Birthdaygirl ! (Swoon 53)

Tussen de waan van de dag door, moest er ook nog jarig geworden gewezen zijn, beste lezers.

Daarvoor haal je, her en der, wat in huis. En dan afrekenen in de winkel-lange kassarij.

Iedereen profiteert natuurlijk van dat éne droge intermezzo tussen die gietende snert van de laatste tijd. De bende van Zeus lijkt zich maar één act van zijn repertoor meer te kunnen herinneren : water, en doe ze nog es vol. Tja, het is niet anders.

Voor mij, in zo’n winkelkarretje met zit, zit ’n Zonnetje, dat geen snipje last heeft van dat humeurverpestende regenwater.

Niet moeilijk, ze draagt een verjaardagskroon. Zo’n door de juf bijeen-geniet knutselstuk, dat je de heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeele dag mag dragen. Zonnestraaltje neemt dit op het woord, want ook nu, al een poos na schooltijd, siert ie haar jarige koppetje. Ze demonstreert aan papa hoe de klas voor haar heeft gezongen – en hoe ze alles heeft begrepen !

?????????? – denk ik …

Algauw zingt de trotse vader met zijn allerschattigste oogappeltje mee. In vlekkeloos Nederlands – terwijl moeders naderhand invalt in wat Arabisch moet zijn.

De kleine miss vind het heer-luk, en ik, die er vlak nakom, mag delen in de feestvreugde !

Haha, zalig toch, die twinkelende oogjes ! Helemaal blij, ik.

De taalinclusie zorgt voor elfendertig coupletten van Happy Birthday. Zekerheidshalve werpt het ouderduo wat zijdelingse blikken, om te kijken of het niemand àl te errugg enerveert. Als dat al zo is, wordt het in ieder geval tactvol gemaskeerd.

De spekjes, waarop ze vol overgave, en met ouderlijk OK, de toehoorders trakteert, verzoeten. Happend zit ieder weer bij ’t moment waarop ie zélf ooit vier werd, waarschijnlijk. Met juffenkroon, dat spreekt…

Als de lekkernijen op zijn, maar de adem voor zingen nog niet, krijg ik een lachend “Sorry,” van paps.

“Welnee”, zeg ik, lekker mee-giebelend. Kon niet gepaster komen immers, nog luttele daagjes, en dan ben ik OOK jarig.

We wisselen nog wat gemeenplaatsen, ze rekenen af en dan, dan ben ik. Zo, die verjaardagskous is gebreid, zou je denken.

Het naadje moest echter nog  ingestopt. Dus houden ze halt bij mijn bocht naar huis.

Wat timide biecht Zonnestraaltjes paps op: “Mevrouw, ze wil absoluut nog ’n keer voor u  zingen, omdat u strakjes ook jarig bent.

Aaaaaaaaaaaawwh, wat lief  ! Kan je geen nee op zeggen, vinden m’n celletjes. Groot gelijk. Maar de ‘grey ones’ hebben nog wel ’n verzoekje. Wie jarig is, mag wensen, niet ?

“Eh”, begin ik dus voorzichtig, “mag ’t in uw taal, Mevrouw ? ” Arabisch, zoals gedacht.

Als je die avond iemand voor ’n driekoppig, glunderend koor hebt zien staan : dat was ik. Met de serieux des hymnes werd ik toegezongen. Misschien wàs ’t dat ook wel. Weet ik veel – ik snapte er geen Griekse Jota van.

Maar hierin ben ik stellig : het was heu-mels prachtig. Meerstemmig ook nog, en mesmerizerend gewoon.

Zelden heb ik me ZO jarig gevoeld, zonder het dan al te zijn !

Duimpje op voor zulk een ‘Toezang’ ! Je moet het maar doen … Helemaal geweldig !

Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van Marja.

