Na mijn Alzheimer-boodschap en de huisvesting van mijn eigenste Cliniclown-Toetje heb ik nu wat anders. Breakbaar.
Nee, beste lezer, dit is geen recordpoging goede doelen aanreiken. Evenmin wil ik Moeder Theresa achterna. Dat laatste is een hopeloze missie, laat me je dat vertellen.
De – lees : mijn – weg naar heiligheid is nog lang. Te lang voor mij, om er in dit bestaan nog te geraken. En in het volgende level is ze ook niet zo erg nodig, die “holyness”, me dunkt …
Maar terwijl ik er nu toch ben, kan ik best nog wel een paar acties ondernemen aka ondergaan om het op deze bol wat prettiger te maken. Onder het motto : verbeter de wereld, begin bij jezelf.
Of eigenlijk moet ik zeggen dat gister iemand mijn wereld verbeterd heeft.
Ik ben deel van de zaterdagse mensenmassa en volg maar een beetje. Dat gaat zo met stromen. Ondertussen in gedachten verzonken. Betrubbeld door mijn moodswings in deze tijd van het jaar, en door het feit dat mijn I-pod besloten heeft om niet langer sportief mee te doen, en zodoende oorstrelende muziek doorheen mijn buis van Eustachius te sturen … Snif.
Natuurlijk kan ik een andere kopen, maar het wordt nooit meer hetzelfde. Het wordt nooit meer de I-pod die ik van haar heb gekregen. Niet meer de deuntjesmaker waarvoor ze stiekem met mijn vader samenzwoer.
Weer een link die breekt. De tranen, die dezer dagen toch al laten merken dat ze er zijn, zitten hoog. Mijn ogen prikken.
Ik slik. Foeter op mijzelf voor de waterlanders in het openbaar. Druk doende mezelf een standje te geven, merk ik haar niet op. Dan hoor ik : “Hey, Ariadne!” gevolgd door een zacht rukje aan mijn mouw.
En daar staat ze dan. Ma petite dame de Paris ! Uit de hemel gevallen en zomaar pardoes voor me neergezet.
Ik huil niet meer, maar ben ook nog niet helemaal tear-proof. Ze ziet het, en legt de link.
Sans gêne slaat ze haar arm rond me – trekt me naar zich toe voor een hartelijke omhelzing en een kus. “Alles goed ?” vraagt ze zachtjes. We praten even. Dan moeten we weer verder. De bijna-sluitende winkels leggen het ons op. “Schrijf ” zegt ze, en voor ze vertrekt drukt ze vite-vite nog een kus op mijn andere wang.
Daarna lost ze op in de steeds van vorm wisselende menigte. Maar ik zie toch dat ze me enthousiast nawuift. Zo aanstekelijk, dat ik het zelf ook doe. Prompt heb ik nog meer bekijks dan eerst, maar ach, wat zou het …
Yep. ’t Is me d’r ééntje. Uit duizend. In vroeger tijden mijn interieurverzorgster, nu eerder seingever van de voorzienigheid, zo lijkt het. Een engel zonder vleugels.
Want ze verschijnt telkens uit het niets – op penibele momenten.
Ook dan, op die Siberische dag. In de trein, op weg naar afscheid. Als ze mij zo in de kreukels ziet is ze aangedaan – helemaal als ze tot de conclusie komt dat ze precies even oud is als de dame op de roze wolk.
Samen vervolgen we de reisweg en delen we de stilte. Voor mij een echt geschenk. Toen, en ook nu nog, als ik er op terugkijk.
In weerwil van de beladen momenten waarop ze er plotsklaps is, word ik blij van la petite Parisienne. Mijn (slapende) Franse woordenschat wordt geactiveerd als ik haar zie.
Joie de vivre in actie. Pétillante, rigolote – en knuffels uitdelend. Als gezonden : “Here I am“.
Voor de I-pod helpt ’t niet. Maar ik, ik ben een beetje opgeknapt.
Thuisgekomen ontdek ik dat er ook nog andere knuffelaars hun medemens in de armen hebben gesloten…
Misschien niet logisch, maar nodig, en hopelijk even opbeurend !
Mijn actie ? Dat is het onder de aandacht brengen van dit initiatief ….
Ariadnesdraad 