Alloo, met den Telefon ? Bisnummer…

De veeeeeeeeeeeel te lange stilte die hier heerst, vindt haar oorsprong in ’n heule armee strubbelingen die m’n pad kruis(t)en. Met degens en vuile voeten, nogal liefst. De aftocht blazen is nog niet aan de orde, dus zal’t nog wel even nemen vooraleer Ariadnesdraad uit de diepste krochten van enig blogarchief omhoog kleffert.

De nieuwste belemmering heet ‘weerbarstige modem’. Of. Altijddichtbij, zo je wil.

Rappekes, voor mijn scherm een zwart gat wordt, ’n da capo van een meidaagse column in 2014. Met een nieuw Eurosong voor de deur andermaal brandend actueel.

Ik ga nog wat hangen, beste lezers. Aan den telefon. Benieuwd hoeveel belrondjes het nog gaat vergen tot ‘I want to be accepted’ ook weer voor mijn digitaaltv geldt.

Ik zet alvast de zoetgevooisde klanken van een Paradijsvogel in als wapen. Enjoy !

April 2014 gaat mijn persoonlijke geschiedenis in als de “hardhorige marketeer”- maand.

It started not with a kiss, maar met een dame die zich in waar steenkolenengels voorstelt als Rossa from M.icrosoft. Insert eyebrow-fitness here. Wat ze mist aan Dickens’ language compenseert ze ruimschoots met decibels.

“HAAAAI,” “Howw aaaaaaare you-ou ? Ik: Fine, thanks. Why are you calling ? Midderwijl doe ik mijn best haar volume te negeren. Om naar m’n little  grey cells te kunnen luisteren die aanvoeren dat er iets niet klopt.

Goed ja, ik heb M.Icrosoft in huis, maar kom op, de computergigant gaat me toch niet zélf contacten voor een kettingbrief van intussen alweer 2 jaar geleden, waarin me gouden Mic-bergen werden beloofd…?

‘t Kan m’n ongeloof zijn, maar die Zilveren Vloot is nimmer binnengevaren. Mogelijks hebben de computerreus en ik dan toch iets gemeenschappelijks : een onbestaand GPS-gevoel.

Hoe en waarom komen ze toch aan mijn nummer ? Terwijl mijn celletjes dit koortsachtig proberen uit te vinden, neemt Argwaan toe.

Bij de andere kant ook, afgaande op de ‘Volumeknop’ die nog een streepje verder opgeschroefd wordt.

Ariadne LABYRINT ?! klinkt het, mét akoestiek waarop zelfs het Colosseum jaloers zou zijn geweest.

“Ja, Zeg !” denk ik inmiddels en zeg daarom in onvervalst Nederlands : Nee, AriadnesDRAAD.

Hier heeft Rossa niet van terug. Meer nog, nu is ze het spoor compleet bijster. Terug naar af dan maar weer. “HAAAAI, howw…”  Ik val in met ” Listen, lady, if you’re not going to tell me what you are phoning for, I’m not interested! ” Bammm!

‘t Zal Mic toch worst wezen hoe het met me gaat ! Met m’n giro, daarentegen …

Ik kan de hitte van het vorige gesprek nog voelen, bij alweer een nieuwe rinkel. Rossa again. Ze moet en zal het laatste woord hebben via een computergestuurd “Goodbye !”

Niet in de haak, dit, brommen mijn celletjes. ‘s Avonds krijgen ze groot gelijk als Nieuwsanker waarschuwt voor grootschalige Mic-fraude… Pfoe-oe ! Die dans ben ik even mooi ontsprongen.

Es ist mir nicht ganz egal wat er met m’n zilverlingetjes gebeurt, dus zit ik daags daarop blij te zijn met m’n grijze massa, als op mijn scherm een zoetgevooisde Oostenrijkse Paradijsvogel voorbij komt. Een aller(b)aardigste dame die, hoewel ze Wurst heet, er beslist niet uitziet alsof ze die vaak heeft gegeten …. Temidden haar betoog over ‘fitting in’ heft niet Conchita, maar mijn Dumdiedummetje een deuntje aan. 

Over not fitting in gesproken ! Schade, maar Conchita’s Botschaft zal nog efkes moeten wachten … ? Wat dan wel gezongen ?  Hallooo, met Flodderanske van B.Eltel. Onze technieker komt DAN langs voor uw modem, mevrouw.

“Ik dacht het niet, hij doet het nog uitstekend, wegens pas vervangen ! ” “Jaa, maar dit MOET nou toch echt eventjes, hoor ! VDSL is hét van hét, vraagt u uw vrienden maar …!