Advertentie

Het Sinterklaasschoentje

Wie hier al langer meeleest, weet dat Ariadnesdraad een soft spot heeft, voor zachte kantjes én schattige reclame. Dat bleek al eerder, in mijn vorige stukje, en ik ga nog even op hetzelfde elan door.

Op Sint’s verjaardag, en vlak voor ie weer afreist om in Spanje de appeltjes van Oranje te gaan plukken geef ik Goedheiligmans’ hofleverancier podium. Onweerstaanbaar, deze  … Je zou er bij smelten als (een mok) warme chocola.

Hartjes voor hartveroverende reclame !

Zoet plezier en een zachte dag voor ieder gewenst …

Nougatientjes-tijd (Swoon 34)

Afgelopen juli was weer Nougatientjestijd. Met het gehijg van allemaal technische trubbels nog in mijn nek, kwam ik bij Gulliver aan. Hèhè, wat een voyage. Pfffffffffhhhhhoe -ppfhoe !

De elastiekjes van m’n zenuwen waren niet geknapt, dus was er wat ruimte voor ’n lach bij de geleverde pech-verhelping.

“Ja, maar, Mevrouw, – gelukkig geen TJE – we zijn al bij u langsgekomen, vandaag.” Ik, nog nét niet snikkend : ” weet ik, maar ik heb alwéér panne ….! ” Mijn cellletjes : ” Blijven ademen en niet huilen, da’s ni goed voor je Franse discours…. ! “

Et alors, daar kwam m’n redder in nood. Ten tweeden male. Hulde aan de dispatch, die  dezelfde technieker van eerder die dag had opgesnord.

Een teddybeer, die, mijn consternatie ziende, mij hartelijk knuffelde. De inmiddels te hoop gelopen buurtjes, die koerden en koutten, maar verder niks ondernamen, zaten hem ook in het oog.

Daarom schalde ie (vr)olijk, op dovemansvolume  : ” Nou, schat, als d’r een derde ronde komt, dan gaan we trouwen, eh ! Wanneer zou ’t passen, denk je ? “. De kletsmajoors stonden abrupt stoep. Deuren klakten. Zonder twijfel ging het specht-getok verder aan de keerzijde, maar ach, je moet je ergens mee vermaken, toch ?

Met een vette knipoog ging de monteur de strijd met Murphy opnieuw aan, en zegevierde. Voel m’n jubel, beste lezers !

Wie ook juichte, was Vadermans. Die zag al, hoe ie taartig en wel, zonder mij ten dis zou zitten. Sneu voor sneu, maar dat ging niet door. Hoera ende joepie !

Op naar Moederszus, dus. Daar werd de taart gesmaakt, en was ’t gezellig. Tot nicht Matinesse, met bombarie, ’n beladen onderwerp toucheerde. Hiermee gooide ze,  vast ongeweten, een delicate knuppel.

Mijn hipster Tante, die wist ’t wel, en laste daarop met Vadermans ‘rookpauze’ in. Vreemd, hoe die onderstroom plots woelig kan worden, en het gezelschap kan opdelen. In drie kampen. Die met schrijnend hart, de genekte gastvrouw, en de stug doorgaande(n).

Enfin, zalig de onwetenden, zekers.

Ik zat ’t maar even uit, wetende dat ik geen azen had, in deze. Met al ’n paar energievretende dagen achter me, geloofde ik ’t wel … Maar ’t voelde als zitten op een Groninger gasbel : instabiel.

Bij de re-entry van Vadermans was het tij nog niet gekeerd. Zijn onzichtbare antennes pikten mijn signalen kennelijk op, want hij trok z’n slimme foon, en schiep te midden alle gespreksdrukte, een You Tube-bubbel. Dierbaar moment.

Ik zette de grey ones aan ’t werk, die met Sia’s Cheap Thrills kwamen aanzetten. Gulliver grinnikte bij het sixties-gehalte van dit clipje, want dat was zijn trouwtijd !

