Bron : weheartit
Ik trap een open deur in als ik zeg dat ik dol ben op geschiedenis. Dat komt vast doordat ik vroeger bij history-telling de gebeurtenissen en voorwerpen haast filmisch voor me zag.
Geschiedenis was een verhaal waar ik in zat tot een snerpende lesbel me weer een ander vak in sleurde.
Nu denk je vast dat ik voordurend met een camera in de aanslag loop. Wee ende helaas. Niets is minder waar. Ik ben die fotokluns, die veel te laat aan foto’s denkt en zo met het apparaat klunst dat het niets wordt. Maar ik geef niet op.
Toch hou ik van herinneringen. Zeker als ze tastbaar zijn. Dan zijn het als het ware tijdcapsules. Dingen bekijken en ze vastnemen brengt me terug naar het bewuste moment, compleet met de emoties en gedachten die er toen waren…
Een poos geleden ruimde mijn vader zijn zolder op. Met een vastberadenheid waarop ik ronduit jaloers ben.
Ik ben meer het type ”old memories remain”. Dat komt omdat ik grote moeite heb om daadwerkelijk dingen weg te gooien. Ik blijf maar dubben en denken of ik het nu ja dan nee zal wegdoen.
Natuurlijk weet ik ook dat je van dingen afstand moet doen. Al is het maar om plaats te kunnen maken voor nieuwe (herinneringen). Nog een motivatie hierbij is het feit dat de omvang van mijn huis niet recht evenredig is met het aantal tastbare memories die ik wil onderbrengen bij mij thuis.
Onherroepelijk moet er dus gesnoeid worden. Meestal wacht ik hier zooooo lang mee, tot het echt niet meer kan. Om dan te besluiten dat het maar ineens groots moet worden aangepakt.
Nou, laat ik je dit vertellen. Het werkt niet. Of toch niet in mijn geval. Vergeet alle time-managent boeken die stellen dat je probleemloos een grootscheepse opruimactie kunt houden in – say what ? – een uurtje.
Het enige wat ik na dat uurtje heb is chaos. Totaal én grootscheeps, dat moet gezegd.
Hoe anders daarin is mijn vader. Die komt eenvoudigweg tot de conclusie : dit moet weg. Aan ‘second thoughts’ hierrond doet ie niet. Dus na de conclusie komt er fluks een (opruim)plan van aanpak waaraan ie zich stipt houdt …
Wat we in deze story gemeen hebben ? We zuchten allebei. Hij van de spullen naar me toe te brengen en ik omdat ik maar niet in 1-2-3 kan bedenken waar ik het allemaal ga laten …
Maar tussen deze tijdscapsules zitten echte pareltjes.
Zo is er mijn eerstecommunie-jurk die er nu nog altijd prinsesjesachtig uitziet …
Ik kijk ernaar, pak ze vast, ben verwonderd dat ik dààr in paste, en zie me teruggeflitst naar het moment waarop we op een regenachtige, modderige dag bij de fotograaf binnenstapten (voor de prentjesfoto die bij dit event hoorde) en ik languit voorover viel in een – jawel – sneeuwwitte jurk.
Hoe de vlekken opgelost raakten weet ik niet zo, maar de foto’s, die goed lukten, laten een kraaknette jurk zien …
Of mijn schoolrapporten. Ze zijn er allemaal. Van de eerste klas tot en met het laatste middelbaar. Ik hoor de leerkrachten die ze schreven bijna tegen me praten als in een live gesprek.
Voor één rapport heb ik echt een boon. Het rapport uit de vijfde klas. Er zit een hip kaftpapiertje rond én een beschermende plasticfolie.
Nog hoor ik de meester zeggen dat het nu toch wel tijd werd dat we ons rapport eigenhandig kaftten, om onze ouders tijd te besparen. Ik bakte er niks van.
Omdat er een onevenwicht kwam te onstaan tussen mijn frustratie enerzijds en het geduld en de tijd van de andere gezinsleden anderzijds, deed zus het.
Om nog te zwijgen over het feit dat we anders compleet door de voorraad kaft- en plasticfolie heen geraakt zouden zijn lang voor dat de bedoeling was.
Zodoende herinner ik me nu een rechthoekige tafel voor 6 personen die bomvol lag met scharen, snippers, kafpapier en dies meer uit de papierverwerkende sector. Met mij aan de ene, en zus aan de andere kant.
