Birthdaygirl ! (Swoon 53)

Tussen de waan van de dag door, moest er ook nog jarig geworden gewezen zijn, beste lezers.

Daarvoor haal je, her en der, wat in huis. En dan afrekenen in de winkel-lange kassarij.

Iedereen profiteert natuurlijk van dat éne droge intermezzo tussen die gietende snert van de laatste tijd. De bende van Zeus lijkt zich maar één act van zijn repertoor meer te kunnen herinneren : water, en doe ze nog es vol. Tja, het is niet anders.

Voor mij, in zo’n winkelkarretje met zit, zit ’n Zonnetje, dat geen snipje last heeft van dat humeurverpestende regenwater.

Niet moeilijk, ze draagt een verjaardagskroon. Zo’n door de juf bijeen-geniet knutselstuk, dat je de heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeele dag mag dragen. Zonnestraaltje neemt dit op het woord, want ook nu, al een poos na schooltijd, siert ie haar jarige koppetje. Ze demonstreert aan papa hoe de klas voor haar heeft gezongen – en hoe ze alles heeft begrepen !

?????????? – denk ik …

Algauw zingt de trotse vader met zijn allerschattigste oogappeltje mee. In vlekkeloos Nederlands – terwijl moeders naderhand invalt in wat Arabisch moet zijn.

De kleine miss vind het heer-luk, en ik, die er vlak nakom, mag delen in de feestvreugde !

Haha, zalig toch, die twinkelende oogjes ! Helemaal blij, ik.

De taalinclusie zorgt voor elfendertig coupletten van Happy Birthday. Zekerheidshalve werpt het ouderduo wat zijdelingse blikken, om te kijken of het niemand àl te errugg enerveert. Als dat al zo is, wordt het in ieder geval tactvol gemaskeerd.

De spekjes, waarop ze vol overgave, en met ouderlijk OK, de toehoorders trakteert, verzoeten. Happend zit ieder weer bij ’t moment waarop ie zélf ooit vier werd, waarschijnlijk. Met juffenkroon, dat spreekt…

Als de lekkernijen op zijn, maar de adem voor zingen nog niet, krijg ik een lachend “Sorry,” van paps.

“Welnee”, zeg ik, lekker mee-giebelend. Kon niet gepaster komen immers, nog luttele daagjes, en dan ben ik OOK jarig.

We wisselen nog wat gemeenplaatsen, ze rekenen af en dan, dan ben ik. Zo, die verjaardagskous is gebreid, zou je denken.

Het naadje moest echter nog  ingestopt. Dus houden ze halt bij mijn bocht naar huis.

Wat timide biecht Zonnestraaltjes paps op: “Mevrouw, ze wil absoluut nog ’n keer voor u  zingen, omdat u strakjes ook jarig bent.

Aaaaaaaaaaaawwh, wat lief  ! Kan je geen nee op zeggen, vinden m’n celletjes. Groot gelijk. Maar de ‘grey ones’ hebben nog wel ’n verzoekje. Wie jarig is, mag wensen, niet ?

“Eh”, begin ik dus voorzichtig, “mag ’t in uw taal, Mevrouw ? ” Arabisch, zoals gedacht.

Als je die avond iemand voor ’n driekoppig, glunderend koor hebt zien staan : dat was ik. Met de serieux des hymnes werd ik toegezongen. Misschien wàs ’t dat ook wel. Weet ik veel – ik snapte er geen Griekse Jota van.

Maar hierin ben ik stellig : het was heu-mels prachtig. Meerstemmig ook nog, en mesmerizerend gewoon.

Zelden heb ik me ZO jarig gevoeld, zonder het dan al te zijn !

Duimpje op voor zulk een ‘Toezang’ ! Je moet het maar doen … Helemaal geweldig !

Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van Marja.

Advertentie

Jarig Jetje met Hooverphonic : Swooning Saturday 8

N.v.d.r. : Het 8 maart-postje van laatst, met Els de Schepper in de hoofdrol, was aanzet voor het onderstaande.