Dus hadden we plezier van something old, (setting clipje), something new (foon), something borrowed (the grey ones) and something blue (gevoel). Mek di beat, jus tek control, tenslotte …

Geniet mee van onze foon-fun, beste lezers !

Voor meer zwijmelplezier, klik hier.

Jarig Jetje met Hooverphonic : Swooning Saturday 8

N.v.d.r. : Het 8 maart-postje van laatst, met Els de Schepper in de hoofdrol, was aanzet voor het onderstaande.

Riiiinnnnnnnnng, the bell ! Buzzer opens the door …

Goed, beste lezers, deed de postbode deed hier dan niet open voor ’n aan de verkeerde voordeur ” Happy birthday ” blazende fanfare – hij laat me immers veels te graag zeulen met pakketjes van eigen grootte, en foempt*, als ’t effe kan, foute post in mijn bus – het Jarige Jetje was ik wel.

Ik moest ’t stellen zonder een zeven jaar met scampi gevulde diepvries. Waarvoor hoera, want ik heb ’t niet zo op darmkanaaltjes. Het gebrek hieraan maakte mijn huidige koel- en vriescombinatie dusdanig blij, dat-ie zonder morren een gaarkeuken-lading soep accepteerde, en daarbovenop ook nog een eigenhandig gebakken citroentaart.

Een jacuzzi was er ook niet bij,maar wél nog immer opgewekt zwemmende Neon-nekes, Nemo’s en Black Molly’s in mijn sinds vorig jaar geadopteerde visbak. Geef toe, beste lezers, die soortnamen klinken te goed om ze niet te gebruiken. En oké, om ze niet te vergeten ook, want al ben ik dan een Vissen, ze beschrijven – vooral aan kenners – is me een crime.

Ik tel dus mijn verjaardagszegeningen. Functionerende keuken, een aquarium met blits genaamde vissen. Niet onaardig.

Daar komt bij : een op een verjaardagsvrijdag geblazen Brabançonne. Zeg nu zelf, een unieke muzikale omlijsting – en als je niet vaderlandslievend bent, altijd nog handig als wekdienst. Met anti-snooze garantie erbovenop.

Verder : een feestcomité, dat heu-le-maal tegemoetkomt aan je verzuchting op de dag zélf lekker jarig te zijn. Héhé, een jaartje erbij is zo weer wat leuker en makkelijker (dan toen). Met dank aan Gulliver & Moederszus.

En kadootjes. Offeuh, ’n volwassen kado, beste lezers. Mijn eigenste Hoovercraft, in feite.

Geen stofje is nog veilig. Wat zeg ik : hij zuigt met een orkaankracht die zelfs de webben in mijn hoofd aanpakt. Z’n bzzzzzzzzzzzz overstemt mijn gedachten dusdanig dat piekeren geen voet meer tussen de deur krijgt. 

Zalig zen door stofzuigen. Ik geloof ’t zelf ampertjes. Maar echtigentechtig, ’t is stukken effectiever dan al dat mediteren, dat me niet rustig, maar net recalcitrant maakt. En instant zichtbaar resultaat ook nog. Mijn warmeluchtblazertje en mijn deurmatten zijn tien jaar jonger. Mijn spieren tien jaar ouder, daarentegen, maar ach, ’n @home-workout vraagt wat, tenslotte.

Kortom, I’m in luv. The thing is Uzing love. Appelblauwzeegroen, een huishoudelijk deficiet dichtend, en wat meer is, een random act of kindness.

Want  : mee mogelijk gemaakt door een nobele kassierster, die niet alleen over haar hart streek, maar ook ruim over de rol benodigde verminderingszegeltjes – nadat Vadermans spijtig had geconstateerd dat-ie er te kort kwam, en dat zijn verjaardagskado daarmee op losse schroeven kwam te staan.

Wat Jammer nou. Nog maar es tellen, want als Gulliver zijn zinnen op een kado heeft gezet, dan krijg ik ’t ook.