Zij kaftend, ik bewonderend toekijkend. Zij maakte mijn huiswerk, wellicht ten koste van het hare …
Maar wat een prestatie leverde ze ! Nooit eerder – en ook nooit weer – had ik zo een supermegafantastischhipencool rapport ! Nu nog vind ik het wauw, kun je nagaan wat ik toen vond…
Tja. Only Memories Remain. Niet altijd, maar meestal toch wel gelukkig …
Welke tastbare herinneringen heb jij, beste lezer, en waarom vind je het (niet) moeilijk ze weg te doen ?
Ariadnesdraad 
Vreemd genoeg heb ik weinig met tastbare (materiële) dingen. Des te meer hang ik mijn herinneringen op aan smaken, geuren, muziek en andere geluiden,… Ze zitten allemaal in mijn hoofd…
Tof postje!!
Rapporten kaften? Dat hoefden wij gelukkig niet te doen.
Ik heb een hele zolder, schuur en voorraadkast vol met tastbare herinneringen. Ik vrees de dag dat ook ik echt moet gaan weggooien vanwege een verhuizing. Vooral schrijfsels kan ik moeilijk wegdoen. Schriften en kladblokken met lijstjes liggen in dozen en stapels op zolder. Als ik die doorblader ben ik meteen weer tig jaar terug. Ik lees lijstjes terug die ik maakte van mijn favoriete liedjes van dat moment. Zie berekeningen van geld dat ik tijdens een vakantie heb uitgegeven. Lees een reisverslag van een weekendje Londen met collega’s. Als ik naar zolder ga om op te ruimen ben ik zo een paar uur zoet. Wanneer ik weer naar beneden ga met een big smile op mijn gezicht heb ik niets opgeruimd. Ik heb alleen maar gelezen. :-)
Dat herken ik, als ik opruim, kom ik van alles tegen en ga ik alleen maar lezen hahaha
Oeh, je rapporten en dat jurkje moet je écht niet weg doen hoor! Ik ben zelf ook zo’n iemand die dingen niet weg gaan doen vanwege de herinnering.
Walking down memory lane…. doet goed!!! En dan schrik ik persoonlijk vaak zelf wat die teweeg kunnen brengen. Iets dat je je nog goed voor de geest kan houden en dat zichtbaar wordt bij het zien van iets van toen. Prachtig toch!
Ik kan van niets afscheid nemen. Alle kleine en in de ogen van anderen, domme voorwerpen hebben voor mij een betekenis.
Tot grote ergernis van mijn mama ;-)
Grtjs
Mooi die herinneringen :)
Ik had eigenlijk niet zoveel met herinneringen….
Maar sinds het gebeuren met mijn ouders (mijn vader begin dit jaar en mijn moeder kort geleden…) Vind ik het heerlijk om baby boeken door te bladeren en foto’s terug te zien/ Brieven en kaarten te lezen die mijn ouders geschreven hebben en ik hang heel erg aan geur en reuk.. Ik moet aan alles ruiken en snuffelen (zo af en toe gevolgd door een niesbui ivm alle stof hihi)
Je blogs vind ik overigens heerlijk om te lezen!!
En nog bedankt voor je roerende en mooie e-mail!!
Groetjes Deborah.
Ik heb aan elk klein prulletje op mijn kamer een herinnering. ‘Toen waren we naar walibi Halloween Fright Nights, toen kregen we een spuit met zogenaamd bloed wat eigenlijk een shotje was. Dat was lekker dus die spuit wil ik houden’ zoiets. Ik kan het niet over m’n hart zulke dingen weg te doen. Omdat ik denk dat ik daar later iets leuks aan kan vertellen hahaha.
Net als plaatjes die ik bewaar omdat ik die ‘ooit’ in een inspiratie boek wil plakken, wat vervolgens her en der ligt en ik zelfs wel eens twijfel waarom ik het eigenlijk heb, maar het toch maar niet weg doe voor het geval dat hahaha
Ik ben zo’n enorme kneus ;p
Thnxxx voor die link :D
Rapporten dienen toch om ze aan je eigen kinderen te laten zien : zie eens hoe ik wél heel hard werkte? Of niet?
Een opruimsessie kan bij mij ook nooit kort duren. Ik kom altijd weer iets tegen waarvan ik denk “oja!” en dan heb ik weer een mega flashback haha.
Twee dingen waar ik echt onmogelijk afstand van kan doen: De kaarten en briefjes die ik over de jaren (12) van mijn vriendje gehad heb. Zo leuk die verliefde berichtjes nog eens terug te lezen. Het tweede zijn al mijn dagboeken en schoolagenda’s; het is min of meer mijn leven op papier. Verder kan ik wel heel radicaal ruimen als het nodig is!
