Gigippeke’s vareus

Say what …??! Wie heeft gefronst bij het woord vareus, is heel normaal.

In dat geval, beste lezer, heb je exact dezelfde reactie als ik eertijds.  Omdat ik geen liefhebber ben van permanent verkeerd staande oogbogen, verklap ik direct dat het gaat om een (gebreide) trui uit grootmoeders tijd.

Toen Vintage  nog lekker old-fashioned “vareus” heette.  Aaah, ’t was me wat met die stekencollectie ! 

Naast breiende grootmoeders had je d’r ook die over breien zongen.  Bij mij was dat het geval aan vaderskant.

Voor zover ik me kan herinneren, was deze dame niet bepaald aanhanger van de mondelinge traditie.  Het hoeft dus niet te verbazen dat ze weinig tijd zoek  maakte met het doorgeven van de liedjestekst. Gigippeke’s draadkunsten bezong ze heel apart : met een goedgeplaatste lalalalala, of wat er verder ook maar melodieus wilde klinken naar haar smaak.

Heel jolig allemaal, maar je kwam niks-niemendal aan de weet. Kleur, pasvorm, model, motief, patroon, … kortom de look van de ware vareus : het bleef een onbeschrijflijk mysterie.

Dit gat in de folklore kwam mijn vader later duur te staan.  Want iemand ( lees : mij ) plagend Gigippeke heten is één, maar niet helemaal zeker weten wat een vareus is, of hoe ze er uitziet, daar kom je niet mee weg … !

Meer dan de arme man lief was, werd hij over deze legendarische fashion-blunder geïnterpelleerd.

Maar hoe ie ook piekerde en peinsde, het lot van Gigippeke’s vareus bleef even geheim als het uitzicht van de verzonken stad Atlantis toen ze nog boven de zeespiegel stond …

Tot vandaag dan.

Speciaal voor vaderdag heb ik de wedervaren van Gigippeke en haar vareus uitgespit.

Heb ik even geluk dat zijn modegevoel dat van een “vareus” overstijgt !

Advertentie

Roept al uw pottekes en pannekes bijeen

*zangmodus aan*  “Vrienden, ’t is tijd om uw pakske te maken, roept al uw pottekes en pannekes bijeen ….” *zangmodus uit*  

Daar ben ik nu – onder andere – mee in de weer.

Hoewel de zon de wereld vandaag niet mooi heeft gemaakt,  is ze wel opgekomen en draait alles vrolijk (?) door. Tja, het telraampje van de Maya’s begaf het.

Daarom is het toch tijd voor Kerst. 

Dus heb ik nu een zacht lichtgevende versie van hét boompje, een lekker warm dekentje (of eigenlijk vijf), bijna een pakje dat ik nu eens echt zou willen krijgen en rolt – last but not least – Urbanus met mijn lijflied uit de boxen.

Idyllisch, niet ?

Pertinent weiger ik te denken dat het niet werken van de lichtjes in de boom door een wel erg slecht getimede kortsluiting en daarna het wel erg kort uitgevallen lichtsnoertje ter vervanging, te maken hebben met de roep dat de wereld vergaat.

Ook het hartinfarct dat ik haast kreeg, toen ik mijn bestelling wilde doorgeven aan een next to not Nederlands sprekende – een andere lingua trouwens ook niet – Chinees, is pure coïncidentie.

Het gelijktijdig gebeuren van onwil is het. Van Chinaman omdat hij een bestelling refuseert. Niks aan te doen, ik spreek geen Mandarijns.

Van mijn kant omdat ik het vertik op de vooravond van Kerstmis een lichtsnoer van zeker 120 lichtjes te doorploegen terwijl ik slechts een handjevol reserves  heb.

De boom helemaal weer af- en terug optuigen wordt ‘m ook niet.  Want : eer ik heb uitgeknobbeld hoe je een standaard vastgemaakte lichtdraad losmaakt is alle kerstversiering er aan en is het kerst in een volgende editie. Te kort dag.

Maar rampspoed? Watzegjemenou ?!  De grote wereldbol is een eigenzinnig ding dat maar vliegt en vliegt, zonder te verdwalen. Sterk. En draaien ook nog, zonder motor of pedalen. 

Een wonder dat van alles kan, behalve zomaar eventjes verdwijnen op een moment dat door mensjes is opgelegd.

Vergaan is dus nooit ook maar één moment serieus bij me opgekomen. En toch kon je er niet rond in medialand.

Eergister toch even gegrinnikt, toen de nieuwslezer, Jan Becaus – conform zijn (scherm)aard – doodernstig zei : “U hebt ongetwijfeld al gemerkt dat de wereld niet is vergaan, maar we gaan het er toch nog even over hebben …”

Ik snap er niet veel van. Dat zoiets zoveel attentie krijgt. Maar nog minder hoe je er als nieuwslezer in lukt een pokerface op te zetten bij zulk een item. Pluim ! Want de werkelijkheid tart soms de verbeelding … Enfin, die van mij dan toch.

Te weten dat de voorbereidingen van enkele adepten dit lied nog overtreft ! Tss…

Als ze al die energie nou ‘ns staken in het wegwerken van narigheden, dan zou niet de wereld, maar veel leed vergaan!  Het bezongen doemscenario zegt me niks, al zijn sommige suggesties best lekker …

Ik hoop, lieve lezer, dat jouw persoonlijke wereld niet is vergaan, hiermee bezig is – of alsnog – op dit onzalige idee zal komen.

Fijne dagen toegewenst … Met veel lichtjes. In en rond jezelf !