Maar aldus opgemerkt  door ’n verkoopster, aan wie Vadermans vertelt dat de Philips op wie hij een oogje heeft, een kado is “voor mijn dochter die vrijdag verjaart.” Dochters en praktikale cadeaus, daar kan Kassadame wat mee, en dus vinden ze elkaar. Hij gaat met een gigadoos, en zegeltjes op overschot, op huis aan.

Reuzepret aan de foon. Immers, ik kan niet anders dan gieren als ie ’n tikje schelms opbiecht, dat ie dat zijn antwoord op de vraag ” Woont ze pas op zichzelf ? ” nogal vrij was.

Met “toch al een tijdje” kun je wat, beste lezers. Bijvoorbeeld maskeren dat het pas een dikke decade is – toch niet echt het pas dat mijn wilde weldoenster bedoelde.

Proestend gelast ik m’n – publiekelijk eerder schuchtere – vader dat ie  Winkeldame dan maar moet knuffelen ‘on my behalf’. Dik 100 km afstand is namelijk een beetje te ver uit de richting om ’t zelluf te doen.

What happened ?

Open vraag. Maar dit weet ik zekers : never before had ik zo’n straf HHhulpje : vivat Philippa !

Vanaf nu hoover ik lustig, beste lezers. En jullie hopelijk ook, op deze van Hooverphonic.

Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van Marja.

———–

* iets ergens infoempen : slordig insteken

 

Een verjaardag zonder – maar mét taart

Ik heb het geluk tante te zeggen tegen een hipster avant la lettre, beste lezers.

Moederszus is écht geen allehensje. Zerpig en kleurloos kan je haar allerminst noemen – joie de vivre is voor haar uitgevonden en er is altijd wat te draaien. Zeker tijdens het zomerreces.

Dan is ze druk met het clusteren van verjaarspartijen. Very hip, maar in haar geval geen novelty. Voor haar hoorde bij groot worden dat ‘alleman rondom’ z’n verjaardag in de zomerstop parkeerde. Het hep wat, en wat goed is moet je niet anders willen, toch ?

Led by example, it was destined to be, dat driekwart van Tantes kindervreugd de Summertime je van hét vond om te verjaren. Het andere kwart, hield ze voor hààr verjaardagsmaand : december. Partytime again.

Was ze vroeger al modisch, is ze nou hipperdepip, want tegenwoordig batcht * ze verjaardagen. Je moet tenslotte van gekkigheid wat, om taart-fatigue te voorkomen.

Want je zal het maar hebben : kroost’ s aanhang dorst ** jandorie OOK nog in Augustus jarig te zijn. Genre : ik vandaag, gij morgen. Hoe zot op zoet  – en hoe stuiterend van suiker ook, met 7(!) verjaardagen op niet eens ’t dubbele aantal dagen wil de laatste in de rij nog wel es sipjes naar z’n eigenste verjaardagsgebak kijken.

Neuh, dan the new generation  : tot ieders jolijt allemaal niet in hoogzomer een jaar erbij.

Ondanks genoemde taartgekte adopteerde Moederszus er met liefde en plezier nog een feestdag bij. Mijn moeders verjaardag …

De aanzet hiervoor lag in de nevelen van vergetelheid, die ervoor zorgden dat mijn moeder zich ten huize Moederszus als een visje in het water voelde, terwijl haar eigen woonstee té recent was om op veel animo te kunnen rekenen.

Er was Tante veel gelegen aan m’n moeders blijdschap, dus werd haar adres de feestlocatie. Vorig jaar, het eerste jaar zonder, wist Gulliver niet wat aan te vangen met mijn moeders verjaardag. Dus at ie samen met Tante maar een stukje taart. Zij had tenslotte de misericordia van dichtbij meegemaakt, en mocht ook wel wat opgepolleperd.***

Het werkte prachtig. Niet alleen de taart viel in de smaak, ’t idee erachter ook.  Dus bliezen we ook dit jaar weer verzamelen, om mijn moeder te vieren. Ieder gaf present, en ik, ik teken ervoor om met taart herdacht te worden. Nougatine rules, beste lezers !

