Swooning Saturday 3 : ZoZ

Vorige Valentijnsedities op Ariadnesdraad lieten al zien dat ik nogal wat te stellen heb met dat gevleugelde broekloze en pijlschietende ventje, dat Cupido heet. Tsss….

Of hij is lui, en schakelt zijn rechterhand in, wat mij dan weer geweldige herinneringskeramiekjes oplevert, of hij wil het zeemzoet, terwijl ik niets van Ballade(s) moet – nee, ook niet als het boterzacht is gezongen, dankje.

Of hij is niet tevree, omdat ie te weinig is toegezongen naar z’n zin, en dan stuurt hij Murpy op me af. Dan wordt ’t een bonte avond, waarbij het enige dat door een pijl geraakt wordt, de idee is dat ik piloot ben en dus de zwaartekracht overtref….

Nou ja, laat ik lief voor ‘m zijn en ervan uitgaan dat ie niet express mijn presentie aan flarden schiet maar gewoon overwerkt is en daardoor verstrikt zit in m’n mythologische connectie …

Ik heb wat te stellen, met die kleine guitigaard. Zeker als je bedenkt dat zeemzoet en kwinkeleren niet aan mijn wieg zijn gezongen, en al helemaal niet als ze ook nog naast elkaar moeten voorkomen.

Melodische klankproductie is niet voor mij. Toonladders waren een marteling, en heus niet alleen voor m’n eigen oren, weet ik nog. Niet zelden haalde ik ’n muziekcijfer door andermans hemelse klanken te analyseren en om te zetten in een notenreeks. De voldoende kwam tot mij als ik maar zweeg, zeg maar. Tja, nog ’n aanvulling op het lijstje mijner defaults.

Sterker nog, de bende van het hemelrijk zorgt ervoor dat ik dit stem(d)e(f)fect niet vergeet, want als ik tóch klankenreeksjes maak – al is het dan zonder gehoor, dan draaien die leukerds mijn klankkast voor onbepaalde tijd dicht. Hoewel ik de lol niet inzie van krassen als een zwaar verkouden kraai, is stembandontstekingen krijgen een  betreurde kwaliteit van me. Snik ende snif.

Zo is het wel vraagstuk, natuurlijk, Cupido blij krijgen. Niet zelluf zingen, niet zeemzoet, maar all about love. Om een aangepaste Star-Trek- oneliner te gebruiken : to boldly sing like never before, beste lezers.

Forcefull, dat moest ’t worden. Ik moest er hersentjes op kraken, but I guess I prevailed.  I present : Jefferson Airplane met Somebody To Love.

Zo, Cupid, dat staat als ’n huis op Valentijn, me dunkt !

Enjoy !

Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van Marja.

Advertentie

Murphy’s Law

Geen televisiereeks, dit keer, beste lezer. Al had dit cursiefje schrijven dan weer wél wat van een soap. Zo van : wanneer staat ’t ?

Zat ik bij het zingen van Cupido nog zo’n beetje op een deuntjeswolk, intussen ben ik d’r vanaf getuimeld. En hard neergekomen ook.

Hij Die Niet Bij Naam Genoemd Mag Worden had me afgelopen vrijdag de 13e goed liggen.

Of het nou kwam omdat Amor toch vals kweelde, of omdat Murphy niets moet van ontbrekende broeken en pijldoorboorde harten, zal ik nooit weten. Maar gevoeld heb ik ‘t, en hoe… !

Celletjes die geen datum meer kunnen plakken op je laatste valpartij, daar kan Murphy niets mee. Geen eigen schuld, wél dikke bult is zijn devies. Die morgen heb ik géén idee. Integendeel.

Ik stap lichtvoetig uit bed. ’t Is te zeggen : voor zover dat lukt met een weerbarstige motoriek. Niet betrubbeld door het snipje te laat dat ik eigenlijk ben, begin ik aan mijn matineuze worsteling met m’n outfit. Ik win vlotjes het pleit en weet nu zeker : met wat passen en meten moet ’t gaan lukken.

Een goed uitgetekende dag, ’n missie en goed weer, wat wil je nog meer ? Hm, … een gelukje, zou ik snel ontdekken.

Een haperende motoriek is garantie voor valpartijen. Die horen erbij voor me, net zo hard als licht bij de dag. Maar evengoed is voorkomen een sport. Een stoel doet de truc. Logisch dus, dat deze ‘vierpotige’ een vast item is in mijn ochtend. Wat zeg ik : mijn ochtend mààkt.

