Surprises

Bron : weheartit

Ze lijken onlosmakelijk met me verbonden.

Volgens mijn vader niet eens zo gek, want naar zijn zeggen was mijn komst destijds – en ook nog wel daarna – de grootste surprise ooit.

Niet zelden zijn mensen verrast als ze me ontmoeten. Ben ik toch nog weer anders dan ze verwachtten.

Ach ja. ’t Zal mijn mythologische connectie wel wezen. Ik zeg het je : hiermee is het verrassingselement gegarandeerd. 

Ik zou er – om maar iets te noemen – niet van opkijken als ik op een goeie dag zomaar ben veranderd in een zeemeermin die ergens binnenpletst. Zeker weten dat de eerste die me in die hoedanigheid te zien krijgt,  Die Dokter is. ;-)

Met zulk een achtergrond heb je dus een zekere surprise-bestendigheid.

Maar toch. Er zit wat sleet op de ‘proof’. De overload aan dit-is-niet-te-geloven-toestanden van de laatste tijd maakt dat  het woord surprise me niet echt ‘pink feelings’ bezorgt.

Avontuur, ja, maar trop is te veel. Bij het woord verrassing gebeurt er wat met me.

De controlefreak in me – die alleen maar aan de bak komt als Superwoman een keer haar vliegende start mist – neemt het roer over.

In het beste geval schuift ie afwachting naar voor.  Anders triggert hij mijn fantasie, die prompt op de proppen komt met een schier eindeloze reeks van rampscenario’s.

Pff … Vermoeiend. 

Maar Superwoman kan wat hebben. Ze laat zich niet zomaar uit het lood slaan. Niet voor niets een vrouw van staal. 

Tijdens zo’n surprise-crisis slaagt ze er meestal – onverwacht, jawel ! – toch nog in dit ideetje naar mijn ‘little grey cells’ te transfereren. 

“Je mag het kind niet met het badwater weggooien !”  Er zijn er immers ook leuke.

Zoals bloggen. Yep.

Bloggen heeft verrassingen in petto.

De eerste is dat ik opnieuw ontdek hoe leuk zélf schrijven wel is.  Temidden van een heleboel droefenis nog wel.

De tweede is dat dat geschrijf de niet in te schatten neiging heeft een steeds groter wordend stuk van je tijdsbestek in te palmen … Nog nét geen verslaving, maar veel scheelt het niet.

De derde is dat je een talent ontwikkelt om de werkelijkheid in een blogstory om te zetten. Je brein overvalt je met one-liners voor blogjes, of met snapshots die je in postjes kunt omzetten.

De vierde is dat je hierdoor inspiratie krijgt om nog meer te schrijven. Gaandeweg sneuvelen er blogvoorschriften : voor jou geen niches, of bloggen doe je zo’s. Out of the window ermee !

De vijfde is dat je door die schrijverij gelezen wordt. Lezers lachen of huilen met je schrijfjes mee … Ze supporteren, zijn nieuwsgierig en reageren, met pareltjes van commentaren.

De zesde is dat je zomaar opeens –  ploef –  een gastrubriek krijgt aangeboden die jouw naam draagt. Nee, beste lezer, ik heb géén handleiding “hoe gastblogger worden”. Wel schrijf ik af en toe vooruit en vermijd ik schrijfkemels ter grootte van een dromedaris …

De zevende is, dat je in hoedanigheid van gastblogger, tot mystery guest wordt gepromoveerd . Oeh, spannend ! Kriebels.

Want je mag nog niets verklappen ! Ultrageheim is het. Zo geheim, dat je zélf  niet weet op welk moment je onthuld zult worden, en met welk stuk …

Zoals het een echte surprise betaamt, weet je ook niet wat je collega-gastbloggers gaan schrijven, of wat zij van jouw bijdrage vinden, en hoe jouw toevoeging past in het geheel, zijnde Khadija’s blog … Spannend !

Bij de onthulling ontdek je nog andere woordkunstenaars, en een pakkende getuigenis.

De strafste verrassing is misschien nog wel dat zowat 100 postjes en een paar schrijfformats later, je nog steeds een trouw publiek hebt, dat groeit …

Ze zijn wég van je schrijfsels …

Goh, wat een echtigentechtig leuke verrassing !

Mercikes !