” Ik Ben Een Zomerjong ” zei mijn moeder altijd. In haar geval meer dan waar. Letterlijk en figuurlijk.

Het moet wel haast zo wezen dat het zomerjong, als wolkzitter, aan de weerknopjes draait. Exact hetzelfde weer als twee jaar geleden. Zoel, zomers warm bij 27 graden, hoor ik Weathervoice zeggen in de vroege uurtjes van déze 12 augustus. Mijn moeders weer.

Het mijne ook. Vooral nu ik vandaag geen zwart mantelpakjes-vest aan hoef dat ik tegen de tijd van de koffietafel niet meer uit durf, omdat de zweetkringen in het T-shirt dat ik eronder heb, alles behalve matching zijn.

Nee, vandaag zet ik mijn witte zonnehoedje op, en ga de geur van goed weer opsnuiven. 

Per slot van rekening : je bent een Zomerjong of je bent het niet …

——————————————————————–

*   : batchen : samen laten komen

**  : dorst :  dialect voor durven

*** : opgepolleperd : opgevrolijkt

Sweet sixteen

Het aroma van Douwe Egberts is nog niet helemaal vervlogen, dus gaan we nog efkes door op het verjaardagselan.

Het is zoetjes aan traditie. Een favorite game zeg maar, die felicitaties per blog. En m’n überschattige centimeterkes zijn weer jarig … duss.

Liefste Pruts,

Mijn 16-jarige, nog steeds überschattige collectie centimeterkes ! Wat ben ik fier op je. Onwijs, woest veel, om ontelbaar veel redenen.

Nog zie ik mezelf naar je kijken, bijna 16 jaar geleden. Jij, kleine uk, in reiswiegformaat op het keukenschap. Grote blauwe kijkers strak op me gericht. Geen spiegel in de buurt, toen, maar ik weet zekers dat een ànder paar blauwe ogen – de mijne – even gebiologeerd terugkeken. Vol bewondering. Zoveel centimeterkes geleden was ik namelijk al dol op je !

Het reiswiegformaat is inmiddels weggegroeid, maar de “wauw” van mijn kant is lekker gebleven. Mijn ogen blinken als ‘k je zie. Niet zo gek, want het is heel plezierig om jouw Tantetje te zijn !

Dat je maar veel “ogenblink” te weeg mag brengen, te beginnen bij vandaag !

Gefeliciteerd, en have fun ! En xxx-jes, dat ook !

Nog niet jarig

Zo waren de 365 dagen die het vorige verjaardagsevenement van het actuele afhielden weer voorbij. Ik was jarig. Of eigenlijk : bijna, maar nog niet helemaal. Tussenin een I-Tunes die van geen ophouden weet en een tv op het randje van te hard, klingelt mijn foon. De hoeveelste rinkel zou ’t zijn ? Geen idee, dus sprint ik erop af als een kip op haar Paasei. Ik wil mijn voicemail vóór zijn … Oef ! Gelukt ! Net als overeind blijven, trouwens.

Na mijn “Hallo?” en vóór m’n grote verbazing klinkt ’t : “Proficiat, hé !” Ik hoor de ‘grey ones’ werken. “Ting-ting-ting-tinggg!”, gaat het in m’n hoofd.

Net of ik de Lotto heb gewonnen. Met dit verschil dat de winnnende cijfercombinatie geen geldbedrag oplevert, maar een telefoonnummer. Van de beller aan de andere kant van mijn Dumdiedummetje. ’t Is Tantetje van mijn(e) Peter(en), voor wie ik in januari nog La Camisa Negra aantrok. Om mij te feliciteren. Exact 7 dagen te VROEG. Maar ach, alleen een kniesoor valt hierover.