Riiiinnnnnnnnng, the bell ! Buzzer opens the door …

Goed, beste lezers, deed de postbode deed hier dan niet open voor ’n aan de verkeerde voordeur ” Happy birthday ” blazende fanfare – hij laat me immers veels te graag zeulen met pakketjes van eigen grootte, en foempt*, als ’t effe kan, foute post in mijn bus – het Jarige Jetje was ik wel.

Ik moest ’t stellen zonder een zeven jaar met scampi gevulde diepvries. Waarvoor hoera, want ik heb ’t niet zo op darmkanaaltjes. Het gebrek hieraan maakte mijn huidige koel- en vriescombinatie dusdanig blij, dat-ie zonder morren een gaarkeuken-lading soep accepteerde, en daarbovenop ook nog een eigenhandig gebakken citroentaart.

Een jacuzzi was er ook niet bij,maar wél nog immer opgewekt zwemmende Neon-nekes, Nemo’s en Black Molly’s in mijn sinds vorig jaar geadopteerde visbak. Geef toe, beste lezers, die soortnamen klinken te goed om ze niet te gebruiken. En oké, om ze niet te vergeten ook, want al ben ik dan een Vissen, ze beschrijven – vooral aan kenners – is me een crime.

Ik tel dus mijn verjaardagszegeningen. Functionerende keuken, een aquarium met blits genaamde vissen. Niet onaardig.

Daar komt bij : een op een verjaardagsvrijdag geblazen Brabançonne. Zeg nu zelf, een unieke muzikale omlijsting – en als je niet vaderlandslievend bent, altijd nog handig als wekdienst. Met anti-snooze garantie erbovenop.

Verder : een feestcomité, dat heu-le-maal tegemoetkomt aan je verzuchting op de dag zélf lekker jarig te zijn. Héhé, een jaartje erbij is zo weer wat leuker en makkelijker (dan toen). Met dank aan Gulliver & Moederszus.

En kadootjes. Offeuh, ’n volwassen kado, beste lezers. Mijn eigenste Hoovercraft, in feite.

Geen stofje is nog veilig. Wat zeg ik : hij zuigt met een orkaankracht die zelfs de webben in mijn hoofd aanpakt. Z’n bzzzzzzzzzzzz overstemt mijn gedachten dusdanig dat piekeren geen voet meer tussen de deur krijgt. 

Zalig zen door stofzuigen. Ik geloof ’t zelf ampertjes. Maar echtigentechtig, ’t is stukken effectiever dan al dat mediteren, dat me niet rustig, maar net recalcitrant maakt. En instant zichtbaar resultaat ook nog. Mijn warmeluchtblazertje en mijn deurmatten zijn tien jaar jonger. Mijn spieren tien jaar ouder, daarentegen, maar ach, ’n @home-workout vraagt wat, tenslotte.

Kortom, I’m in luv. The thing is Uzing love. Appelblauwzeegroen, een huishoudelijk deficiet dichtend, en wat meer is, een random act of kindness.

Want  : mee mogelijk gemaakt door een nobele kassierster, die niet alleen over haar hart streek, maar ook ruim over de rol benodigde verminderingszegeltjes – nadat Vadermans spijtig had geconstateerd dat-ie er te kort kwam, en dat zijn verjaardagskado daarmee op losse schroeven kwam te staan.

Wat Jammer nou. Nog maar es tellen, want als Gulliver zijn zinnen op een kado heeft gezet, dan krijg ik ’t ook.

Maar aldus opgemerkt  door ’n verkoopster, aan wie Vadermans vertelt dat de Philips op wie hij een oogje heeft, een kado is “voor mijn dochter die vrijdag verjaart.” Dochters en praktikale cadeaus, daar kan Kassadame wat mee, en dus vinden ze elkaar. Hij gaat met een gigadoos, en zegeltjes op overschot, op huis aan.

Reuzepret aan de foon. Immers, ik kan niet anders dan gieren als ie ’n tikje schelms opbiecht, dat ie dat zijn antwoord op de vraag ” Woont ze pas op zichzelf ? ” nogal vrij was.