Leuke post dit!
Dat is zo heerlijk, als je tijdens het opruimen dat soort dingen tegenkomt! Ik heb gewoon twee kleine kartonnen doosjes waar spullen in zitten waar ik een herinnering aan heb (of juist niet, maar dat het een sentimentele waarde heeft). Met opruimen ben ik heel streng: ik kijk ernaar, ik vind het wel leuk om weer te zien, maar als ik weet dat ik er verder niet echt waarde aan hecht, gooi ik het weg. Zo kan ik een half uur in een schriftje lezen dat ik uiteindelijk gewoon in de vuilniszak gooi.
Mijn dagboek die ik als puber schreef, brieven van geliefden van vroeger, de das van mijn vader, een oud kastje van mijn ouders.
Fotoalbums van mijn ouders, die overigens ingepakt in de schuur staan , maar die ik toch niet weg kan gooien.
Een oude scheepskist en mijn 50 tal blikken speelgoed waar ik geen plek ( meer ) voor heb maar geen afscheid van kan nemen.
Voor de rest?
Ik gooi heel snel iets weg, al die rommel;-)
Volgens mij moet ik ook hier nog ergens mijn doopjurk hebben, maar waar????
Ja zeg. Dank je wel voor de blog Ariadne, als het eens past open ik eens de tijdcapsule om een gefundeerd antwoord te bedenken.
Foto’s. Dáár ben ik aan verknocht. Foto’s van mijn ouders, mijn broer en zus, mijn peuter- en kleuterjaren en foto’s van de fantastische tijd die ik als tiener en twintiger doorbracht.
Mocht mijn huis in brand staan, dan zou ik twee dingen uit het vuur trachten te slepen: een doos vol oude foto’s en mijn pc met alle digitale exemplaren op.
Altijd leuk zulke herinneringen.
Ik ben niet zo materialistisch ingesteld. Geef er meestal ook vrij weinig om wanneer ik iets kwijtraak of iets kapot gaat. Ja eventjes 1seconde balen, maar dan weer verder. Maar ik heb 1 tastbaar voorwerp wat ik liever nooit kwijtraak. Beer. Een teddybeer, inmiddels zwaar versleten, die ik van mijn oom bij mijn geboorte heb gekregen. Ik weet niet wat het is met dat ding, maar ik word er weer kinds en blij van als ik ‘m op m’n nachtkastje zie.
Ik kan enorm moeilijk weghouden! En ’t probleem is dat ik overal souveniertjes wil meenemen om tastbare herinneringen te hebben. Uit de bergen neem ik mooie stenen mee, van het strand schelpen, uit het bos denappels, uit steden kaartjes, plannetjes, folders, toegangsticketjes voor van alles en nog wat.
Dan moet je uiteindelijk toch elimineren wegens plaatsgebrek. Volgt er een mister-steen en een miss-schelp-verkiezing waarbij de verliezers brutaal uit het raam gekeild worden. Mijn lades puilen uit van herinneringen die ik niet kan wegdoen: boekjes van chirokampen, een sjaaltje van een cm-kamp, zeven volgeschreven dagboeken, vriendschapsboekjes en poëzies (die tekenschriftjes), pruts (sleutelhangers en dergelijke) die ik ooit cadeau kreeg van iemand, brieven en kaartjes die ik ontving wanneer ik op kamp was of van vriendinnen op reis…
Zolang ik ergens ’n plaatsje vind,hou ik alles. In elk geval: mijn meest kostbare herinneringen zijn verzameld in mijn foto-albums, ’t grote voordeel is dat daarin alleen de leuke herinneringen staan :-)
Voor mij ook foto’s. Op mijn computer wel te verstaan. Al de reizen en uitstapjes die we gemaakt hebben en waar ik kan zien en zeggen: kijk, daar waren we wel nog gelukkig.
haha, is niets hoor van die dubbele reactie :D
Grtjs
vroeger zei geschiedenis me niks
maar nu zou ik heel aandachtig zijn in deze les, nu vind ik het boeiend
toch leuk al die dingen die je terugvond van vroeger
ik heb nog de schoentjes waar ik leerde mee lopen
Maar soms moet er echt wel eens opgeruimd worden
dat ruimt ook lekker op in je bovenkamer :-)
Foto’s zou ik niet zo snel weg doen :)
Wat je zegt. Ruimte en opruimen en…nou ja, ben blij dat ik niet de enige ben met dit probl…pardon…ik bedoel passie. ;-) Maar dat had jij zelf ook al eens gezegd.
Morgen…morgen ga ik opruimen…echt.