Ik ben dan wel nog niet jarig, ik heb heb niettemin de grootste lol. Major improvement, vergeleken met de laatste drie verjaardagsrondes.

Eén daarvan was vlak nadat de Dame op de roze wolk de Styx was overgezet. Inktzwart en zonder felicitaties. De volgende was een tikje beter : mijn vader had z’n kluts iet of wat terug.

Voorlaatste editie ging het de goeie kant op met de feestzin.

Datzelfde kon echter niet van het weer gezegd, want het ging sneeuwen. Bummer en balen ! Daar zat ik dan, met het verjaardagsmenu. Niet één, niet twee, maar zomaar eventjes drie keer !

” Zijde gij* nu nog aan het verjaren ? ” is de samenvattende frase van deze festiviteiten. Ik paste voor een über-complexe uitleg, en beaamde dus maar volmondig “Jaaa, nog de hele maand !”

Aldus ben ik in 2013 drie weken jarig geweest, beste lezer. Nog een gelukje dat er niet telkens een jaar bijkwam !

Confession : birthday-acting is niet mijn ding. Je achteraf jarig voelen is nog best lastig, als je het mij vraagt. Not aan de boogie blame ik het, maar wél aan het verpieterde eten waarmee ik bleef zitten …

Neu, dan heb ik het dit jaar stukken beter getroffen ! Nog maar pas heb ik beslist dat ik dit jaar aan de rijsttaart wil op mijn verjaardag, en hups, daar zijn de gelukwensen al ! Ik neem ze lachend in ontvangst. Niet zo moeilijk, beste lezer, want je vooraf jarig voelen is niet alleen een pak makkelijker, het is ook nog es zooveel leuker !

Tante is eerst wat beduusd door mijn uitbundigheid, en daarna stil, als ik haar verklap dat haar congrats wat te vroeg zijn. “Geen punt, Tante, ik ben toch gewoon volgende week weer jarig!” repliceer ik.

Dan moet ze ook zélf lachen om haar misser : ” Haha, ge moe ni vragen hoever da’k ik weg zijn ! “** Met z’n tweetjes proesten we het uit. We giechelen  en gibberen, als we ons allebei voorstellen wat mijn vader hierop zal zeggen.

Ik weet : hij zal paf staan. Want hoewel ie m’n verjaardag natuurlijk niet vergeet, kan ie hier onmogelijk nog over. Op snelheid gepakt ! En niet zo’n beetje ook : 168 uur ongeveer.

Het mag dan een abuis zijn dat verkeerd is, toch kon het niet juister komen. Want dit jaar had ik het niet van haar verwacht. Wegens moe, verdrietig en d’r ritme kwijt, en het alleen zijn nog niet gewend.

Tussen ons gegiebel en de Überraschung door vind ik de woorden niet meteen, maar ik ben ten diepste geroerd. Want eigenlijk zet ze het peterschap van haar man – wiens Pitje ik was – verder ! Hoe mooi is dat.

Een hemels kado, beste lezer, die 26 minuten meisjesklets ! Vol giddertijd***, een snuifje sérieux, menu-kes vol botersaus, kabeljauw die we op dezelfde dag zullen gaan eten en sjallekes**** die ze voor me gaat breien … Jippie !

Het moet gezegd, beste lezer, nog niet jarig zijn is ge-wel-dig !

——————————————————-

* zijde gij : ben jij

** : hoe ver … zijn : hoezeer ik me vergis 

*** sjallekes : sjaaltjes

**** giddertijd : giecheltijd

Meisje van net geen 16

Dat is Pruts !

Yep, de peuter die middels ABC-koekjes onze hond telegeleidde, en dolgraag in d’r mand sliep – ligt véél lekkerder dan je eigen bedje –   is vandaag een heuse jongedame. Want : bij gelegenheid op (lage) hakjes !