Met “toch al een tijdje” kun je wat, beste lezers. Bijvoorbeeld maskeren dat het pas een dikke decade is – toch niet echt het pas dat mijn wilde weldoenster bedoelde.

Proestend gelast ik m’n – publiekelijk eerder schuchtere – vader dat ie  Winkeldame dan maar moet knuffelen ‘on my behalf’. Dik 100 km afstand is namelijk een beetje te ver uit de richting om ’t zelluf te doen.

What happened ?

Open vraag. Maar dit weet ik zekers : never before had ik zo’n straf HHhulpje : vivat Philippa !

Vanaf nu hoover ik lustig, beste lezers. En jullie hopelijk ook, op deze van Hooverphonic.

Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van Marja.

———–

* iets ergens infoempen : slordig insteken

 

Drink Pink

Dorstig werkje, dat namen plakken op ‘pertretten‘* . Een bakje troost zwengelt de celletjes an en krikt de ‘moral’ op, dus daar gaan Vadermans en ik even voor zitten. Met ’n lekker strooptoetje d’r bij, dat verzoet de herinneringen.

Terwijl ik barista-gewijs aan de slag ga in de keuken, zie ik Gulliver’s oog vallen op mijn waterkoker. ’t Ding fascineert ‘m, en zijn ogen lichten op als ie ‘m automatisch hoort afslaan.

“Da’s m’n gerief !” poneert ie stellig. Ik val nét niet om. Ik kan ampertjes geloven dat mijn basic equipment belangstelling wekt – een écht He.ma witgoed waterkoker en een zwarte Mel.itta-opzetfilter op een Ti.ger-thermoskan. Voor mij geen steamers, Senseo’s, melkopschuimers en wat nog allemaal. Confession : ik downshiftte behoorlijk in koffie-toebehoren. Dat kwam zo.

Ik ging op eigen kracht varen, qua gezinsmanagement. Hoewel rust, reinheid en regelmaat hierbij een hoeksteen is, was de regelmaat waarmee de afwas opdoemde om die reinheid te bereiken, me al snel een doorn in het oog.

Mijn erfstukkige waterkoker en m’n koffiezet – allebei écht Douwe Egberts – tekenden protest aan tegen het wel errugg kalkrijke water dat ze te slikken kregen. Na een stoomrijke, rochelende strijd gaven ze er getwee de brui aan.

Daarop verscheen een collectie veel belovende, maar weinig gevende opvolgers. Ik had er geen koffie, maar tabak van en wilde wat anders. Demolition-proof, meerbepaald.

Net toen mijn portemonnee de toevloed aan gesneuvelde ‘kitchenware’ niet meer trok, ontdekte ik de Witte van He.ma. Voor een tientje werd ie de mijne. Onder het motto : gaat het kapot dan is ’t geen goudgeld.

En eerlijk, om aan Morpheus te ontsnappen, is niks zo goed als ’s morgens met je slaapkop boven een koffiefilter hangen.

Maar om nou te geloven dat Vadermans zo’n overweldigende nostalgie naar grootmoeders tijd heeft ? Neuhh, …?

De makke van zijn RVS-exemplaar komt boven. De weerstand is kapot. Erg bezoekvriendelijk is dat niet. Want Gulliver moet nu zo elegant mogelijk de wacht houden naast het ding, terwijl het bezoek, een keukeneiland verder, zo elegant mogelijk aan plafondstaren moet doen, als ze op zijn rug zijn uitgekeken. Awkward.

Daar denk ik aan als ik later, op een holletje, naar He.ma ga en mijn vaders ‘nieuwe liefde’ zie. Ik toom het enthousiasme van de grey ones in met “roze ?!” 

Op ronde twee – want Gulliver is bijna jarig – tref ik de laatste. Roze en wel. Ik hink een poos op twee gedachten en beslis dan. Ronde drie komt er niet en een roze is stukken beter dan géén.

