Celestial Sounds

Ariadnesdraad zit weer op de radar, beste lezers ! Er ruiste van alles, in en om ’t spreekwoordelijke struikgewas. Toegegeven, mijn lees- en reactie inhaalslag is nog geen feit, maar lezers in m’n hart, dàt zeker.

Net als deze Kerst. Want, jaahaa, ik had mijn eigen versie van ’t Bakske vol met stro. Zijnde een niet langer ingestort ladenkastje. Uniek als kribbeke.

Want er ruiste ’n blogstuk in het struikgewas – gelezen door Gulliver.

“Ha, je vraagt je af of ik dat kastje weer ineen krijg ?” “…?!” “Ik las Swoon 46”. Via de SOS die blog heet kwam dus, op Kerstavond, Gulliver de deur door, met zowat alles wat je als stakend kastje vrezen moet : strong determination, hamerende handigheid, stevige nagels en een professionele nieter.

Keukenkastje wist van affront niet meer waar kruipen. Wij van onze kant gingen er tevreden naar zitten kijken. En een beetje onwennig naar elkaar ook wel, want weer heel anders dan vorig jaar.

Heel veel leuker. Maar omslag, na eerder inktzwart, en Dametjes Buur die je met een volledig klaargemaakte (!) menu laten zitten. Huilen is dat, helemaal als je weet dat in laatstgenoemde editie, Vadermans drie kerstdiners voor de kiezen kreeg. 3-0. Blamage op het kerstig palmares.

Daar kan je ’t niet bij laten zitten, dus pasten en maten we een nieuw format. Vandaag ben ik ietwat gesloopt, maar opgewekt.

De grey ones diepen daarom in de stilte na het feestgedruis ’n fotootje van vroeger op. De rekwisieten : een kuipzeteltje, een godsonmogelijk wakkere kleuter in roze ponnetje, met fuchsia toet als bewijs van doorgetrokken onweer. Op mijn hyperactieve koppetje een giga-pothelm waarmee je rustig ten oorlog kan. En : aandachtig glinsterende oogjes.

Niet op de foto : op een goddeloos uur op zijnde ouders, Messiaans blij met hun koptelefoon. Heiland van gemoeds- en nachtrust. Getroffen door de uitwerking van de muziek – hence het kiekje.

Dat rumoertje nachtbraker luisterde naar ‘Kleine Nachtmusik’. Nou ja, Mozart was ook een spitant gevalletje, tenslotte.

Great minds think alike – tot ze op internaatsleiding botsen die Euridykei heet en gek is op aria’s zingen met sopraanstem. Met klassiek, en opera in het bijzonder, kwam het daarna niet meer goed, beste lezers. Die éne verplichte schoolvoorstelling in die aard was me kwelling, van alfa tot omega. Wàt een kelk !

Bloedongelukkig maakte ‘t, met rugrillingen toe. Geen idee of Amadeus zulks ook bij het componeren ervoer, maar indien ja : ocharme sukkelaar.

Een arsenaal ervaringen verder, is Wolfie vast weer blij met me. Muziek mag me weer met emoties overspoelen, de wave is soort van terug.

Het is geen Kleine Nachtmusik, maar Moosje heeft vast ’n boontje voor de kwieke Bobby McFerrin, die een Bach-gounod fenomenaal kan laten klinken, terwijl een doorregend publiek daartoe ’n impressionante zangprestatie levert !

Don’t worry, be happy now. All’s not well, maar hierna wél weer eventjes.

Al helpen het maatpak en z’n dreads, het is toch gave om iedereen mee te krijgen en dusdanig te beroeren. Kan de wereld nog wel even achter komen,zeg.

Fenomenaal, hemels en hartverwarmend ! Precies zoals ik hoop dat de Kerst mijner lezers is geweest …

Christmas Calling : replay

Je eigenste blogarchief kan een golden thread of inspiration zijn, beste lezers. Zeker als een eerdere situatie zich wéér voordoet en je opnieuw warm wordt van de uitkomst.

So, something old, something new, something borrowed and feeling a bit blue it is. Dat laatste slaat voor de verandering es niet op mezelf, maar op mijn dossierdame. Flo kampt temporeel met ‘an ailing health’.

