I feel it in the air.
De zachte, z(w)oele zomerbries als transporteur voor de geur van goed weer verliest aan kracht.
Het karakteristieke bouquet van zomer zal weerom de moleculaire wetten gehoorzamen en oplossen, vervliegen.
Traag, maar onherroepelijk zeker zal het parfum ‘ zomer 2012’ opgeslokt worden. Dat moet ook, wil het zichzelf vernieuwen – heruitvinden. Om volgend jaar terug te kunnen komen. Idem, maar anders.
Om ook dan weer door mij met blije verbazing te worden opgesnoven. Om onder mijn huid te kruipen en een seizoen lang mijn metgezel te zijn.
Alles verandert, niets dat hetzelfde blijft. De turning tides van een seizoenswissel.
Het gouden licht schittert nog. Piekt zelfs. Maar kort. Dan verzacht het. Wordt een bedachtzaam flou, dat vervaagt, om uiteindelijk helemaal weg te deemsteren.
De gele schijf heerst niet meer alleen. Ze moet naast zicht een opponent dulden.
Eigenzinnige wolken. Met armen en benen, en als je goed kijkt, ook een gezicht.
De “witgebuikten” gebruiken het luchtruim als een veelkleurig schildersdoek. Ze verleggen minuut voor minuut de grens van hun artistieke vrijheid – per week zo ongeveer een kwartiertje.
Het cumulus-leger effent stelsematig het pad naar de troon voor de duisternis. Erebus rukt op naar een ontegenzeggelijke overwinning.
Het rijk van Helios wordt onder de voet gelopen, binnengetrokken, ingepalmd.
Ik mis het licht, de lange dagen. Het nachtuil-ritme van de zon gaf niet alleen de gelegenheid om zoveel dingen meer te doen – of net niet – het verdreef ook de donkerte binnenin.
Samen met het invallende duister treedt ook de tristesse weer op de voorgrond.
Het feeërieke kaarslicht dat zoetjesaan in aantocht is, kan niet tippen aan de zon om de kilte van het gemis te bestrijden …
Summertime Sadness. Dat is wat ik voel bij deze seizoenswissel.
Ariadnesdraad 