Vurige tongen

Dit wordt geen episode ” Groene Vingers “, beste lezer. Dat wil ik die arme Sanseveria’s niet aandoen. Mijn fingerspitzengefühl op dat gebied is namelijk  onbestaande.

Goed, ik weet dat een plant water moet, maar hoeveel en hoe vaak, dat gaat m’n petje vlug te boven. Tja. Dat vakje was niet aangekruist op mijn kwaliteitenlijstje. Maar ik wijk af.

Die andere naam voor Sanseveria’s, Vrouwentongen, vond ik altijd geweldig. Als ezelsbruggetje voor het Pinksterfeest. Aka het feest van die vurige tongen.

Als klein meisje had ik weinig boodschap aan verkondigen, en ik snapte maar niet waarom die Heilige Geest – toch echt een rare snuiter – daar nou per se vlammen bij moest hebben.

Later vlamde vooral mijn ergernis op, tijdens de donderpreken van onze pastoor. Ze sloegen nergens op, duurden een eeuwigheid en het ergst van al : je ontsnapte er niet aan. 

Hij stak ze af in een ruimte die meer leek op het gat van een hellepoort dan op de poort naar het Paradijs waarvan zo nodig kond moest worden gedaan. Brr… !

Gelukkig greep God na verloop van tijd in en kwam er een andere herder.

Toen sloeg de vlam pas echt in de pan. Nee, niet omdat ik op mijn tong moest bijten om mijn ergernis binnenboord te houden. Integendeel.

Maar :  ’s mans homilie was een anachronisme. Zijn tijd verrrr vooruit.  Te ver, voor heel wat parochianen. Maar echt : schwung was er. Het vuur van de overtuiging brandde. Zélfs mét gitzwarte kerkmuren.

Maar trop is te veel en teveel is trop.

Na verloop van tijd balanceerde de Almachtige zijn “moves” dus wat uit. Niet voor niets is Hij een aanhanger van het matigheidsbeginsel.

Het kerkje van mijn vroegste jeugd heeft nu dus weer frisse muren en een gewit plafond. 

De voorganger loopt nu min of meer synchroon met zijn tijd. Weg zijn de donderpreken. Weg ook het gevoel werkelijk in het voorgeborgte van de hel te zijn beland.

Major improvement dus. 

Stiekem hoop ik dat er in die geest ook iets aan het kerkkoor is gedaan. Want echt, een wonder is het, dat toen nooit iemand de dierenbescherming heeft gebeld op verdenking van verregaande mishandeling.

Ik wil wedden dat zelfs Lucifer terugdeinsde voor het oorverdovende kattengejank.

Neenee. Zo’n Pinksterboodschap, daar moet power in, harmonie, overtuiging en lol. Dan wordt volgen ’n pak leuker.

Dit filmpje is het wel zeer levendige bewijs :

Nu ik er op terugkijk, moet ik besluiten dat de Almachtige Vader – Hij maakt geen vergissingen – een les heeft aangereikt wat boodschappen overbrengen betreft.

De inhoud én de wijze waarop ze verteld en dus vertaald wordt, telt. De boodschapper moet daar ook nog een beetje bij matchen. Anders komt je bericht geheid niet aan. O, en  je colère al te expliciet verwoorden is helemaal uit den boze.

Naar mijn blog toe betekent dit dat ik mijn stukjes vaak diverse jasjes aan trek : grappig, ontroerend, beeldend, mijnhaarkomtervanrecht, … naargelang de ik van dàt moment .

Vurig, pittig, excentriek, onderbouwd of niet, maar altijd met een zacht kantje, zonder boze woorden.

En jij, lieve lezer, gaat daar al sinds het prille begin van Ariadnesdraad in mee. Ontelbaar veel keer al heb ik in het reactievak mooie, gevatte, troostende comments ontdekt. Klaar om in te kaderen. Reacties met een zacht kantje.

Toen ik recent als lezer en potentieel reageerder onverwachts een vlijmscherp stuk voor de kiezen kreeg, bedacht ik me dat ik mijn lezers wel eens in de bloemetjes mocht zetten voor de warmte van hun schrijfjes, die bij tijden – eigenlijk altijd – heel uplifting zijn …

Ik tref het met m’n lezerspubliek, dat zonder twijfel Ariadnesdraad nog verfraait !

Fijn Pinksterweekend gewenst, beste lezer, en ik hoop vurig dat de Geest veel bloginspiratie brengt !

————————————————–

Disclaimer : dit stukje lees je het best met de nodige ironie wat geloofsovertuiging betreft. Geen pleidooi pro of contra, maar de gedachtengang van een klein meisje rond religie  …. verteld, vertaald door wie ze nu is.

Advertentie