De ronding die mijn besognes maken, komt er subiet hoekig uit te zien. Ach ende wee. Maar Flo zou geen Flo zijn, als ze niet met ’n onverwachte move in de bocht zou springen. Nog niet fit, maar wel fluks tovert de lieverd de weg weer vrij …

Flootjes heb je nooit genoeg. Daarom met deze ‘pon de replay‘ een eresaluut aan àlle exemplaartjes wereldwijd. Moet kunnen…

Precies één week voor Kerstmis laat ik een bruine omslag achter op het buro van m’n Florence. Want niet alleen zij zet paperasserijen op het juiste spoor, ik ook. Zeker als het jaar op z’n laatste benen loopt. Dan hou ik er nog meer van, als losse eindjes netjes worden ingestopt. Al is het dan in een verfoeid jasje … 

Bruine enveloppes, da’s dikke dislike. Ze representeren vaak een warboel, vergelijkbaar met een breiwerk. Een knopenfestijn.

Dit idee flitst door mijn hoofd als ik aan mijn dossierdame denk. Ik kan me zomaar indenken dat er beslist een kleur briefcover is waar ze niet blij van wordt … Nu maar hopen dat dat niet bruin is ! 

Mijn little grey cells houden ook niet van donker, want ze seinen onmiddellijk deze lichte boodschap door  : “Maar de inhoud maakt veel goed !”

Haha, die celletjes toch ! Het werkt nog ook. Bij thuiskomst is de gedachte dat mijn postale verbiage voor Kerst vlotjes is gegaan frontnieuws in m’n hoofd.

In goeie luim buig ik me vervolgens over de kwestie hoe ik twee  ovengerechten in mijn kerstmenu kan passen … Grondige naloop van diverse schalen, mijn oven, de tijd.

Zodoende verdwijnt de favo kleur van Flo naar de achtergrond. Ik hou de traditie van een goeie daad in ere – ik denk er niet meer aan.

Twee dagen later. Ik ben naast keukenattributen naarstig op zoek naar mijn kerst-hum.

Dat is tussen de spullen die ik had-maar-nu-natuurlijk-niet-kan-vinden, een opkomend cimbaalstuk en het plotse Adieu van Dokter Huis even de weg kwijt.

Geen leuk kerstkado, denk ik nog, als de bel van mijn foon opnieuw klingelt.

Ik kijk er scheef naar, want de nummerherkenning van mijn vaste dumdiedummetje doet ’t niet. De batterij is alvast aan Kerstvakantie begonnen. Tja, dan maar zo opnemen. Je hebt tenslotte geen foon voor ‘staren als ’n koe naar ’n trein’. Ook mijn systeem is stevig geconditioneerd door de wetmatigheid ‘ opnemen als ’t lawaait’.

Dus dat doe ik. Met een “halloooo ?!” die ergens tussen verbaasd en argwanend in zit, schat ik.

“Hallo, met Florence !” klinkt het opgewekt in mijn telefoon-oor.

In mijn hoofd ruzieën “toch weer geen stop-bericht-met-opgewekte-intro” en “de goeie inhoud is aangekomen” om voorrang.

Florence is van veel markten thuis, blijkt andermaal. Niet alleen kan ze van puinhoopjes weer mensen maken, ze kan ook prima blij worden van kerstkaartjes die een foute façade (bruine envelop) hebben. 

Gedachten lezen kan ze ook. Zonder dat ik de vraag hoef te stellen, hoor ik al de gerustelling : ” Ik stop nog niet met werken, hoor ! En jouw kaartje geeft moed …”

Verdraaid, ik word er zélf blij van ! De mist in mijn hoofd trekt op tijdens een aangenaam gesprekje met mooie wens : dat de zachtheid van mijn entourage naar voor mag komen.

En dat, beste lezers, is meteen mijn Kerst- en vroege Nieuwjaarswens voor ieder van jullie. En mocht dat moeilijk zijn : een eigen Florence om hierbij te helpen.

Van harte gegund !

Soft Sides

Ik zei er al eerder wat over : het zachte kantje. Met Kerst weer in aantocht, mag dat wel weer een keertje voor het voetlicht.