Wat ouder – 15 al ! – , wijzer (ze martelt geen hondebeestjes meer door ze snoeihard in het oor te brullen), en dit vooral : langer. Lees : minder makkelijk om te knuffelen.

En ik ? Wel, ook wat ouder, (één dik veelvoud van 15), wijzer (niet ieder krijgt zomaar meer Prutske te horen) en –  snif – kleiner, lijkt het wel. Enfin, toch als ik naast haar sta !

Maar gelukkig veranderen sommige dingen nooit. De twinkel in haar stem, bijvoorbeeld, als ik met haar de belangrijke data voor Ariadnesdraad doorneem. Haar verjaardag, natuurlijk, en de blogwensen ! En de lieve, überschattige,  reacties die hierop komen …

Jullie hebben het van horen zeggen, beste lezers, maar werkelijk waar, ze IS überschattig, die kleinegrooooooooooteschat van me !

Gauw nog even dit momentje pakken om ’t te zeggen, voor ze écht te groot is  … 

Altijd al gevonden. Sinds augustus nog meer.

Toen mijn hart brak, voelde ik een warm handje de mijne pakken, onderwijl mijn vingers veilig rond de hare klemmend … Zo Lief !

Daarom mag ze vandaag nog es schitteren, en vergeven jullie, beste lezers, mij vast deze ultra-bestoefing … belofte maakt schuld en het is intussen een traditie !

Liefste Pruts,

Ik vind je nog steeds een collectie überschattige centimeterkes. Geen andere Pruts  dan jij zou ik willen om tante van te zijn … ! Geniet maar lekker van deze speciale dag, die jouw verjaardag toch echt is. Welgefeliciteerd !

Tantetje

———————————

Lezersnoot : Pruts is dol op het woord überschattig. Maar dat had je al geraden, niet ?

Hieperdepiep !

Bron : weheartit

6 Februari vandaag. Ikzelf ben niet jarig, en toch word ik “oud” …

Vast en zeker fronst mijn vader bij deze uitspraak zijn wenkbrauwen, terwijl ie zich haast in zijn koffie verslikt.

Maar. Als je iets twintig jaar bent, dan begint het al te tellen, vind ik.

Vandaag exact 20 jaar geleden veranderde er iets.  Ik was op slag weg van 51 cm. Prutsemie.

Dit prachtige bundeltje (al zeg ik het zelf) veranderde mijn status van tante in spé in tanteke. Dat heb je als je zelf niet verder komt dan 152 cm.

Ondertussen is Prutsemie geen bundeltje meer. Maar prachtig nog altijd wel. Van binnen en van buiten.

Jarig zijn vraagt om wensen. Per blog in dit geval. Want wat je voor de één doet …

Liefste Prutsemie,

Ik ben wàt blij dat ik jouw tanteke ben. Het feit dat je me met Pruts moet delen verandert daar niks aan.

Maar ik hoop dat je oogjes net zo zullen glinsteren als die van Pruts als je deze wensen leest.

Ik wens je een onvergetelijke verjaardag en hoop dat je je vandaag elke minuut die de dag telt amuseert. Dat je kadookes krijgt waar je helemaal blij van wordt. En natuurlijk een onovertroffen feestje !

Van mij krijg je alvast een superknuffel en kusjes,

Proficiat, Prutsemie !

Waar is da feestje ?

Bron  : weheartit

Hier is da feestje!

Vandaag, 12 oktober, is Pruts jarig!

Liefste Pruts,

Ik wens je toe dat het een mega-coole verjaardag wordt. Met kadookes, een verrassing (jaja, ‘k  ben het niet vergeten ! ) taart, alles wat je hartje lust.

Boordevol dingen die anders niet kunnen of mogen … een echt feestje!

Natuurlijk ook een megaknuffel en verjaardagskussen van mij!

Een supertoffe, onvergetelijke verjaardag gewenst, kleine grote Pruts!

Proficiat!