Sinds mijn Saturday’s Swoonen, staat de inspiratie-switch van de grey ones op on, beste lezers. Zo ook het knopje ‘deerlijk de tijd onderschatten, die gaat zitten in het opzetten van een blogstuk’. Daarom, en omdat het toen van destijds – 2013 – vandaag weer aan de orde is : een rondje archives to the rescue.
Morgen alweer mei. Maand vol feestdagen en symboliek. Helemaal voor Vadermans en m’n moeder. In de vijfde van het jaar gingen zij namelijk trouwen, (van) elkaar houwen, plus ’n gezinnetje bouwen. De ooievaar bracht de dame op de roze wolk. Eigenlijk zou ie dat voor Bibi overdoen, maar raakte prompt van z’n kompas af en kwam dus in die andere maand met de M. Tja. Daarmee is natuurlijk wel m’n legendarisch ontbrekende richting-gevoel verklaard.
Behoorlijk wat ‘mei-en’ later, gaat Gulliver solo op reis. Uiterlijk alleen, innerlijk met twee. Naar de plaats waar hij en zij “wij” werden. Waar hij nu “hem met haar in zijn hart” zal worden.
De first journey blijft toch the One. Op de tunes van Dua Lipa, een muzieksuggestie van Gulliver himself, allen dus nog ’s daarheen …
Ergens in maart laat ie voorzichtig zijn reisbootje te water. ” Ha, geweldig ! “, repliceer ik,” Wanneer vertrek je ? ” Stilte.
Ik sla hem met verstomming – en echtigentechtig, ik sta zélf paf van mijn snelle antwoord.
Maar werkelijk waar, wat een GOED idee. Dit zal hem helpen alles met een ander oog te bekijken en nieuwe invalshoeken te zien. Dus dat zeg ik hem, om de stilte die is gevallen, te doorbreken.
Telefoneren zonder praten is tenslotte een beetje gekkigheid.
Wat belletjes later is alles concreter.
Ja, hij heeft zich ingeschreven. Want ach, door een geldtechnisch gelukje is die single-room-taks toch geen ramp. We praten z’n garderobe nog even door.
Hij twijfelt over het formaat van z’n valies, en ik, ik kom aan de weet hoeveel sokken hij nou exact heeft, en dat ie van hemden met streepjes houdt.
Bij de volgende rinkel is de single-room-taks van de baan. Ik hou m’n hart vast voor een melt-down.
Maar de travelling mood survives. Hij heeft een room-mate gevonden, bezoek voor mijn moeder geregeld en Mrs Cook & Clean strijkt ijverig hemden. Net als ik een beetje bang, vermoed ik, dat hij zich zou bedenken …
Als Dumdiedummetje de volgende keer zingt, heeft ie vertrek en terugkomst geregeld en de formaatknoop van z’n valies doorgehakt. Het wordt de grootste.
Tussendoor maken we ook samen een reisje, mijn vader en ik. In de geest.
We gaan terug naar zijn Banane-broek-tijd. Want stiekem kent hij zijn kamergenoot-op-reis dus al zoo lang. Hij schetst een beeld van de man. Ietwat apart. Precies wat hij nodig heeft. Hoewel mij onbekend, ben ik de man dankbaar, omdat hij drempelverlagend werkt.
Van de kindertijd gaat het naar de busreis van z’n leven. Samen met mijn moeder. Duidelijk een twinkel in z’n stem als ie zegt : “Maar samen slapen deden we natuurlijk niet …”
Alle joy en laughter daargelaten, is het natuurlijk wel een tikje beladen. Wat zal de impact zijn ? Dat ie met joyeuse gedachten terugkomt, en op leuke dingen kan terugblikken. Hoop ik. Wens ik.
Vandaag vertrekken dus twee ventjes. Op een schitterende dag, naar Frankrijk.
Zonder tuinman, zonder klokken en misschien ook wel zonder bloeiende appelbomen – maar met zin, en mijn fiat.
Marja is initiatiefneemster van Zwijmelen op Zaterdag.
Ariadnesdraad 