Wat is met z’n cheesy crust dit jaar aan mijn ribben blijven plakken ? 14 taferelen met  woord, beeld en klank. In random order of appearance … 2014 aaneengeregen van dag tot draad.  Overgoten met een Kerstig sausje, dat spreekt. Enjoy, beste lezers !

Groenes groenes grasje alom, in 2014. Ook voor Belgenland. Voetbal ontduiken werd een sport op zich. Deze van Paul Abspoel was de nagel op de kop … leuk om lezen !

Russen gebelgd. Belgen gerust. #BelRus

— Paul Abspoel (@PaulAbspoel) June 22, 2014

Stoere binken hebben soms echt een peperkoeken hartje. Interactie tussen Luc De Vos en Jo Leemans is cute … (1:39 t.e.m. 4:12)

Rolling, rolling, rolling … Maar is meer wielen ook gelijk aan meer vreugd ? Het hele filmpje is een parel, maar dit springt er voor mij uit ! (1:57 t.e.m. 2:07)

Riders are believed to be rockers …? Deze hippe dame houdt ook wel van rock, geloof ik. En van afwisseling  : elke vrijdag een nieuwe tattoo. Klik op de link voor de full story …

Ongelooflijk weer hoe mooi je je gedachtes en gevoelens weet op te pennen. Ik vraag me soms af wanneer je eerste gedichtenbundel verschijnt, want dat die er moet komen is een zekerheid.

Dit gouden compliment kwam op een ik-heb-een-dip-dag zomaar floeps de mailbox binnenvallen. Wat een boost voor Ariadnesdraad en mijn ‘moral’ ! Blozend van blijdschap zeg ik dank aan de lezer die dit uitschreef ….

Goeie reclame maakt z’n slogan waar. Coca Cola keeps promise : give a little happiness. Make Someone Happy. Lalala …

Vintage, kitsch of styling-advies ? Het mag er rond deze tijd allemaal zijn. Deze splash of color doet het elastiekje van mijn goeie hum op gymles …

En maar goed ook, want 2014 was ook een oorlogsjaar. WO I werd herdacht. Met tal van initiatieven. Als daar zijn : De prachtige reeks ‘In Vlaamse Velden’, waarin hoofdvertolkster Marie haar dagboek alles toevertrouwt …

 … een voorstelling, waarin we den Grooten Oorlog eens door de ogen van een magnifiek paard zien …

En The Last Post. Learning from history seems hard, want we moesten hem dit jaar ook blazen voor talrijke slachtoffers van een recent oorlogsconflict in Oekraïne.

Eten en drinken, geflankeerd door een streepje muziek. Stampen en dagen, dixit Vadermans. Maar dan wel het betere werk, als je ’t mij vraagt …

Wel even oppassen, dat je geen flushes krijgt van al dat gekook ….

Bert en Ernie doen wonderen voor de Kerstige mood …

Kouwe douches ontloop je het liefst. Zoniet The Ice Bucket Challenge. Of vergis ik me … ?

Als twee zenders samen een programma maken, levert dat verbazende televisie op. Wauters en Waes lieten sterke staaltjes zien in de uitdagingen die ze voorgeschoteld kregen. De reeks liep op rolletjes ; gesmeerder dan zijzelf in dit fragment ! Wieltjes hebben betekent nog niet automatisch op wieltjes lopen …

Ik maakte vorig jaar al kennis met Malala via een reportage waarin haar vader met blinkende oogjes vertelde hoe trots hij op zijn dochter was. Hoe pauwenfier moet deze vooruitziende man, die zijn dochter niet ‘vleugellam’ maakte, vandaag wel niet zijn ? Girlpower for the world, en dus mag Nobelprijswinnaar Malala niet ontbreken op Ariadnesdraad …

Ode aan Sjoklatteke

Ken je die van dat vrouwtje dat ’s morgens opstond en dacht : dit wordt een dag waarvan ik steil achteroversla ? Die ging zo.

Laat september sta ik naast bed met kletterende cimbalen. Die morgen blieft het m’n celletjes een danske te placeren. Ze negeren fit en fluks m’n twee linkerbenen en zetten een pijnlijke choreografie in. Juist, beste lezers, Mr. Migrain is visiting, again.

