Rekbare tijdelijkheid

Afbeelding via Google

Geen filosofische overdenkingen deze keer, maar pure realiteit. Of beter : kouwe en ongewassen echtheid. Hoezo?

Dezer dagen wordt mijn thuisbasis geteisterd door wat bij conventie openbare werken is gaan heten. Chique woord voor doffe ellende. Stel het je voor : de weg naar mijn huis is weg. In plaats daarvan heb ik nu een modderpoel mét gaten, die veel weg heeft van een ijsloze schaatsbaan.

Komkom, hoor ik je denken, dat is een tijdelijk euvel. Gelijk heb je. Alleen ben ik er even klaar mee. Want die tijdelijkheid is ‘stretched out’.

Ze vervelt als een slang. In fases. Meer dan een decennium lang al neemt ze telkens een andere gedaante aan.

Fase 1 gaat zo.  Er komt een heus renovatieproject, met tig nieuwe woonsten. Leuk, zo’n opgefriste buurt. Het minpuntje, die lawaaierige pneumatische boren, neem je erbij.

In fase 2 wordt dit moeilijker. De boormachines zijn nu zo dichtbij dat ze je letterlijk uit bed daveren. De ondergrond, je bed en jijzelf : alles trilt. Net als je zult gaan bezwijken onder de doorboorde slaap, is het af. Oef. Het stof ? Daar kijk je wijselijk naast…

Fase 3 is gezelliger, want ietsje verder van je bed. De straten rond je gloednieuwe woonkern worden aangepakt. Zo raak je af van die ontelbare, losliggende kinderkopjes. Waarover je (gracieus) kunt verongelukken.

Minpunt ? De straat die je ’s morgens nam om je woonstee te verlaten, kan ’s avonds zomaar opeens onbruikbaar zijn. Waardoor je een totaal onbekende straat moet nemen, die zo minuscuul is dat je ze haast niet kunt vinden op het stratenplan. Arme ik krijgt er stress van, want ik ben géén kaartkundig genie. Verre van, zelfs …

Over naar fase 4. Die komt er door de sterke stijging van de brandstofprijzen. Aanleg van aardgasleidingen. Dit moet eigenlijk fluks verlopen. Winter 2010 steekt hier geen stokje, maar een boomstam voor. Het vriest stenen uit de grond, en putten in de nieuwe straten.

Man en muis vlucht voor de kou. Letterlijk. Tegen wil en dank krijg ik langstaartige huisgenoten, die me rillingen bezorgen, telkens er – écht of imaginair – ook maar iets ritselt …

Net nu mijn zenuwen dit te boven zijn, is de finale (?) fase aangekondigd.

Fase 5. Die belooft herstelling en verfraaiing van de woonomgeving.  Versta hieronder :  alle ellende nog eens dunnetjes overdoen.

Want de wet in Belgenland schrijft voor dat bij de heraanleg van straten en stoepen, de riolering moet worden gecheckt en desgevallend vernieuwd waar nodig.

Laat me je vertellen dat ik ‘Gründlichkeit’ nu heel anders zie. Want alles wat  ook maar enigszins aan de definitie ‘leiding’ voldoet, wordt onder handen genomen… Wat nou, half werk ?

Ik doe er alles aan om het eindresultaat voor me te zien.

Want nu zie ik alleen maar opgebroken straten. Verwaterd tot modderpoelen. Zonder waterleiding en verwarmingstoevoer. Diepe, diepe zucht.

De rek begint uit de tijdelijkheid te raken …

Beste Sint, mag ik, alsjeblieft, zo snel mogelijk een warme, frisgewassen werkelijkheid?

Advertentie