Met een zwierige zwaai maak ik de switch van bed … en al even gezwind draait Stoelemans nét dan, de andere kant op. Zul je zien, preventie die uiteindelijk je ondergang is. Tja, stoelzingen is niet bij Cupid opgekomen…

Het kleinste kind weet : daar komen vodden van. Maar toegepast op tijd geeft de relativiteitstheorie nog denkpistes genoeg, zo tussen besef, duikvlucht en crash.

Stap gezellig in de interne conversatie van mezelf en mijn cerebellumpjes, beste lezer. (O, ja, omdat mijn celletjes gezellig door elkaar kletsen, zijn ze gemakshalve genummerd.)

Ik : Miljarstecaramba, ’t is vrijdag de 13e ! Nou ben ik zalig ! Hoe gaat dit aflopen…?!

C1 : Snoeihard op de grond … !

C2 : Weet ik. Maar ’t is extra spannend als zélf opstaan niet in het script staat en die grond keihard beton is met een verwaarloosbaar laagje vinyl er bovenop …

Ik mag die morgen blij zijn dat de ‘grey ones’ meer souplesse aan de dag leggen dan m’n spieren.

C1 & 2 : Valbreken ! (gilbrullend)

Op hun commando graai ik in m’n val de kussens en het dons van m’n bed, om m’n val te breken. Tegelijk gris ik ergens vandaan Dumdiedummetje vast. De neerwaartse spiraal vordert, maar denken gaat door.

Ik : Een zwabber zou te pas komen, om es duchtig onder ’t bed te stoffen, zeg !

C1 & 2 : ??? !!!

Ik registreer bijna  journalistiek objectief, terwijl de duikvlucht onverminderd doorgaat.

Inmiddels zit ik op het ‘brace for impact !’-punt.

C1 : Hoofd beschermen, klein maken, zoveel mogelijk ontspannen… 

Op automatische piloot zit ik weer in de dril van de valtraining destijds. Je reinste fysiomatiek sadisme, maar (opnieuw) onbetaalbaar. Die gefundeerde marteling zorgt ervoor dat ik dit afwas zonder breuken en met crisiskalmte de toegesnelde hulp kan geruststellen.

Na de BAAAAAAFFFFFFFFFF ! is handelen nog een heel ander chapiter. Je gaat dan immers je rechts wel erg gekneusde en ei zo na ontwrichte lijf zo voelen. En geloof me, dat wil je niet, met weekend voor de deur.

Inmiddels ben ik beurs als ’n gladiator. Verbouwereerd vordert mijn grijze massa : ‘Koffie en chocola !’ Midderwijl is ze druk met endorfines en vooral adrenaline.

Als ik alles op heb, vinden mijn celletjes het tijd voor Flex.

Ik geef ze groot gelijk en ga dus aan de bel. Maar Murphy is er ook nog, dat wordt karwei.

Mrs. Flex neemt op. Beloven is goed, maar weten nog beter, inzake boodschappen. Geen idee meer wat ik zei, en hoe, maar ik kan de beste dame wel zoenen, als Flex zich instant zélf meldt. Goeie zet om in z’n tijd in te breken, zegt z’n stilte, als ie me ziet.

En nu ? Nog niet alles, maar beter – er zit schot in.

Maar auch, die Valentijn, zeg ! Deze editie was ’t meer Valenpijn !

Cupid Sings : My Jolly Sailor Bold

Hoewel de timer van m’n lichtschakelaar al een zwierige draai naar achter heeft gekregen – geluksmomentje dat het lengen der dagen bewijst – is het rijk der cocooning nog verre van uit.  Multimediacenter, zetel en fleeceje, here I come … !

Als er wat te kijken valt dat niet tien kwadraten boven saai uitstijgt, tenminste.

Mijn kijkkast wegdoen gaat me een brug te ver, maar tegenwoordig ben ik allerminst boven de huizen over wat ik te zien krijg. Integendeel. ’t Is huilen en de lamp vasthouden.

Die lamp heb je bij tijden écht wel nodig om tussen alle bagger en brak nog een visueel pareltje te kunnen spotten. Gelukkig ben je met een digicorder al een heel eind op scheut. 

En halleluja, voor die beeldbuisvrije avonden, als je een blog hebt en die ook nog zo’n beetje up and running wil houden. Doet wonders … !

