2015 : Hoort de klokken luiden : bim bam bom ….

En we dromen van een kruimeldief, en van een kolenschop … En die kolenschop maakt grote zorgen klein … En die kruimeldief slokt alle onzin van de wereld op, terwijl we nietsvermoedend aan het slapen zijn …

Prachtig toch, zulk een eerste nacht van 2015 ?

Alleen, ik droom nog verre van, als ’t nieuwe al lang en breed van de nacht af is …

Nee, beste lezer, ’t zijn niet m’n goeie voornemens die mijn celletjes aan de gang houden. Gemakshalve maakte ik die niet. Piekernissen zijn ’t ook niet. Ik kan amper denken – laat staan tobben !

’t is Gullivers pendule. Ze tikt met ’n heftigheid als ging er elke seconde een vuurpijl af. Hotemetotem word ik d’r van … ! Verkassen is geen optie, wegens in een gelegenheidsgewijs geassembleerd logeerbed.

Dat wordt dus negeren. Maar sjaa, ’t gaat ermee zoals met alles wat je vééél te graag wil : d’r komt niks van. Tic-tac-tic-tac … Na ogenschijnlijk een half leven, gooi ik ’t over een andere boeg : de oortjes van mijn I-pod. Soelaas is near ! Oefff. Mijn blaffetuurtjes zijn al aardig dicht – een hazeslaapje wenkt …

Onverhoeds : BAMM… ! BAMM… ! BAMM ! Op het uur vervult de pendule haar lotsbestemming : ze slaat. Kan ze niks aan doen, natuurlijk, maar ik ben een hartverzakking nabij … Min herte ! Ik wil voor mezelf instant een off-switch, net als Data.

Dan doen de grey ones weer mee. Ze seinen door dat BimBAM  elk half uur slaat. Ook dat nog ! Conclusie : ’t is van spoeies. In functie van m’n goeie hum vanmorgen moet deze tortuur asap gestopt … M’n elastiekjes liken ‘Broeder Jacob niet zo.

Het volgende onderdeel dat ik van Data wil zijn z’n ogen. Hoewel het lichtknopje vlakbij is, heb ik toch een paar pogingen nodig. Ander ding : BimBAM kan alleen veilig onschadelijk gemaakt worden door Gulliver himself.

Ontmijningsdienst Vadermans moet er aan te pas komen. De catch : hij is al in dromenland. Echtigentechtig, forceful and executive zijn is geen eitje, als je iemand uit z’n slaap moet halen. Vrouwe Justitia verbleekt bij me : ik kan maar niet besluiten. Wat is erger : niet in dromenland raken, of er uit gehaald worden ?

Mijn celletjes, tenslotte, doorbreken de impasse. De snoodaards rekenen me feilloos voor op hoeveel BimBAMs het komt te staan als ik ’t erbij laat zitten. Teveel om gezellig te zijn, dus bel ik toch maar m’n vader uit bed.

Minder dan een minuut later is BimBAM naar Beieren en kunnen we alletwee het deken dat nacht heet over ons heen trekken.

Na het met stomheid slaan van de ‘slaapsteler’ ging tukken als een tierelier. Gulliver en ik staan opgewekt op,  nog nagniffelend. Ik feliciteer m’n kleine ik dat ze jàààren naast BimBam heeft geslapen. Tss, een vergaan talent.

Een nieuw ontdekte gave, daarentegen, is de handigheid waarmee Vadermans uitjes hakt en de perziken van hun bolle kant ontdoet. Wauw ! Zou ie stiekem bij Jeroen * gelest hebben ?

Tussendoor bemerk ik dat de inhoud van Gulliver’s Kerstpakkket al verhuisd is naar de opslag. Een goed omen. Z’n met plezier uitgepakte goodie-bag woont al op Kaap Overvloed.

Ik heb d’r schik in, want Vadermans is toch echt een goed kind van z’n moeder : man, wat een peper heeft ie ! Genoeg om ’n heel leger te doen niezen en ruim voldoende om 2015 pittig te kruiden …

Nou ja, het jaar is goed ingeluid, zullen we maar zeggen !

—————————————————————————

* ’t is van spoeies : haast je !

