Politieke poppenkast : de lazarusformatie

Bron : weheartit

Vandaag Part II van mijn gastblog “Politieke poppenkast : de lazarusformatie “ door Sharp Ben.

Wie hem al kent, weet dat de politiek aan hem een superaandachtige toeschouwer heeft. Hij kijkt, analyseert scherp, en vat onversneden samen …

Tegelijk levert hij ook het bewijs dat het politiek bedrijf geen saaie soap hoeft te zijn.

Welnee, je hebt tijd zat om de beentjes uit te slaan en ondertussen een banket aan te richten voor “the world and his wife” !

Wat voorafging aan de dansles lees je hier.

“It takes two to tango”, zegt het spreekwoord.

Ik twijfelde altijd al aan de danscapaciteiten van beide heren, zeker als het erop aankomt om samen een zwierige tango ten beste te geven.

Tijdens die tangolessen verzaakt De Wever ook officieel aan het premierschap (iets wat hem als leider van ‘s lands grootste partij toekomt) en schenkt het in een genereus gebaar aan zijn opponent.

Een op het eerste gezicht wat vreemde wending, maar bij nader inzien ook volstrekt logisch. Je kan geen premier worden van een land dat je liever naar de verdoemenis helpt.

Nee, laat Di Rupo de kastanjes maar uit het vuur halen. Hij (De Wever) kan intussen rustig achterover leunen in zijn versterkte zetel en alles afketsen wat hem wordt voorgeschoteld.

Di Rupo van zijn kant aanvaardt het geschenk en kijkt ernaar als naar een smeltende praline aangeboden door zijn schoonmoeder : ze ziet er lekker uit, zal ongetwijfeld verrukkelijk smaken.

Maar hoe werk je zo’n onding naar binnen zonder je mooie kleren vuil te maken ?

Met enig lood in de schoenen hapt ie toch maar toe omdat hij zijn schoonmoeder niks kan/mag/durft weigeren.

Aan Di Rupo dus om een recept uit te werken voor de vorming van een federale regering. Over de bereidingswijze zal ik niet uitweiden, wegens veel te ingewikkeld voor gewone stervelingen en bovendien gewoon te gek voor woorden.

Wel gun ik u een exclusieve blik op de ingrediëntenlijst. In willekeurige volgorde. 

Neem 5 minuten politieke moed, een pre-formateur, een koninklijk verduidelijker, een handvol bemiddelaars en onderhandelaars, veel slaande deuren, zeeën van perslekken, een hectoliter bloed, zweet en tranen.

Daarbij een hele stoet cruciale momenten en gesprekken van de laatste kans, een royale scheut dramatiek, en één langgerekte exit van N-VA. 

Verder een biechtstoelprocedure in een verlaten Ardens kasteel, gebalde koninklijke vuisten op televisie (ook al du jamais vu), en sneuvelteksten die te nemen of te laten zijn.

Voeg aan dit alles nog toe :   één deelakkoord en neologismen die ei zo na in het Van Dale-woordenboek terecht kwamen (snuffelronde, overzomeren, vlinderakkoord) …

Zeker ook onmisbaar in dit recept : een Europese kredietcrisis, véél tijd en een kredietratingverlaging.

Alsof de sint himself er zich was komen mee bemoeien kregen we een paar dagen voor zijn verjaardag het bericht dat er toch uitzicht was op een nieuwe federale regering. “En Elvis leeft!”, zo was mijn eerste schampere reactie…

541 dagen na 13 juni 2010 kunnen we concluderen dat België nog bestaat. Of en hoe blij we daar moeten om zijn, dat valt nog te bezien. Hoe dan ook, het staat voorlopig onder leiding van deze man …

———–

Zo, beste lezer, ik hoop dat deze stukjes je geen indigestie hebben bezorgd, maar je integendeel smakelijk hebben doen lachen …

Als je de politieke poppenkast in Belgenland ingewikkeld vindt : je bent niet de enige ! Het opzet van deze stukjes was ook om het politieke kluwen een beetje te ontwarren.

Ik ben benieuwd naar jullie reacties … en mijn gastschrijver vast ook !

Mercikes alvast voor jullie bedenkingen, het leeswerk en natuurlijk Sharp Ben voor zijn bijdrage  !

Advertentie