen mij en al dat licht bemerken …
• Kerstkraampjes, ok, maar stiekempjes is de Sint mijn favoriet. Daarom maakte ik, ter assistentie, Pietjes. Think bright, think light : hallo hulp. Geen punt dus, dat roze wolkhaar. Ook niet indien redelijk knal : de zwarte lokken waren even zoek. De plus : de Gemijterde hoeft even geen bril…
• Al dat Sint-suiker moet natuurlijk verwerkt. Cue for bakken, braden en dies meer op tv. Je zou er calorie-angst van krijgen … Maar Sue Perkins – met haar “Bake !” in the Great British Bake Off kan er bij mij altijd in. Heeeeeeeerlijk programma, dit.
• Op GBBO botsen is prachtig, maar mijn geliefde Ziz-kaasjes weer op het spoor komen een half mirakel. In een nieuwe versie, van de buurtsuper nog wel. Nomnomnommmmmmm….
• Bovengenoemde voltreffer tot een kaassaus verwerken in een pasta. Teleurgesteld zijn in de babyspinazie die ik d’r als groensels bij deed. De sliertjes glimmen prachtig groen, maar moeten voor mij toch in puree zitten en niet zo aalglad zijn. Weet ik meteen waarom ik niet groot en sterk ben geworden, zeg.
• Nog meer new food proberen. Thai bolognaise van Jeroen Meus. Vergeten dat in die rode currypasta chilipepertjes zitten en ’n heule ruime schep nemen. WWWWWWWWWoewoewooeeeeeeeeeeh ! Fire ! Dat arme bokaaltje prompt ‘Straaaaaaaf ! opschrijven. Niet als boetedoening, wél als reminder. I Like spicy, maar lucht in mijn longen nog net wat meer …
• Eénmaal hiervan uitgetraand, weer gaan voor comfort food : broodpudding. Zoete Zonde mijn.  Genoeg hebben van het ontvorm-gedoe en daarom fluks een life-hack stelen van Jamie Oliver. Gemak dient de mens, zeg ik.

Moeiteloos, dat is als geluk, het vermenigvuldigt als je het deelt. Je kan er nooit genoeg van hebben.

Aaaaaaaah, de sheer happinez of winning – al is het dan van je ovenschaal – dat gun ik alleman. En jullie, beste lezers, nog meer. Dusssssssss …

Snij je bakpapier groter dan je ovenschaal. Voor mijn ovaaltje knipte ik ’n rechthoek, die natgemaakt en uitgeknepen soepel wordt, waardoor vlotter drapeerbaar. Als alles goed is komt het papier ietsjes over de rand en heb je nu vier hoekpunten die je kan gebruiken om je eindprodukt te liften …  gaat zwierig, neem dat van me aan !

Mijn diner van fait-divers is hiermee geserveerd en smakelijk verorberd hoop ik, met Lovers on the Sun als toemaatje …

Advertentie

Nominated

Ergens in het laatste trimester van vorig jaar hoor ik een glunderende Europese president zeggen : ” Het gaat beter met Europa”.

Het stemmetje in mijn achterhoofd roept: “Ow ja, vast, vanop jouw stoel, maar voor de common man daarentegen…”

Maar toch blijf ik hangen, benieuwd geworden. Naar de big smile van Herman Haiku. Van Rompuy is vergroeid met sérieux, en een glimlach past bij hem als een vlag op een modderschuit.

Him gloating, it’s nothing short of a miracle.

Dat wonder is, dat de Europese Unie de Nobelprijs heeft gewonnen. En uiteraard natuurlijk kan je daar als ” hoofd van ” geen gezicht als een graftak bij opzetten.

Of Europa nou zoveel reden tot feesten heeft, laat ik in het midden. Maar het moet gezegd : de Nobelprijs krijgen is stukken beter dan uitgeroepen worden tot het kneusje der  continenten.