Rechttoe-rechtaan tellywatching is ten huize Ariadnesdraad eerder uitzondering, want die grijze korreltjes van me weten wat ze willen ! Die slimmerds zijn niet met om het even wat te sussen, moet je weten …

Tenzij doodmoe, zorgt ‘zalig neerploffen’ zomaar voor aanvaring met m’n innerlijke bossemuurtjes. Niks geen rust en stilte, maar eerder kermis in de hel !

Ten behoeve van m’n arme hoofd, leg ik dus, zo nu en dan, het deskundig advies om me niet door multimedia te laten overprikkelen naast me neer. Vrank en vrij. 

Of juister : zo vrij als je zijn kan, als je celletjes de bokkepruik op hebben en daarbovenop ook nog ‘ns doordouwers zijn. Voor ’t geluk van je grijze massa doe je wat, alleen al omdat ’t amusante gevolgen heeft.

Tss, dictaat van m’n grijze massa. Meestentijds kijk ik maar met één oog.

Die gewoonte sloop erin, toen ik – uit protest tegen ‘flut’ – voortaan weigerde een programmablad te kopen. Onwaarschijnlijk groen en geldtechnish een gelukje, maar weinig verhelderend. Want net als grijze celletjes weigeren digitale tv-gidsen soms sportief mee te doen.

Veelal skip ik zo moeiteloos – want zalig onwetend – heel wat filmische snert.

Héél af en toe ook wel ‘ns een paar key-moments, maar ach, dat geeft verder kijken suspence. Op een klassieker na – Spartacus bijvoorbeeld – heb ik echt niet de idee dat ik nou een Gouden Palm mis … Alles komt terug  – en heroïeke prenten al helemaal. Met genoeg geduld en boterhammen !

Maar als die kleine gannefjes van celletjes hun muts weer opzij zetten, dan klopt het hele plaatje.

Dan krijg ik ‘n sprookje voorgeschoteld. Zeg maar : een flinke snuif mysterie, met een schepje ongeloof erbovenop. Het evenwicht daartussen wordt zorgvuldig bewaard door een piraat met ’n hoek af. Zijn naam is Jack Sparrow, Captain of it all.  In de ware piraterij vast een vloek, maar voor de elastiekjes van m’n goeie hum ’n zegen.

Uit wroeging voor alle kijkgewijs bezorgde kopbrekers zorgen ze dan ook nog voor een muzieksken waar ik Zen van word. Zimmer-zen, zeg maar.

Dik twee weken terug was ’t weer zover. Tijd voor een goed-maak-offensief van mijn cerebellumpjes.

Om het verstoorde tij van mijn hum weer in rustiger vaarwater te krijgen doen ze me met één – eigenlijke ongeplande – zapflits in de Pirates-film ‘On Stranger Tides’ belanden. Ik breek nog net op tijd in om een bevallige jonkvrouw met vissenstaart deze serenade te horen zingen : ” … My heart is pierced by Cupid, I disdain all glitter and gold … “

Glitter en goud misschien wel, maar niet dit lied !

Je zou warempel in mythen, sagen en sirenes gaan geloven ! Het mesmeriseert. Daar moet en zal ik meer van weten :

Reuze, maar nogal kort van tekst … Na tig fragmenten die niet om aan te horen zijn, komt deze uitschieter boven drijven.

Van een jongmens dat Apathetic Onion heet, en zich verstopt achter de looks van Gemma Ward, die het ook verre van slecht uit haar stembanden toverde.

But this, I like even better ! A capella, zonder falderietjes en met een degelijke tekst.

Mysterious, incredible and heart-melting ! Perfect om het hartje van Cupido mee te doorboren, als je ’t mij vraagt …

 Have a jolly sailor bold Valentine, beste lezers !

————————————————————————————–

* tekst : hier nog es volledig. Lichtjes aangepast, omdat de troubadour kennelijk enige moeite had met het Oud-Engelse ‘ye’. Maar dat kan de pret niet drukken…

Liefde Is Alles

Cupido’s feestje zit er weer op, net als de “pongkoek”* indigestie. De peperkoekenhartjes zijn uitgedeeld : de liefde daarentegen nog laaangg niet, mag ik hopen.  Want ja, zonder loopt het meestal ergens mis …

Desalniettemin hou ik niet van zeemzoet gedoe rond Valentijn. Dat je het even weet, beste lezer.

