Alea iacta est* ! (Swoon 55)

Opschrijven garandeert overzicht, beste lezers. Vandaag daarom een helikopterperspectiefje.

Wie mijn ‘vrouwenstuk’ van laatst onder z’n leesoog heeft doorgeschoven, weet, dat ‘r weer een casinootje zit aan te komen. Needs must …

Toen dit verhaal ruim 10 jaar geleden aanving, had ik géén idéé. Blissfully. Met een lonkende Sidonia-crisis, kon nog meer er NIET bij.

‘Zalig de onwetenden’ : inzake het aantal openingen, waarlangs tubetjes naar binnen kunnen gepropt. Tegelijk, wel te verstaan : drukmeting heet zoiets. Gezien de onmetelijke bochten waarin je je hiervoor moet zien te plooien : tortuur.  Pech, als je via ‘uitsluitende’ onderzoeken in dit perpetuum mobile sukkelt.

Door heftige medicijnintoleranties bleef beterschap uit. Toen m’n waterleiding slootwater ging produceren, wist ik : tijd voor ’n radicaaltje.

Ik speelde ijlings stand-in van iemand, die al stond geboekt, bij de arts wiens opinie ik wilde. Met medeweten en uitdrukkelijk fiat. Toch was Dr. Waterwerk ‘not amused’.

Géén Gramschap evenwel, wegens de Oceaan die ik  in z’n spreekkamer demonstreerde. Als er nou één moment was, waarop ik graag was ‘verdampt’….

De zware kanonnen moesten ingezet : het Beau-monde alternatief. En werkelijk waar, na enige tijd, en nachten vol onafgebroken slaap, voelde ik me mooi.

Fraai ging geldtechnish allerminst op. Dus, helloo, again, witte nachten en kangoeroe-wallen.

Ik zette omtrent de situatie niet ’n boompje, maar ’n heus bos op. Links en rechts brandhout makende, van allemaal ziekenhuisprotesten, betreffende betalingsregelingen. Als ik hier per definitie aan vastzat, waren ze conditio sine qua non. Punt.

Nu ze van de verdrinkingsdood waren gered, en weer in Morpheus‘ armen mochten liggen, vonden die celletjes van me, dat ik beloond mocht. Subliem.

Geen frontale confrontaties meer, maar ’n Florence, geparkeerd tussen mezelf en het ziekenhuis. Uit de samengesmolten girl-poweRR onzer kokers kwam consensus, waar amen op werd gezegd.

Oef, lucht. Het volgende huzarenstuk dat ik verrichtte, was de ‘als’-en en ‘wat’-tes opsluiten. In de diepste krochten der grijze massa.

Vastbeslotenheid is kracht. Want er begon iets te bewegen – op dat hogere echelon ‘overheid.’ Van ‘nabij’ ging de geldelijke tussenkomst naar ‘feit’.

Ter vergroting van de feestvreugde, ging mijn corpus ook rustiger wateren bevaren.

Van ontredderd zoeken naar afspraak, ging ’t naar sereen afstel. Het was spelletje ping-pong geworden, waaraan de medisch secretaresse met plezier deelnam. Maar spelersgeluk raakt op, ooit.

En dus is NU de teerling geworpen* : mijn fiche voor de passage in het casino ligt klaar.

The grey ones zeggen dat het goed is. Dik duizend dagen is record, en de vooruitzichten zijn om blij van te worden. Er zit best nog wat positieve rek op … Maar min herte, min herte, dat speelt gevoelsmatig toch de verliespartij.

Ik pendel nog een paar daagjes tussen “Blue, dabadee” en “Why does my heart feel so bad ?”

Duimen jullie mee dat de volgende ronde pas over 2000 dagen hoeft ?

Zwijmelen op Zaterdag is een initiatief van Marja.

Advertentie

Be A Woman !

Ik breek even temidden de week in, beste lezers. Met een vrouwenstuk. Want internationale vrouwendag vandaag.

Speaker’s corner voor m’n a-typische dametjes die grey ones heten. Over beautysalons aka wachzalen, klaagmuurtje spelen, vrouwelijke tact versus mannelijk(?) ‘ad rem’, gierende dokters, geestige stress-consulentes en pittige pointe.