’t Spel van de nominee’s, best offs en obligate lijstjes en overzichten is begonnen, peins ik schuddekoppend, met een klein gniffeltje er achterna. Prompt vergeet ik het.

Tot ik een poosje later zélf nominee en ontvanger blijk te zijn. Twee keer, dus. Van de Liebster Blog Award. Mijn hart maakt een huppeltje en mijn hoofd vergeet even dat het eigenlijk in een (blog)dip zit.

Ik weet het zeker : ik blink harder dan 10 Europese presidenten en wiebelen doe ik ook, van plezier.

Aah, wat lief !  Ik mag dan niet romantisch zijn in de zeemzoete zin van het woord, met ontbijt op bed en de kliedertoestanden die hier onverbiddellijk bij horen, toch smelt ik.

De witte chocolade en de Olifantenversie met hele hazelnoten doen dat ook. Klaargelegd om mijn trieste bui te bestrijden, zijn ze plotsklaps werkloos geworden.

Je zou ervan gaan dansen, als je zo graag wordt gelezen ! Ja, een goed swingske, op die van Rapalje, dat moet kunnen. Of voor minder dansgerichte knoken, The Boss.

My Hometown verlaten deed ik jaren geleden al. De nieuwe landingsbasis laat ik per trein achter me. Tenminste, als het lukt, en ik niet ‘fyra-eus’ word van alle perikelen. 

Na een zesjarig valiesbestaan als interne en enkele verhuizingen kort na elkaar, zit een “Ik vertrek !” er niet meteen aan te komen. Als ik het al doe, zal het naar een oord zijn met géén kans op sneeuw, en pas als ik mijn weerzin voor het inpakken van koffers heb overwonnen !

Brr… Het samenstellen van die outfits en dan het geprop om alles gepakt te krijgen ! Compact en gecombineerd, het wil nog niet altijd samen !

Dat doorreis-bestaan  noopt je tot het kiezen van een kleurpalet. Liefst ééntje dat bij je ogen en teint past, anders wordt het al snel visueel lawaai. Blauwgroen-combineetjes doen het goed bij me.

Kleedsels van in het jaar nul mogen me dan wel rillingen bezorgen, een die-hard fashionista die elk jaar haar hele garderobe er aan geeft, ben ik niet.

Besloeg mijn kleerkast maar één deurtje, dan viel het me vast makkelijker om mijn ramen,  – die professioneel, maar weinig gewassen worden –  achter me te laten, richting J.K. Rowling om haar te gaan vragen hoe ze een 7 delige boekenreeks, met al die verhaallijnen en stambomen, uit haar pen krijgt.

Dichter bij huis kan ik die meerdelige detectiveschrijver Aspe misschien ’s vragen of hij denkt dat het gezicht van een schrijver kennen er ook voor zorgt dat ie meer, of anders gelezen wordt. Of misschien heeft een vleugje mysterie ook wel z’n charme ?

Als je het mij vraagt, schetst een goed verhaal zijn eigen beeld, dat los staat van de  beeltenis van diegene die het schrijft, of zelfs in contrast daarmee. Niet zelden roept verbeelding iets anders op dan realiteit .

Een luxeprobleem dat ik even aan de kant schuif. Ik wil tenslotte –  nu en later – minder bezwaard worden door troubles.

Hoe dat dan moet, daar moet ik even voor gaan zitten. Bij een film als Daens, of Nell.

Terecht bekroond, en het bekijken meer dan eens waard!

De plots die daarvoor nodig zijn, die zie ik me nog niet één-twee-drie uit de losse pols schudden. Herman’s haiku’s ook niet.  Woordrekenen in de overtreffende trap past me als een jas op de groei.

Maar groeien van contentement doe ik natuurlijk wel bij waardering ! Dubbelop.

Bedankt voor het pluimpje, beste lezers !

