Was het hier vorige week nog van ‘drum up the people and make some cycling-noooooiiiiiiiisee’, dit keer blaas ik Zwijmel-verzamelen vanuit ’n heel ander register. Eéntje dat zacht in het oor ligt, en net zo goed in de hand als je meest geliefde dunschiller.
There’s music in everything. Ook in food en heus niet alleen omdat je d’r soms van gaat zingen. Richting keuken, voor ’n zacht muzieksken, dus …
Met koken straf je me niet, beste lezers. ’t Is de HHM van m’n huishoudmanagement.
Handig, Haalbaar en Matig werk achteraf. Handig als in : gestoorde motoriek-proof. Zijn m’n klauwiertjes dan niet geweldig, ik ben ‘r aan verknocht, en ’t oog van Mien Publiek wil ook wat, tenslotte.
Het betere hak- en snijwerk is me niet voorbeschikt, beste lezers. De Floere(n) days zijn om, dus liever geen sucadelapjes van – letterlijk – eigen hand, dankje. Die dekselse Nortia heeft spijkers en hamer als attribuut, dat ze lekker op d’r eigen duim klopt !
Haalbaar dan. Zeg maar : budgetproof, basic, en fabriceerbaar zonder kookboek. Want pagina’s omslaan met paneer-vingers is behoorlijk blegh, ook en eigenlijk vooral, laaang na dat panko-receptuurtje !
Basic & budget gaan hand in hand, zolang die Zilveren Vloot maar steeds op de vergane Armada blijft lijken. Omdat het ermee gaat als met uitkijken naar Blauwbaard – “Zie je nog niets ?” meet ik komkommers, ui, tomaat en peekes* veelvuldig een andere gedaante aan.
Matig werk achteraf slaat natuurlijk op ’t kookslagveld achteraf. De vaat is zo vorige eeuws, dus die minimaliseer ik liefst lekker weg.
O, en Variatie is ook ’n moetje. Wegens jaaaaaaaaaren intern en dus niks te kiezen, afgewisseld met uitjes naar het casino, waarbij al die kunstmatige slaapjes me meestal nààst eetbaar lekkers deden en doen grijpen. Iets als ’n heerlijk eenpans-moussakaatje laat zich nou éénmaal niet zo simpel verslinden net voor of na een algehele anesthesie.
Voor m’n ‘heropstart’ volgende ziekenhuisronde misschien toch maar es de zoetgevooisde klanken van de ‘Oranjepunt’ proberen ?!
“Kust nu mijne frak !”, scandeerden de ‘grey ones’, toen ze ene Linsey Pollak een winterpeen te lijf zagen gaan met een drilboor !? De olifant sloeg de mug niet dood. Allesbehalve, zelfs ! Mondstukje erop, ’n trechtertje eronder en “hoi” aan die hippe blazer die wortelklarinet heet.
The coolness of the thing lijkt me ‘geworteld’ in de zwierige hantering van een alternatieve zilvervos die een verduveld goeie instrumentenbouwer is. Met showgevoel, bovendien.
Pollak bouwt het momentum zodanig op, (tot 04:27) dat per drilling ’n almaar groter vraagteken ontstaat op het gezicht van die andere grijze eminentie, Paul Witteman, die Podium verleent aan de smakelijke alliteratie ‘Carrot Clarinet.’
Well, he ate nor shoes, nor carrots, maar luisterde vergenoegd. Net als ik. En het eerstvolgende worteltje dat bij me op de guillotine komt te liggen, kan gerust zijn : ik ben wég van zijn klank(kleur) !
Voor de gegadigden : ik zet m’n verdubbelaar in. Twéé filmpjes in de aanbieding. Het eerste is Podium Witteman. Heerlijk showtje an sich, maar de klarinet zingt wel heul kort (pas vanaf 04:28). Wat weggeknipt is uit fragment 1, zit echter vervat in fragment 2. Doorschuiven naar 01:29 als je geen ‘overlap’ wil.
Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van Marja.
————————
N.B. : kust nu mijne frak is zowat hetzelfde als krijg nou wat en peekes is geen letterreeksje, maar simpelweg worteltjes.
Ariadnesdraad 