Voelt alsof ik die veel te grote olifant ben, in die plots akelig kleine kamer. Je merkt ’t : ik ben nog niet over mijn laatste bezoek heen. De – mijn – horror is een beautyconsulent die op je afstevent alsof je ’t te enteren schip bent. Met de deur nog in de hand – en je hoofd nog niet eens voorbij de etalage, gaat het al over douchegelletjeS ?

Do not be mistaken, beste lezers, Géén zeeploze zondvloed hier. Daarvoor moet, schat ik, de wereld nog een zevental vergaan. Maar, zeep, ’t is mijn achilleshiel.

Letterlijk, want de verstoorde band ermee, gaat terug tot een dubbelkantige voetoperatie. Bloody agony. Overduidelijk, dus moest ik opgemonterd.

Karrevrachten rieten mandjes rukten aan. Meest zeep, en sponzen. Aardigheidjes. De laatste in dat rijtje kreeg woest toegeblaft : ” Stinkekzo, misschien ?????????!!!!!!!!!!!! “ het vermaledijde zeepsel erachteraan.

Omfloerst, het is niet voor mij. Heel wat jaartjes, geduld en tact verder ontgaat me nog steeds  waarom vrouwelijk ad rem voor heisa zorgt, terwijl de mannelijke tegenhanger ervan geen spier doet vertrekken. Au contraire …

Het toneel voor deze bedenking is Dr. Waterwerk’s consult. Nu, daar kom je niet als alles, …. eh…. , vloeiend loopt, zeg maar. Wel bij niet, of te.

Zelf zit ik in de laatste categorie, wat me die nacht op zo’n 6 (!) slaapstoringen is komen te staan. Ik ben bepaald brak. Gelukkig de kangoeroewallen, door giga-slaapschuld, onder een goed gelukte make-up-laag weten te schuiven.

Optisch bedrog is je ware, als je je moreel wil boosten. Very Stylish. Vervolgens ging ik de deur uit en vergat ’t heule pleisterwerk.

Terwijl ik in ’n klein spiegeltje m’n présence verifieer, capteert de over-zittende dame me. Gammele constructie, lijkt haar fiat, om verhaal te houden, over de-zoon-met-dwarslaesie.

Mijn celletjes zetten de verbinding ‘mannelijke grinta’ in. Nodig om de heel ‘leuleke’ karakterschets van zoonlief te doorstaan. Bottomline : alle krakkemikkigen zijn monsters. En bedankt ! Tegenwoordig van geest, slik ik nog net de zegging : ‘omdat ze van mama mogen’ in …

Op naar het volgende level. De details van de verstoorde mannelijke afvloeiing. Beeldend, goddank niet geurtechnisch ondersteund. Aaaaaaaaaarghhhhhhhhhh.

Ik schaam me purper, want de problematiek van ’n handvol rolstoelers, full face ahead, is intussen wel bijtend pijnlijk van alle mystiek ontdaan. Sterker nog : àlleman is in zijn blote kont gezet.

“Mevrou-ouw, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje”. Of het missie-negertjes waren waar je ’n centje in stopt, zo heftig knikken alle wachtzaalzitters.

Oef. Bijtreding. Maar het groepsprotest valt in dove oren.

Ik snak naar dampende koffie, die ik niet mag, en de grootst mogelijke zak ribbelchips paprika, om mijn zoutbalans en mijn ergernis recht te trekken.

Ik ben er klaar mee. Hoelang nog ! “Niet te geloven, dat ik, die niet eens een fluit heb, die piet-praat moet aanhoren. Rauss damit !”

Kommen Sie herein ! nodigt Waterwerk de vrouw in zijn spreekkamer.

Arts en ik hebben nooit eerder ZO gegierd, al komt het me dan op ’n casinootje te staan, binnenkort. Buitengaand houdt een hoffelijk Jongmens de deur. Hij wist lachtranen uit z’n ogen en zegt : “Goddelijke repliek, die wij mannen hadden moeten leveren.”

Thuis neem ik tóch dat chipje bij ’n goed boek. No stress*, van Loretta. Sla open, en kom bij dieetpillen uit.

“De pillen werkten, bij wijze van spreken. Ik werd in een ijltempo dun omdat ik alleen nog maar bewoog. Ik was een dansende derwisj. Ik had het meest onberispelijke huis van de buurt. Het ziekenhuis belde op omdat ze mijn keuken wilden gebruiken als operatiekamer.” (p. 91.)