Ik blaas het met plezier weer jullie richting uit … :-)

Sultan Sushi

Bron : Weheartit

Toen Sharp Ben me vroeg of ie Jezusmina ! Ik heb een stokske ! mocht gebruiken voor  De Blogtrommel, plooide ik mijn wenkbrauwen in een bedenkelijke frons.

Mijn inner voice gilde fluisterde in m’n oor : “Oeioei, voor je ’t weet zit je (terug) aan het stokjesfront !”

Maar te laat. Want het tagvirus waarde al rond en stak me aan. Bea, die er begrijpelijkerwijs graag van verlost raakte, gaf me de stokjesmicrobe door. Zodoende wordt deze column een praatje over “some little things in life”.

Tja, wie met chops and sticks eet, komt vroeg of laat bij sushi uit. Maar : met sticks of vork, ik at het nog niet.

Sushi is nou niet echt iets dat tot me spreekt en zegt : “Mij moet je geproefd hebben !”

I blame it, not on the boogie, maar aan het feit dat rauwe dingen en ik telkenmale  ruzie krijgen … Niets aan te doen, nog een constructiefoutje.

Komt nog bij dat de fusion tussen verfijnd en delicatesse me telkens weer hetzelfde brengt : te weinig voor te veel.

Echtigentechtig, ik wil niet testen ( lees : betalen) hoeveel je sushi-gewijs nodig hebt om niet van de honger van je stokje te vallen.  Overroepen dus, die sushi.

Volgens mijn smaakpapillen geldt dat dan weer niet voor Pizza-Hut-pizza’s.  Mmmmmm … die Cheezy Crust ! Een aanrader ! Alleen al maar omdat je de left overs netjes verpakt meeneemt naar huis.

Bij Pizzahut is je teleurstelling over een torenhoge restaurantrekening weg-eten aan het dichtstbijzijnde “frietkot” niet aan de orde, neem dat van me aan.

Thuis de keuken induiken voor een zelfgemaakt hamburgertje hoeft ook al niet.

Je kan zó in de zetel ploffen en uitbuiken bij een lekker drankje. Voor mij een Gini graag, of anders een “lait russe”.

Al zou het zomaar kunnen dat die wat zoutig smaakt, door de tranen die je er in stort terwijl je moviewatcht.

Goed, tranen in je koffie is misschien geen perfect plaatje als je aan jij-je bank-een filmpje en een drankje denkt, maar het past.

Helemaal als je naar The Green Mile kijkt. Tom Hanks speelt er een hoofdrol in, maar ik heb als koffie-liker toch echt een boon voor John Coffey” like the drank, only not spelled the same”.

Een reus, met een peperkoeken hartje. Wonderdoener. Zachtheid in een dodelijk harde wereld. Het hoofdthema in deze film wordt mooi belicht en dit vanuit zoveel mogelijk hoeken … Het raakt me. Nog meer sinds dit moment.

Beklijvend. Niet zo best voor mijn nachtrust ook. Ik mag dan wel een nachtuil-ritme hebben, een nacht doorhalen door piekernissen, daar pas ik voor – tenminste, als ’t lukt. Zo’n witte nacht gaat toch meer en meer doorwegen …

Met  Herbie Rides Again kom ik weer in the pink mood.  Dit eigenzinnige 2 pk-tje is cute, en dat roze zit er zeker voor iets tussen !

In het departement krasse karretjes moet Herbie nochtans Kit laten voorgaan. Zo’n auto wil ik ook …. ! Hm. Eerst maar eens beginnen met een Knightrider-ringtone.

Voorlopig zingt mijn rinkelding nog gewoon Dumdiedum. Enfin, melodie 1 volgens mijn foon.

Als mijn deuntjesmaker niet dumdiedumt, dan bliept ie.  De laatste keer werd ie hier toe aangezet door de sms-dienst van Pearle, om me te vertellen dat mijn nieuwe blauwekijkersbijlichtende ding klaar is.