“Dat wilde ik nou eigenlijk liever niet”, pruilt ie. “Ik heb al een zilveren koffiezet  plus een blauwe Senseo “… “en nu dus ook iets roze,” maak ik de zin af. 

Ik snap ’t protest wel. Gulliver wil alles ‘bij de werk’ hebben. Versta hieronder : op het keukenschap.  Zijn uitstaldrift zal nu toch een tikje ingebonden moeten, om een ‘uitdragerswinkel’ te voorkomen. Maar zeg nou zelf, beste lezer : wie maalt er, achter een gesloten kast, om het design van een waterkoker ?

Ik appelleer aan mijn vaders praktikale kant. Gelukkig, het werkt. Hij wordt even blij van de capaciteit : 1.7 liter zijn best veel kopjes !

Dan doorkruist een aarzelend “Is het opvallend roze ?” de positieve vibe. Tactvol zijn in pink is nog best lastig. ‘Nee’ is geen optie en ‘knal’ al helemaal niet. Dus zeg ik : moeilijk om naast te kijken. Stilte.

Ik : Steek het lekker op mij als ze d’r wat van zeggen, ik ben er toch niet.

Deze advocatentip fleurt ‘m op en hij gniffelt bij ’t idee dat ie dat gaat doen als Mrs Cook & Clean langskomt.

Roze in het offensief.

Vadermans móet wel met pink feelings aan z’n dag beginnen : naast Think Pink is nu ook Drink Pink het devies !

————————–

* pertretten : portretten. Mooie woordleen van lezeres Bea.

Easy does it not

Rust roest – maar niet volledig, beste lezers. Na het weinig of niet lezen en reageren – om het over schrijven maar helemaal niet te hebben, steekt Ariadnesdraad haar kopje weer boven het veld. Nog wat uit de maat, maar wel weer in lijn, mag ik hopen.

Lijn, regelmaat, ritme, ’t was even ver te zoeken. Easy does it overduidelijk not voor me.

Via “grote stappen, gauw thuis” gaat het bij mij algauw van iets naar een schrikbarend niets. Weer wat geleerd : minder bestaat niet. Inzake woordrijgen dan.

“Schrijven is net zumba“, het heeft aandacht nodig, verweet mijn scherm me via Rosalinde’s blogstuk. Helemaal waar natuurlijk. Dus hierbij meld ik me weer voor de tiendelige conditietraining middels een toetsenbord die bij conventie stukjes tikken is gaan heten.

Ik mag me dan nog  wel een tikkeltje roestig en stram voelen, voor het nieuwe template van Ariadnesdraad geldt dit allerminst. Crisp and clear is het. What you say, beste lezer ? Hoe bevalt, om maar iets te noemen, de nieuwe weergave van het bijeengetikte archief ?

Echtigentechtig, mij bezorgde het haast een hartverlamming. Nee, niet omdat het nou zo wereldschokkend is, maar omdat de hele switch gebeurde op nen ik en ne gij*.

Het begon allemaal met de constatering dat de Bruine Balk die bij Titan hoorde stilaan van een stofje via een splinter naar een balk in mijn oog evolueerde. Hm. Wat daaraan gedaan ? Aanvankelijk niks, want ik kende mijn tante Sidonia-gehalte als het op template – switching aankomt. Aiaiai.

Maar noppes doet niets, natuurlijk – zeker geen blogwonder. Mijn ‘little grey cells’ porden me plagerig aan met de mantra ” een gebrek bestaat slechts zolang je ’t niet oplost”. Mijn gefronste wenkbrauwen pareerden ze dan weer met de oneliner blogwizard.

Teneinde m’n grijze legertje een andere plaat te laten draaien, vertelde ik het mijn eigenste blogwizard. De beste man hoorde mijn verzuchtingen (aan). Loud and clear. En iets over jarig zijn ook wel.  Dus stond er die verjaardagsmorgen iets fris en fruitigs.