Een mooi zangerige Nederlandse tongval, die me vanuit een op en top Belgenlands bedrijf vér na kantoortijd belt is een tikkie vreemd, maar kom, ik zit nu toch al in een internationaal sfeertje… Tot daar an toe.  Maar: die MOET is er teveel aan.

Edoch, ik neem een voorbeeld aan de onverstoorbaarheid van de ‘bearded lady’ en zeg dus vriendelijk maar kordaat : “Zal ik doen, mevrouw, dat navragen. Stelt u die afspraak tot dan maar even uit !” Klaar. Dat heb ik even wunderschön opgelost, al zeg ik ‘t zelf !

Flodderanske keek hetzelfde programma, weet ik, 2 dagen later. Ah ja, want onder het motto, “I want to be accepted ” is ze er weer. Neem ‘t haar ‘ns kwalijk. Het staat tenslotte als een huis.  Alleen wel niet het mijne.  Dus dat zeg ik. Mét Conchita-coolness, ofcourse.

Nou is het klaar, ben ik overtuigd. Jawel hoor, 24 hele uren lang. Dan dient de volgende Eurosong-ronde zich alweer aan. Zelfde Caller, dito riedeltje, maar nu en français. “Notre assistance technique est près de chez vous, Madame !”

Wabliefteru ?! Val nu om.  Werkelijk waar, du moment zou ik er flink wat voor geven om die baard (in de keel) en vooral die testosteron van Conchita te hebben !

‘t Zal toch ni waar zijn zekerst, dat je om es stevig uit te varen iemand mét baard moet zijn ?! Een aanplakbaard heb ik zo gauw-gauw niet klaar. Dus zit er maar één ding op. Rise Like A Phoenix.

Daartoe schuif ik ‘t olifantenvel van Conchita én de gevraagde tolerantie even aan de kant en zeg – nu duidelijk – boos  : “Quelle lettre de NON vous ne comprenez-pas ? ” Je zou er toch wel worst van draaien, beste lezer !

Deze innertalk is nog niet mijn hoofd uit, als Dumdiedum zijn stembanden alweer opwarmt. Bofrost dit keer. Met een jubileum-aanbod dat niet te weigeren valt. Wat zal het zijn, Mevrouw, worst voor u ? Unstoppable, dit !

Dan valt me de “ik ga er in mee” – aanpak van Conchi te binnen. Rise like a phoenix, zoiets. Wel ja, komt me fluks over de lippen, doe mij maar een Conchita Wurst !  Klik. Einde gesprek.

Yes ! Welhaast even zalig als het winnen van Eurosong, dit !

Conchita heeft natuurlijk gelijk, als ze zegt dat je pas gelukkig kunt zijn als je bent wat je bent. Marketeer free, in mijn geval.

Getest en goed bevonden kan ik zeggen dat girlpower met ballen effectief werkt.

Rise like a phoenix ! Dan komt de calm after the storm vanzelf !

Advertentie

Zit m’n haar goed ?

Een kwestie waar Beatrix mee worstelde, afgaand op de rapte waarmee ze haar hoofddeksel bij diverse occasies op haar hoofd vastpinde …  Goeie grutjes, ik mag niet denken aan het werk dat haar kapsel vereist.

Zelf ben ik niet matineus. Een full welness treatment in de morgen zit er niet in.

Dat mijn badkamer geen spa is, zit er voor niks tussen.  Ook het ontbreken van een slim hondebeestje met een acute aanval van ijdeltuiterij is het niet.

Neenee, mijn little grey cells zijn hiervoor responsabel.

Ze draaien nog wel ’s ongevraagd dubbele shift. Modus waaruit alleen maar het mannetje met de houten hamer ze kan halen . De klap die mijn hoofd tot een aambeeld maakt, laat zich ’s morgens voelen. Ik raak aartsmoeilijk uit standje automatische piloot.

Het opzet is nochtans veelbelovend, al zeg ik het zelf. Weinig mensen zijn zo met het begin van de dag bezig als ondergetekende. In die mate zelfs, dat er de eerste verticale tijd van slapen niks komt, omdat de woordgroep “niet verslapen” steeds weer opduikt. 

Tegen de tijd dat Klaas Vaak zijn werk doet, lig ik al een eind achter op schema. Hoeveel, dat ontdek ik dan wel weer bij het wakker schrikken … Meestal laat genoeg om de “ik-sta-rustig-op” -fase te skippen, maar vroeg genoeg om geen potten te breken. Wat nou, een element van suspence kruidt toch de dag ?     