Nog even deze zal het regenen of toch maar niet, als ik dat had geweten, dan had ik kunnen gaan-dag afsluiten met de laptop, Ariadnesdraad en mijn blogboekje in de aanslag …

Bij Bea was het ne keer azo.  Bij Ariadnesdraad is het steevast ne keer anders – wie mij ooit al een stokje gaf kan dit beamen.

Aangenomen met dank voor het schrijfstijlcompliment. In  een meestal net iets andere vorm weergegeven en next to nooit doorgegeven … 

Het ging dan wel niet over tea and light refreshments, toch hoop ik dat jullie, beste lezers, dit stokje kunnen smaken !

Jezusmina! Ik heb een stokske!

Bron : weheartit

Ik heb goed over het hebben van een blog nagedacht. Heel goed. Maar er is toch altijd een aspect waar je niet aan denkt. In mijn geval : een tag ofte een stokje krijgen.

Ik doe mijn hoed af voor de gewéldige antwoorden – geestig, ad rem, met een knipoog … – die mensen er op weten te verzinnen.

Stokjes zijn een indicatie dat je blog gesmaakt wordt. Dat verdient een dankjewel. Nu nog hopen dat je ‘leespapillen’ niet op hun honger blijven zitten.

Dus : hier komen ze, de 10 dingen over mij die je nog niet weet.

Mijn lezers hebben het zich afgevraagd : wie is Pruts? Deze überschattige 170 cm tellende jongedame noemt me tante. Ze was onlangs jarig en kreeg van mij een heel speciaal kadooken.

Ik weet niet of er nog meer mensen zijn als ik, maar ik lust geen appelmoes. Mijn nachtmerrie : verkeren in een gezelschap waar iedereen dól is op appelspijs. Zonder alternatief.

Daarentegen ben ik verlekkerd op pannenkoeken. Met lichtbruine suiker, bloemsuiker, of ijs en warme chocoladesaus. Mmmmmmmmm … bring it on, please!

Sport is een goed idee, na een copieuze maaltijd. Helemaal akkoord. Je zult het me echter nooit zien doen. Niet gemaakt voor de sportschool. Tja, een constructiefoutje.

Iets anders dat mijn humeur opkrikt : muziek. Ik kan erg genieten van van de goeie tekst van een nummer. Helaas heb ik geen hoofd voor muziekteksten. Daarom ben ik blij als ik op YouTube fimpjes mét tekst van m’n favo nummers ontdek.

Ik vind stokjes altijd een beetje eng. Vanwege ’t feit dat je ’t onderwerp niet zélf kiest. Maar, lief is het eigenlijk wel. Ideaal ook tegen een writer’s block.

Ik heb een zwak voor de tango. Om naar te kijken weliswaar, want zelf heb ik twee linkerbenen. Petje af voor beroepsdansers!

Mijn zuiders temperament kan misschien ook verklaard worden door m’n naam. Die is namelijk Grieks. Grieks zoals in de Griekse mythen. Geloof me maar als ik zeg dat de bende van Zeus best hield van wat leven in de brouwerij!

Ik heb een speciaal soort humor. Vaak liggen mensen in een deuk, terwijl ik het gewoon een accurate beschrijving vind. Zoals toen ik op de vraag of ik een stresskip ben repliceerde : “Ik zie er vaak uit of ik een aardbeving kan weerstaan, maar van binnen…” Wie het genre van mijn humor kent : let me know.

Een principe waar ik helemaal achtersta is : wat  je van iemand anders hebt geleend, moet je in goede orde terug bezorgen.

Daarom mag Liann van mij minstens 5 goeie redenen verzinnen waarom ze mijn blog zo leuk vindt … en gewoon leuk telt niet. Dat spreekt !

Maar eerlijk is eerlijk : of het nu stokjes zijn of niet, reacties zijn iets prachtigs. Want : ik word er blij van …

Beste lezer, ik hoop dat die blije sfeer zich weerspiegelt in mijn stokjes, euhh, stukjes !