Ahum. En dan nu een levensgrote contradictie.  Goed uit de bocht, maar dat geeft niet, want het is een mooitje. Pak iets stevigs beet, zodat je niet omvalt van verbazing, want dit blogje wordt de overtreffende trap van zeemzoet. Plakkerig als tien potten perensiroop. En toch echtigentechtig : een heuse liefdesverklaring op Ariadnesdraad. Speciaal voor de rechterhand van Cupido, die nu z’n Valentijntje moet missen.

De liefdesgeschiedenis van je ouders. Gek om het je voor te stellen. En toch, daarzonder was je niet. Onpeilbaar of iets van die orde. Nog zotter om het een buitenstaander te horen (be)zingen. Alsof ie erbij was. Dat is evenwel precies wat Bart Peeters doet. En elke dag wordt het méér waar !

Liefde is alles, wat er overblijft wanneer de rest verloren is …

——————–

*pongkoek : peperkoek

Cupido’s rechterhand

Bron : weheartit

Valentijnsdag vandaag. Dag der verliefde mensen. Niks mis mee.

Maar toch voel ik een weerbarstig stekeltje rechtop gaan staan. Datzelfde van bij moeder- en vaderdag.

Begrijp me goed : die moeten gevierd. Maar ik vind het werkelijk jammer dat er zoveel mensen zijn die per definitie niet gevierd worden : dochters, zussen, zoons, broers …

Die mogen ook wel eens een keertje voor het voetlicht, vind ik. Hierbij breek ik een lans voor zij die nog geen eigen feestdag hebben !

Ach. Wie weet is Valentijnsdag wel op die manier begonnen.

Of misschien vond de bende van Zeus wel dat Cupido, net als de Sint, recht had op een assistentenkorps …

Maar er zijn verschillen. Want  de Cupido-fase komt pas later, na die van de Sint.

Hoeveel later, dat varieert. Het hangt natuurlijk af van wanneer je verliefd wordt, maar ook van het gezin waarin je woont !

Als je  – zoals ik – in een meisjesgezin huist waar je ook nog ‘ns de jongste bent, zit je met een Cupido-dilemma, neem het van me aan.

Want jij bent dan nog veel te klein voor een lief, terwijl de anderen wél kunnen meedoen aan de Valentijnsgekte.

Dat wordt dus een paar jaar sip kijken. Tot Cupido, altijd in voor iets geks, een lumineus idee laat neerdalen in het hoofd van zijn rechterhand …

Mijn vader. Ja, echt.

Zijn romantische kantje zit goed verstopt, maar hij heeft het wél.

Niet het type dat élk jaar met gigantische boeketten aan kwam. Maar : als hij het deed, dan voor iedereen.

Dat principe gold bij uitbreiding dus ook voor 14 februari. Na een paar sippe Valentijntjes van mijn kant, besloot ie fluks een nieuwe traditie in het leven te roepen. 

Dus kondigde hij aan : “Zolang je nog geen vriendje hebt, krijg je van MIJ een kadootje !”

Eerst geloofde ik het niet. Niemand thuis, eigenlijk. Maar toen werd het Valentijn en was er echtigentechtig een kadootje !

Stel je de verstomming voor waarmee mijn nietbinnendelijntjeskleurende vader me sloeg !

Vermenigvuldig dat met honderd wat betreft mijn klasgenootjes !

Plots was ik uniek ! Eerst was ’t een beetje gek, maar later vond ik het écht leuk.

Zo kwam het dat mijn collectie valentijntjes groeide, zelfs zònder lief !

Sommige zijn ondertussen verdwenen, maar ééntje heb ik nog wel. Een klein terracotta kruikje dat sierlijk staat te wezen in mijn boekenkast annex etagère.

Eigenlijk is het een amphoraatje met een bloemenrand er op. Gedroogde bloemen zijn het, met in het midden een roosje. Echt schattig !

Hoe hij er op kwam is nog steeds een goed bewaard geheim … Maar het werkte !

Want het inspireerde mijn latere vriendje ! Die kon immers niet achterblijven.

Telkens ik naar het keramiekje kijk, moet ik gniffelen … De story van hoe ik er aan ben gekomen, is me in de loop der tijd even dierbaar geworden als het kruikje op zich …

Ik zou zeggen : trek de Valentijnstraditie open, en koop ook ’s een aardigheidje voor wie je lief vindt, zelfs al is dat niet het vriendje / vriendinnetje.

Cupido ziet die “twist” best zitten, dat weet ik zeker !