En die hartverzakking die “neeje, wie publiceerde alles tegelijk???!” heet die neem ik op de koop toe. Want wizard is bekend met de koudwatervrees en pakte die aan door me er met een emmer over mijn hoofd in te dei(n)zen.** Direct gevolgd door een attent “No Panic” mailtje,

Zodoende is mijn diamantje opgepoetst en heeft een nieuwe schwung. Of het Zumba wordt durf ik niet te beloven, maar Zimbabwaans is het alvast. Een sputterende (schrijf)conditie kan met deze jongens geen probleem zijn. Beter nog dan zumba, om in “form” te raken !

 ————————————————–

* op nen ik en ne gij : in een oogwenk

**iemand ergens  met een emmer over het hoofd in deizen : voor iemand beslissen

Nog niet jarig

Zo waren de 365 dagen die het vorige verjaardagsevenement van het actuele afhielden weer voorbij. Ik was jarig. Of eigenlijk : bijna, maar nog niet helemaal. Tussenin een I-Tunes die van geen ophouden weet en een tv op het randje van te hard, klingelt mijn foon. De hoeveelste rinkel zou ’t zijn ? Geen idee, dus sprint ik erop af als een kip op haar Paasei. Ik wil mijn voicemail vóór zijn … Oef ! Gelukt ! Net als overeind blijven, trouwens.

Na mijn “Hallo?” en vóór m’n grote verbazing klinkt ’t : “Proficiat, hé !” Ik hoor de ‘grey ones’ werken. “Ting-ting-ting-tinggg!”, gaat het in m’n hoofd.

Net of ik de Lotto heb gewonnen. Met dit verschil dat de winnnende cijfercombinatie geen geldbedrag oplevert, maar een telefoonnummer. Van de beller aan de andere kant van mijn Dumdiedummetje. ’t Is Tantetje van mijn(e) Peter(en), voor wie ik in januari nog La Camisa Negra aantrok. Om mij te feliciteren. Exact 7 dagen te VROEG. Maar ach, alleen een kniesoor valt hierover.

Ik ben dan wel nog niet jarig, ik heb heb niettemin de grootste lol. Major improvement, vergeleken met de laatste drie verjaardagsrondes.

Eén daarvan was vlak nadat de Dame op de roze wolk de Styx was overgezet. Inktzwart en zonder felicitaties. De volgende was een tikje beter : mijn vader had z’n kluts iet of wat terug.

Voorlaatste editie ging het de goeie kant op met de feestzin.

Datzelfde kon echter niet van het weer gezegd, want het ging sneeuwen. Bummer en balen ! Daar zat ik dan, met het verjaardagsmenu. Niet één, niet twee, maar zomaar eventjes drie keer !

” Zijde gij* nu nog aan het verjaren ? ” is de samenvattende frase van deze festiviteiten. Ik paste voor een über-complexe uitleg, en beaamde dus maar volmondig “Jaaa, nog de hele maand !”

Aldus ben ik in 2013 drie weken jarig geweest, beste lezer. Nog een gelukje dat er niet telkens een jaar bijkwam !

Confession : birthday-acting is niet mijn ding. Je achteraf jarig voelen is nog best lastig, als je het mij vraagt. Not aan de boogie blame ik het, maar wél aan het verpieterde eten waarmee ik bleef zitten …

Neu, dan heb ik het dit jaar stukken beter getroffen ! Nog maar pas heb ik beslist dat ik dit jaar aan de rijsttaart wil op mijn verjaardag, en hups, daar zijn de gelukwensen al ! Ik neem ze lachend in ontvangst. Niet zo moeilijk, beste lezer, want je vooraf jarig voelen is niet alleen een pak makkelijker, het is ook nog es zooveel leuker !

Tante is eerst wat beduusd door mijn uitbundigheid, en daarna stil, als ik haar verklap dat haar congrats wat te vroeg zijn. “Geen punt, Tante, ik ben toch gewoon volgende week weer jarig!” repliceer ik.

Dan moet ze ook zélf lachen om haar misser : ” Haha, ge moe ni vragen hoever da’k ik weg zijn ! “** Met z’n tweetjes proesten we het uit. We giechelen  en gibberen, als we ons allebei voorstellen wat mijn vader hierop zal zeggen.