** Jeroen : tv-kok Jeroen Meus

Advertentie

Tafel 13

Bron : Weheartit

Ergens eind november 2012. De toebereidselen voor de decemberfeesten  vorderen, zachtjesaan. Ook bij mijn vader.  Dus belt ie op, met een culinair issue.

Een goede preparatie is immers het halve werk, nietwaar. Zeker sinds mijn moeder niet meer thuis kan wonen en Mrs. Cook & Clean op Oudjaar niet gauw even een keukenprobleem in de pan kan hakken.

Ze is gedetacheerd door de firma Rap en Proper en door mij belast met de taak z’n (feest)zin aan te zwengelen, toe te juichen, en – vooral –  te fortificeren.

Met een feestmaaltijd bijvoorbeeld. Derhalve interpelleert ze mijn vader ruimschoots op tijd over welke gangen hij op de kaart wil.

Hij, van zijn kant, ziet – na jarenlange festiviteiten onder de regie van mijn moeder – geen specialiteit in een microwave maaltijd, genre kant en klaar.

Het moet geen Masterchef zijn, maar beslist wél iets dat mijn “rol-oog” voorkomt. Om het in keukentermen te zeggen : hij wéét welk vlees ie in de kuip heeft …

Daarom dus knoopt zich de vraag “Heb jij al gehoord van tonijn met perzik ?” in mijn oor.

“Ja, lekker !”, antwoord ik, terwijl ik me afvraag wat daarmee kan zijn.

“Ik zoek nog een tussengerechtje voor op oudejaarsavond, dat niet te moeilijk is.”

“…? “

In de stilte die volgt valt mijn nikkel.  Ik heb niet te klagen over mijn “little grey cells”, maar ze lopen nooit ver vooruit. Ik zit nog niet eens in december, laat staan aan de feestdis …

Het lampje dat aanfloept in mijn hoofd zorgt voor nog meer vertwijfeling.

“Je komt toch, dan? Zoals vorig jaar ?”

Ik sta er niet naast, maar zie ‘m in gedachten. Fronsend en al denkend looprondjes makend.

Wat uitleg en enkele verzekeringen later ben ik “enlisted”. Voor de nieuwviering én de logistieke assistentie erbij.

Mijn beurt nu, om verbluft te zijn. Ik kan er maar niet bij dat de man die een apocalypsjaar doorkwam, in de knoop slaat van een gerecht dat nog net niet zichzelf klaarmaakt …

Ik haak in en grinnik. Omdat ik het zwengelwerk van Mrs. Cook en Clean apprecieer, ik tonijn met perzik lekker vind, en het de goede kant op gaat met de zin voor feest. Hear Hear !

Geen seconde twijfelde ik aan spijs en drank. Daarentegen was ik razend benieuwd. Hoe zou het zijn ?

Echtigentechtig, beste lezer, het was áf.

Het huis was (weerom) precies goed versierd. Vééél witte lichtjes voor sfeer en een stemmig gedekte dis.

Tafel 13 mocht gezien worden, met kleurig tafellinnen en het fijnste huisservies erop … Werkelijk een streling voor het oog !

Aan dit pareltje neem ik plaats. Hiermee verklaart mijn vader het eindejaarsfeest voor geopend.

Meteen ook het sein om de arena, die keuken heet, te betreden …

Het liep als een trein. Met een vlotheid waarvan het spoor alleen maar kan dromen, volgden de gerechtjes elkaar op.

Geloof me vrij, beste lezer : geen mens kookt met meer efficiëntie in een magnetron dan mijn vader !

En ik ? Ik kwam, ik zag en ik at.

En deed quasi niets. Want kalm blijven als de Sint-Jacobsschelpen protest aantekenen tegen hun bereiding, de ingrediënten van tonijnsla mengen en op het stop-knopje van de microgolf duwen, dat mag geen keukenwerk heten …

Dit diner krijgt – volmondig – mijn stem ! Mmmm …

I vote for mijn vaders aardappelrozetjes, ijs op een stokje, en speciaal voor mij gezette koffie in stijlvolle kopjes !

————————————————

N.B. : De titel van dit stukje verwijst naar het gelijknamige  canvasprogramma.