Joyful joyful … Jubileumpost !

‘Dapper doorgaan’ schreef Appelig eerder in een Stijvol Commentaartje. Zo gezegd, zo gedaan. Dapper doorgaan doe ik  aldus op de kop af 36 (!) maand vandaag. Zo’n 191 postjes geleden had ik dat nooit durven dromen. Ariadnesdraad ging immers van start toen in de boksmatch die leven heet, de klappen vielen in mijn hoek.

Wat een klapper, om op ’t moment dat je de rode draad van het journaal steeds kwijt bent, een blog te beginnen ! Maar, wat toentertijd voor Theseus werkte, deed dat voor mijzelf ook ! Ik vond mijn eigenste gedachten en interesses terug. Via kronkelige wegen weliswaar. Meanderende bochten, die jullie, beste lezers, – schatten als jullie zijn – telkens weer mee in gingen. Hersengymnastiek en labyrintjes, het lijkt bij dit blog te horen als pannenkoeken bij suiker.

In vroeger tijd plachtte ’t me wel es te betrubbelen, maar niet meer sinds deze schrijfstijl-analyse. ’t Is gewoon m’n Clausiaans mannelijke kantje, de Hugo in mij.

Of, dixit Rebelse Huisvrouw, spannend, onvoorspelbaar. Een compliment van een schrijfster die ook haar grijze celletjes op gymles durft te doen en van haar VZTZ-rubriek een echte thriller kan maken – wat dan vaak mijn lachspieren doet ‘thrillen’.

Ik maak graag het turnveld der letterkes vrij voor deze mooie gastlog – een tradie op Ariadnesdraad.

Enjoy, lieve lezers !

De Draad van Ariadne

Ariadne. Dochter van koning Minos van Kreta en koningin Pasiphaë. Theseus vond, dank zij de Draad van Ariadne, de uitgang van het labyrint.

Toen ik op Ariadne’s blog belandde, begreep ik na een tijdje de symboliek van haar blogtitel. In Ariadne’s stukjes is het soms zoeken naar de uitgang. Naar de betekenis van haar tekst. Zit er een dubbele boodschap in? Missen we nu iets essentieels?

Lezen bij Ariadne is een soort hersengymnastiek. Zo af en toe frons je je wenkbrauwen en denk je: ‘wat staat hier nu precies?’ Vervolgens kijk je in verwarring om je heen – waar is de uitgang! – en je begint vol goede moed opnieuw te lezen om uiteindelijk beetje bij beetje te begrijpen wat er staat.

Dit is natuurlijk niet altijd het geval. Maar soms wel. En dat maakt het leuk om bij Ariadne te lezen. En spannend. En net dat beetje anders. Want ze is onvoorspelbaar. Je zit in het labyrint – HAAR labyrint – en je doet je best haar Draad vast te houden. De uitgang te vinden. En als je eenmaal daar beland bent leun je achterover en glimlach je tevreden. En je laat de tekst nog even op je inwerken. 

In de dagen die erop volgen echoot het woordje ‘Echtigentechtig’ je nog wat na in de oren. En je glimlacht weer. ‘Knap’, denk je dan, ‘dat ik niet eens meer exact kan navertellen wat er nu precies stond, maar toch aan haar stukje denk.’

Kortom: Ariadne’s Draad is niet zomaar een blog. Het is een taalkundige speurtocht in een labyrint van woorden, teksten en hersenspinsels waar alleen de aandachtige lezer de uitgang vindt.

Proficiat Ariadne, met je jubileum! Ik hoop dat je ons, jouw lezers, nog vaak zal verrassen met je onnavolgbare en altijd weer verrassende teksten!

———————————————–

In dit stuk is enkel de intro van Ariadnesdraad. De vetjes zijn van De Rebelse Huisvrouw. Credit, copyright en waardering voor deze column gaan dan ook naar haar uit.

Voor de schwung in dit stukje ook een vette knipoog naar Zr. Mary Clarence ( Joyful joyful – Sister Act II )

 

Advertentie