Ach, ik heb ervaring met rise and shine en alles wat daar onlosmakelijk mee verbonden lijkt.

Van klabatsboembaf  – toestanden tot outfits die er de avond tevoor blitser uitzien dan het moment waarop ik ze aanschiet. Komt doordat mijn broeken ’s nachts groeien. Werkelijk waar, beste lezer,  “er beuren rare dingen “.

Dit scenario is verkiesbaar boven de onaangekondigde verhuis van mijn sleutels, het rondcrossen van mijn chaos-organizer in de dwaaltuin die mijn handtas heet, of de onweerstaanbare drang van mijn dumdiedummetje naar een stoombad.

Maar : been there, done that.

Vivat de voorlopende horloges, de telefonische wekdiensten, het make-up weigerende velletje en de no-maintenance-kapsels.  Echt, de wetenschap dat je haar altijd goed zit, scheelt een slok op een borrel.

Uzing wellness, hoor ik je denken. Mispoes.

Want de flow die hierbij hoort wordt ergens in januari verstoord door mijn foon. Die heeft uitstekend geslapen. Blakend van alertheid klingelt ie onophoudelijk.

Hm. Eigelijk geen tijd. Toch neem ik op, want het kan zomaar de taxidienst zijn die ik belde.

Nog voor mijn “Hallo ja,” word ik overspoeld door een woordentsunami. Waaruit ik enkel halooo, Sylvie, moi en hôpital kan plukken.

Hoewel ik geen hoge ogen gooi voor de kruising tussen Frans, jakamakkaans en nog wat anders, doe ik er alles aan om uit te leggen hoe het zit. Net als ik ‘ns lekker wil foeteren op de door mijn ouders in mij geïmporteerde burgerzin, is Moi er opniew. Insert loop here.

Vijfvoudig. Zolang heb ik nodig om de mij ingehamerde beleefdheid overboord te gooien en onvervalst plastische taal te gebruiken, teneinde het voor Moi helder te krijgen dat het welletjes is.

Gelukkig, het werkt.  Het tafellaken tussen mij en Moi is volledig doorgeknipt. Als ik een mentaal post-itje maak, met de bedenking dat ik mijn vader ’s moet vragen hoeveel tijd dit hem zou kosten, is het weer van dat. 

Een heerschap ditmaal. Dat er een punt van maakt zo vaak mogelijk het woord sexy te gebruiken in zijn verkoopspraatje voor ondergoed. Versta hieronder de niemendalletjes, die om te kunnen promoveren tot lingerie, een godsvermogen kosten.

Ik spreek die testosteron in mijzelf aan om hier een eind aan te maken. Want echt, hierover wil ik mijn vader niet bevragen.

Niet bars genoeg. Herkansing. Nog geen minuut later heb ik een hijgstem aan de lijn die mij verzekert dat ik écht niet buiten een tanga kan.

Nog een graadje erger dan de ongewilde bespreking van “my underwear” vind ik het ongeoorloofde gebruik van mijn naam.

Vurig, zei ie toch? Ik  brand los en leg hem het zwijgen op, door te zeggen dat ie kan terugbellen als hij een even grote pleitbezorger is geworden van pampers als van de lingerie die hieraan voorafgaat.

Als ik inhaak, gonst mijn hoofd. Neeje, ik wil niet wéten wat mijn vader van die laatste oratie vindt … Maar zakelijk als ie is, ziet hij vast wat in lik op stuk.

Mijn haar zit nog goed, maar zelf lig ik na al die telefonades wél een beetje in de kreukels. Helemaal als de taxi laat weten niet te zullen verschijnen … Moet ik weer hebben !

 ’t Is duidelijk. Ik moet in de leer bij Mister Dog.

Wat een flow heeft ie ! Gaat onverstoorbaar zijn eigen gangetje … Sinds ie geen tv meer kan kijken en ook de radiatoren niet meer kan inrichten als braadspit voor worstjes, heeft ie zich met overgave op de pronksector gestort.

Echtigentechtig, je zou voor minder in zo’n badkamer. Met compleet equipment voor hairdressing @ home …  Jaloers ! Maar niet op de rekening achteraf ;-)

Hij checkt en dubbelcheckt. Zit m’n haar goed ?

Yep. Dus krijgt ie als beloning een aaitje. En daarom, de volgende morgen … je raadt het al !