As We Speak # 1

Ik weet het, beste lezer, as we speak, wordt er hier weinig gezegd. ’n Gevalletje voorjaarsmoeheid. Of eigenlijk, een groot geval. Echtigentechtig, de fut is wat kwijt.  De luciferkes die momenteel mijn blaffetuurtjes openhouden, zijn nog nét in voor wat rondlezen.

Zodoende viel mijn oog op de rubriek ‘As we speak’ van Tales From The Crib. Ieder mag van Lilith meedoen, en dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ideaal om de stemmetjesoorlog –  ‘Schrijf toch ! en ‘Umpffff, geen idee waarover’ – in m’n hoofd te laten verstommen.

Dus, As We Speak ….

– vond ik mezelf op  een weekavond terug om een uurtje of 11. Slapend. Dat moet in de krant ! Maar vooral : slopend. Want met de keukentafel als matras en mijn armen als hoofdkussen. Auchh… ! Ik niet zo, maar mijn tafel is vast wàt blij dat ik me houterig voelde ;

– weet ik zeker dat V.Oltaren prima is tegen houterigheid. Nu alleen nog even niet vergeten die witte wonderdoenertjes door te slikken. Klaarleggen alleen maakt, eh, niks klaar ;

– wringt mijn kaak danig tegen. De tanddeskundige die mijn verstandskiezen tackelde, wist dit jaaren geleden al. Mijn geheugen is, wat dit betreft, ook weer opgefrist. Snertkaken. Willen maar niet op elkaar passen en laten als protest stroomstootjes op m’n gezicht los. Grmbl. Of, om het Smurfgewijs te zeggen : ik hhààààààààààààààt geknelde zenuwen …

– ondervind ik dat een zeer gezicht blogzin en inspiratie keldert. Hoera ende joepie, heb ik naast ontstekingsremmers nog Mr. Flex , om opgelopen averij te bekampen. Ideaal om overprikkelde zenuwen in slaap te krijgen en mijn grijze celletjes, de slaapkopjes, weer wakker.

– krijg ik alvast geen tijd om een heuse slaapmuts te worden. Daar zorgt m’n telecomprovider wel voor. AltijdDichtbij zit me dezer dagen flink op de huid. 8 oproepen in 4 dagen. Eigen schuld. Had ik maar niet moeten zeggen dat ik op een ander moment graag zou luisteren.

Maar beste Flodderanske, ik heb ’t gehad met dat Prox-muzieksken. Spreek of zwijg, maar breng mijn Dumdiedummetje niet steeds in stelling om in te haken als ik opneem. Tsss. ’t Is weer es april, zekers.  Keep calm & heb geduld tot ze ‘ t beu is, is voor nu het devies ;

– vind ik mezelf door al die vroege morgenden op andere tijdstippen in de bib terug. Alwaar enthousiaste medewerkers me begroeten. ‘Maar mevrouw, u lacht altijd !’ Van ware boostyourpositivity gesproken ! Tot ik op een punt kom waarop het lachen me vergaat, is er geen reden om dat niet te doen, toch ? Die redflags zijn er wel, maar ik loop ‘r niet zo mee te koop.

Bovendien is lachen energiebesparend. Chiquita’s way of niet, ’n glimlach voorkomt flink wat malcontentie, waardoor je zelf nauwelijks boos bent en je de tijd om weer blij te worden zomaar in je zak steekt.

– zingt het in mijn hoofd : You Need a Schriftje And A Stylo. YNASAAS. Grote Grinnik.  Smile, Ynasaas is het nieuwe zwart, als ’t op budgetbeheer aankomt. Nog geen common knowledge, want ‘top secret’ wegens geldtechnisch.  De floor van dit systeem, de opschrijfdiscipline, omzeil ik via uitgeprintte uittreksels. Works like a charm. 

Zo. Dik 517 woorden later heeft deze As We Speak de ‘grey ones’ weer aangezwengeld, geloof ik. Een geweldig nieuw rubriekje, dit !

 

Advertentie