Schaterbuikpijn. De keuken is nog geen O.K., en ik nog geen derwisj. Komt dus goed…

Pointe : durf lachen met je female foolishness. Maar, chica’s, weet dat het hebben van een vlaggemast ‘loterij’ is, géén verdienste.

You need a woman to be a man, tenslotte. Zo. The grey ones have spoken …

---

• Relax ! You May Only Have a Few Minutes Left : originele titel

Appeltje – eitje. Hardgekookt.

Onder het motto ” begin ’n verhaal es bij het end ” schetste ik eerder de crime van een droogstaande flappentap in ’t casino. Vandaag the inside story.

Al ben ik dan niet aan mijn proefstuk toe, ik blijf versteld staan. Van de waaier aan opties die geen vrije keus biedt. Van (kromme) democratie.

Het Casino-balletje schoot andermaal weg en viel dit keer op Mei. Hm, passen en meten, want er moest terzelfdertijd nationaal nog een ander bolletje  gerood.

Daarom dus enterde ik het casino met ‘schwung’. Van de gemodereerde brulconcerten aka verkiezingsshows. Bol van leuzen als “de kiezer wordt gehoord”. Onderbouwd met cijferbilans die keurig klopten, al gaven ze dan geld uit dat er niet was. Geen appeltje-eitje, om te kiezen uit misschien zus, maar mogelijks ook zo.

Parallel scenario gold in het casino.

Jazeker werd ik gehoord over de nakende “op”. Arts en ik besloten heel democratisch het komende kostenplaatje zoveel mogelijk te gaan drukken.

Alleen zou de finale beslissing toch een éénmanszaak worden, want protesteren zit er niet in als je K.O. bent. Terugvallen op een princiepsakkoord dan maar. Ik zou weerom vertrouwen geven aan de ad hoc-opinie van Arts. Zelfs als dat een geldtechnische stijging van 100 % betekende – die m’n persoonlijk BBP hier recht evenredig mee kelderde.

Insert de waaier van opties en geen keus. En teleurstelling ook wel, ja. Plus een (op dat moment letterlijk)  onbetaalbare gezondheid. Laat me je dit vertellen, beste lezer, het ei waar ik plotsklaps mee zat, was hardgekookt.

Fiducie en geld uitgeven dat er niet is : democratie ten top.

Hier hoort ook bij : van alles krijgen dat je niet wil. De wetmatigheden hiervan werden nog even opgefrist middels het ziekenhuismenu. Een waaier van opties … Ja, vul maar an.

Ik kleurde lustig bolletjes tot ik vier sneetjes witbrood met choco en citroenthee overhield.  Zei ik net geen keus ? Dat was een jokje. Ik zag alles voorbij komen van Boursin (brrrrr !) over hutsepot (op een pas compleet verdoofde maag ?!) tot gerookte zalm.

De eerste menubox was alleen het beleg fout en dat liet ik blauw-blauw. De derde bevatte hardgekookte eieren. De geur alleen al ! Wat volgde was een furieuze outburst waarin de constructieve dialoog de nek werd omgewrongen en ’t compromis zijn biezen kon pakken. Mijn keus, de choco – Nutella – viel niettemin 7 maaltijden op rij niet te bespeuren.

Iemand laten kiezen en daarna je zin doen : echt politiek.

Neverdenooitnie, beste lezer, ben ik zo democratisch en partijpolitiek onderlegd een stembusslag tegemoetgegaan !

Je zou ’t in het pasgeleden ZO tricolore Belgenland niet bedacht hebben, maar de verkiezingsuitslag kleurde hoofdzakelijk geel. Niet zonnebloemgeel, maar NVA-geel ! Zucht.

Tussen de Vicit Vim Virtus-kreten* door kon ik alleen maar denken  : zet die ploat af ! Maar je krijgt nu éénmaal vaak wat je niet hebben wilde.

De vicit, daar valt niet naast te kijken. En de vim, die is ook al overvloedig betoond. De virtus is gekoppeld aan hoeveel ‘truth or dare on the dancefloor’ er gedemonstreerd wordt.