Ik weet : hij zal paf staan. Want hoewel ie m’n verjaardag natuurlijk niet vergeet, kan ie hier onmogelijk nog over. Op snelheid gepakt ! En niet zo’n beetje ook : 168 uur ongeveer.

Het mag dan een abuis zijn dat verkeerd is, toch kon het niet juister komen. Want dit jaar had ik het niet van haar verwacht. Wegens moe, verdrietig en d’r ritme kwijt, en het alleen zijn nog niet gewend.

Tussen ons gegiebel en de Überraschung door vind ik de woorden niet meteen, maar ik ben ten diepste geroerd. Want eigenlijk zet ze het peterschap van haar man – wiens Pitje ik was – verder ! Hoe mooi is dat.

Een hemels kado, beste lezer, die 26 minuten meisjesklets ! Vol giddertijd***, een snuifje sérieux, menu-kes vol botersaus, kabeljauw die we op dezelfde dag zullen gaan eten en sjallekes**** die ze voor me gaat breien … Jippie !

Het moet gezegd, beste lezer, nog niet jarig zijn is ge-wel-dig !

——————————————————-

* zijde gij : ben jij

** : hoe ver … zijn : hoezeer ik me vergis 

*** sjallekes : sjaaltjes

**** giddertijd : giecheltijd

Het Ideale Verjaardagscadeau

Bron: weheartit

Dat zoek ik. Tamelijk dringend. Allez, voor volgende woensdag.

Voor mijzelf ? Neeeeeeehee. Dat hoeft gelukkig dit jaar niet meer. Kan ik nog even nadenken. Wie weet kom ik dan tot een net zo mooi lijstje als dit. Maar het moet gezegd: voor haar uiteindelijke kadooken heb ik echt geen plaats.

Voor mezelf een cadeau bedenken vind ik al ingewikkeld. Herken het volgende scenario : “Wat wil je voor je verjaardag?” waarop ik : “Euuuuuuuuh…” Lichtjaren later (lees: nà mijn verjaardag) komt de inspiratie. Maar dan heb je pech natuurlijk, en moet je weer tot de volgende verjaardag wachten.

Eerlijk, ik vind het een beetje moeilijk om (voor mijzelf dan) een soort kado-lijst à la Prémaman aan te leggen. Je beperkt de gever ook zo. Qua initiatief en budget.

Maar voor iemand anders een kado bedenken is ultra-moeilijk.

Helemaal in this case.

Stel : je hebt het formidabele geluk *glundert* de tante te zijn van 170 überschattige cm. Of is het intussen al meer ? (Ja, Madam, ik leen eventjes jouw woord, want ik vind ’t echt een prachtig epitheton.) Dan ben je natuurlijk blij en wil je van die verjaardag iets speciaals maken.

Vooral als die 170 cm ondertussen al een heuse jongedame zijn geworden. Die een tiener wordt.

Geef toe, 13 worden is bijzonder. Het mag dus geen kadobon zijn van elfendertig in een dozijn. Geen kleinmeisjeskado meer. Pruts is geen Prutske meer.

Maar toch nog een kadoken waar je instant megablij van kunt worden. Want voor die blijheid waarvan je gaat dansen en springen, dààrvoor is ze (gelukkig) nog niet te groot.

Tuurlijk ben ik er al mee bezig geweest ; 27 postjes lang zelfs. Want deze blog is m’n ultrageheime verrassingsproject. Waar ze kan lezen, gniffelen, en wie weet  goesting kan krijgen om gastblogger te worden. Of zélf een blog te nemen… Benieuwd wat ze ervan zal zeggen. Wat vinden jullie, beste lezers, van m’n verrassing?

Toch ontbreekt er nog wat aan. Je kunt het niet vastpakken.

Dus nog naarstig op zoek naar een presentje voor Pruts. Ze is dol op tekenen, Stardoll en de Emostijl…

Alle briljante invallen worden hier op joepie-geroep onthaald, zeker weten!

Thanks a lot!