Nog niet jarig

Zo waren de 365 dagen die het vorige verjaardagsevenement van het actuele afhielden weer voorbij. Ik was jarig. Of eigenlijk : bijna, maar nog niet helemaal. Tussenin een I-Tunes die van geen ophouden weet en een tv op het randje van te hard, klingelt mijn foon. De hoeveelste rinkel zou ’t zijn ? Geen idee, dus sprint ik erop af als een kip op haar Paasei. Ik wil mijn voicemail vóór zijn … Oef ! Gelukt ! Net als overeind blijven, trouwens.

Na mijn “Hallo?” en vóór m’n grote verbazing klinkt ’t : “Proficiat, hé !” Ik hoor de ‘grey ones’ werken. “Ting-ting-ting-tinggg!”, gaat het in m’n hoofd.

Net of ik de Lotto heb gewonnen. Met dit verschil dat de winnnende cijfercombinatie geen geldbedrag oplevert, maar een telefoonnummer. Van de beller aan de andere kant van mijn Dumdiedummetje. ’t Is Tantetje van mijn(e) Peter(en), voor wie ik in januari nog La Camisa Negra aantrok. Om mij te feliciteren. Exact 7 dagen te VROEG. Maar ach, alleen een kniesoor valt hierover.

Ik ben dan wel nog niet jarig, ik heb heb niettemin de grootste lol. Major improvement, vergeleken met de laatste drie verjaardagsrondes.

Eén daarvan was vlak nadat de Dame op de roze wolk de Styx was overgezet. Inktzwart en zonder felicitaties. De volgende was een tikje beter : mijn vader had z’n kluts iet of wat terug.

Voorlaatste editie ging het de goeie kant op met de feestzin.

Datzelfde kon echter niet van het weer gezegd, want het ging sneeuwen. Bummer en balen ! Daar zat ik dan, met het verjaardagsmenu. Niet één, niet twee, maar zomaar eventjes drie keer !

” Zijde gij* nu nog aan het verjaren ? ” is de samenvattende frase van deze festiviteiten. Ik paste voor een über-complexe uitleg, en beaamde dus maar volmondig “Jaaa, nog de hele maand !”

Aldus ben ik in 2013 drie weken jarig geweest, beste lezer. Nog een gelukje dat er niet telkens een jaar bijkwam !

Confession : birthday-acting is niet mijn ding. Je achteraf jarig voelen is nog best lastig, als je het mij vraagt. Not aan de boogie blame ik het, maar wél aan het verpieterde eten waarmee ik bleef zitten …

Neu, dan heb ik het dit jaar stukken beter getroffen ! Nog maar pas heb ik beslist dat ik dit jaar aan de rijsttaart wil op mijn verjaardag, en hups, daar zijn de gelukwensen al ! Ik neem ze lachend in ontvangst. Niet zo moeilijk, beste lezer, want je vooraf jarig voelen is niet alleen een pak makkelijker, het is ook nog es zooveel leuker !

Tante is eerst wat beduusd door mijn uitbundigheid, en daarna stil, als ik haar verklap dat haar congrats wat te vroeg zijn. “Geen punt, Tante, ik ben toch gewoon volgende week weer jarig!” repliceer ik.

Dan moet ze ook zélf lachen om haar misser : ” Haha, ge moe ni vragen hoever da’k ik weg zijn ! “** Met z’n tweetjes proesten we het uit. We giechelen  en gibberen, als we ons allebei voorstellen wat mijn vader hierop zal zeggen.

Ik weet : hij zal paf staan. Want hoewel ie m’n verjaardag natuurlijk niet vergeet, kan ie hier onmogelijk nog over. Op snelheid gepakt ! En niet zo’n beetje ook : 168 uur ongeveer.

Het mag dan een abuis zijn dat verkeerd is, toch kon het niet juister komen. Want dit jaar had ik het niet van haar verwacht. Wegens moe, verdrietig en d’r ritme kwijt, en het alleen zijn nog niet gewend.

Tussen ons gegiebel en de Überraschung door vind ik de woorden niet meteen, maar ik ben ten diepste geroerd. Want eigenlijk zet ze het peterschap van haar man – wiens Pitje ik was – verder ! Hoe mooi is dat.

Een hemels kado, beste lezer, die 26 minuten meisjesklets ! Vol giddertijd***, een snuifje sérieux, menu-kes vol botersaus, kabeljauw die we op dezelfde dag zullen gaan eten en sjallekes**** die ze voor me gaat breien … Jippie !

Het moet gezegd, beste lezer, nog niet jarig zijn is ge-wel-dig !

——————————————————-

* zijde gij : ben jij

** : hoe ver … zijn : hoezeer ik me vergis 

*** sjallekes : sjaaltjes

**** giddertijd : giecheltijd