Déze Belgenlander zingt naast Kumbaja**, vooral ” Oeh, maar nee ! “

Lalala … Dat wordt ’n lange zit tot de volgende regering. De niet bepaald soepele De Wever, die de formatiedans moest leiden, is z’n opdracht alweer kwijt. Daarop echtigentechtig een kaartje leggen in het parlement getuigt bepaald niet van ” is it true dat you want it, then act like you mean it ! “

’t Gaat geduld en boterhammetjes vergen. Gelukkig kan ik nu vrijelijk over Nutella beschikken…

—————————

* : De moed heeft het geweld overwonnen : overwinningsleus van De Wever

** : Kumbaya: verwijst naar een uitspraak van De Wever in antwoord op de vraag naar samenwerking cfr. “We gaan geen Kumbaya zingen”

Eén komt niet alleen …

  Bron

Ligt het aan een overenthousiaste Geest, die kwistig met rook rondstrooide, of misschien aan Koning Winter die er abusievelijk van uit ging dat we hier in Siberïe zijn, maar het griepmonster kreeg me te pakken.

Het was me wat.  Terwijl Franciscus zich op zijn pauselijke troon installeerde, deed ik hetzelfde, maar dan in mijn bed.

Niets aan te doen, het lijf weigerde dienst. Mijn hoofd dokterde het recept voor gekookte hersentjes uit, en dit onder een “intern”  kabaal, waar de pauselijke fanfare nog wat van kon leren.

Koorts, placht zoiets te heten. Mij eerder totaal onbekend, en aan die discriminatie moest wat gedaan, nietwaar.

Laat me je dit vertellen, beste lezer, het woord visioenen klinkt me nu heel anders in de oren. Neeje, goddelijk waren ze allerminst. Ik mag hopen dat die van Petrus’ opvolger een pak prettiger zijn, en vooral – een stuk productiever.

Hoewel, bij sommige van zijn ondergeschikten mag het wat minder zijn. Zij zien al spoken als er een vrouwelijke voet wordt gewassen. Heiligschennis ! Of nog erger, ze dicteren anderen een seksuele moraal waar ze zich zélf niet eens aan kunnen aka willen houden.

Ach ja, ‘t is de leeftijd zekers. Het verstand van die kerkelijke knakkers komt niet alleen met de jaren, na grondig verroest te zijn verdwijnt het ook weer. Wat blijft, zijn oogkleppen.

Jammer genoeg bleek dit stukje actua géén koortsdroom.

Die “horde oede vrijgezellen” heeft kennelijk nog nooit gehoord van pas met stenen gooien als je volledig, compleet en ook nog eens helemaal zonder zonde bent … !

Ik stoomde. Van ergernis. En van het feit dat het vege lijf mijn hoofd als een fornuis wilde zien – waarop gebakken, gebraden en gestoomd werd. Enfin, alles eigenlijk, waar overmatige warmte bij te pas komt.

Ik wilde wàt graag de eerste steen gooien naar al die ongevraagde vurigheid.

Dokter Huis gebeld dan maar. Voor soelaas.  Versta hieronder : een snelwerkend paardenmiddel. Dat heb ik nodig, om mijn volgende ronde in het casino te halen.

Gelukkig voor mij valt de man snel met mijn deur in huis. In opperbeste stemming – bij het idee dat ik me weer herinner dat ik op zijn patiëntenlijst sta. De recordpoging strandt op zo’n 25 maand. Maar nu ben ik er – gloeiend – bij.

Na deze vaststelling wil ie er alweer vandoor stuiven. Ik stuit zijn opmars door hem mijn luchtpijp in herinnering te brengen. ” Inderdaad ja, juist ! ” feliciteert hij me met mijn juiste diagnose. We lachen allebei.

Het grootst mogelijke gele geschut wordt ingezet. Kanjers van pillen. Ze leggen niet alleen de bacteriële beestjes plat, maar ook nog eens mijn smaakpapillen.

Maar het malen in mijn hoofd stopt niet ; dat wordt dag na dag een graadje erger.

Boze dromen over uitstel doemen op en worden door mij direct weer opgesloten. Tranen slik ik weg ; mijn interne waterregeling gaat al in overdrive, moet je weten …

Klinkt goed gek waarschijnlijk, maar ik wil absoluut het ziekenhuis halen op de gestelde datum.

En ziet, hoera ende joepie : het is gelukt !

Mijn huidige visioenen gaan over doorgeslapen nachten.  Maar hiervoor moet ik eerst nog even door een kunstmatig weggeslapen dagje …

Maar dan, beste lezer, dan mag de inspiratie laten zien dat ze terug is !

Til then !