Als de ‘grey ones’ een paar uurtjes later hun dansschoentjes over de haag gooien, galmt het hoorbaar ‘Oeffff’ in m’n hoofd. Gevolgd door een verre, vage, echo van ‘slecht nieuws’. Als een voice-over zal dit bericht de hele dag m’n gedachten doorkruisen. Om koekoek van te worden.

Ik ben die avond aan het bedenken waarmee ik mijn hersens tot de orde kan roepen, als Dumdiedummetje zingt. “Ja…, ehm, ik heb geen zo goe nieuws …,” hoor ik Gulliver zeggen. Mijn innerlijk kabaal valt opeens stil ?! Deze frase is een gekende aanloop naar een Jobstijding. Ook nu.

Malfortuna heeft toegeslagen : Sjoklattekes wederhelft is wolkzitter geworden. Ik ben onthutst. Vadermans, denkend dat ik ni mee ben, helpt me op weg : ” Je weet wel, Sjoklatteke, van school …

Of ik Sjoklatteke zou kunnen vergeten ! Mijn onafscheidelijke schaduw. Mijn redder in kouwe nood … Mijn kleine beschermengel. Samen konden we de hele  (school)wereld aan. Wat had ik haar graag eeuwig geluk gegund, en niet dit …

Het duurt niet lang, of mijn vader en ik halen herinneringen op aan de chocomelk van Sjoklatteke. O sweet memory !

Sjoklatteke werd Sjoklatteke in de kouwe winterdagen van de vierde klas. De directeur beende handenblazend binnen ; dat kon alleen maar betekenen dat de ‘sjoffage’ weer es wijlen was. Zumba, om warm te blijven, was geen optie, wegens weerbarstige motoriek. Alras bibberde ik haast uit mijn vel.

Sjoklatteke, die me kouwer en grauwer zag worden, trok m’n klappertanden niet en gaf me tenslotte hààr warme Cécémel te drinken. Werkte prachtig, als antivries. Alleen had zij nou niks warms meer, en wél nog kou.

Dus hobbelde ik in de ‘speeltijd’ het buro van het schoolhoofd binnen, om te vertellen waarom ik zélf niet in vloeibare warmte kon voorzien. Daarop mocht Sjoklatteke uit de les, om thuis een nieuwe lading te halen.

Wat zal Sjoks Mum ogen als schoteltjes gehad hebben, toen dochterlief ruim voor de bel thuis binnenviel ! Gelukkig had ze ook een groot hart, twéé thermossen en megaveel inspiratie qua warme drankjes …

Het regime van de kouwe-drank-bricks moest vallen, wilde ik niet als sneeuwpop eindigen …

Hoewel deze maatregel Spartaans lijkt, was ie oorspronkelijk gewoon probleembesparend.

Want mijn moeder wist waartoe die eigenzinnige motoriek van mij vaak leidde : een zeer nabije studie van de grond en een Sjoklatteke dat dan de netelige taak had me op te krikken. Doffe ellende, die je niet wil vergroten met zompige boekentassen door een gevalletje gesneuvelde thermos.

But desperate times call for desperate measures. Nu we onvrijwillig in een nieuwe ijstijd werden gestort, gold als kersverse strategie : Sjok twee thermossen, ik twee brooddozen. Later werd dit bijgesteld naar boterhammenruil.

Ja, beste lezers, ik was dat kind dat andermans lunch verorberde. Zonder represailles. Onze ouders kenden dit publiek geheim, maar lieten het er verder bij. We zagen er per slot van rekening happy & healthy uit.

Daarbij kwam dat ons beider mums wel opgedaan waren met het culinaire compliment dat ze kregen. Win-win all over. Ik bleef warm, dus m’n moeder beloonde Sjoklatteke’s geniale inval wat graag. Met broodjes ei, die Sjok hemels vond. Anderzijds vond ik de bokes rauwe hesp van Sjoks Mum helemaal niet verkeerd – tot jolijt van Sjoklatteke, die ze graag aan me sleet.

Nu, in ’t donkerst der dagen, hoop ik dat iemand ‘mijn’ Sjoklatteke van ‘hot chocolate’ voorziet. Want zoiets warmt het hart, en dat gevoel gaat niet verloren …

Sjoklatteke(s) for the world !

 

Ode van Bart Peeters aan Luc De Vos vind je ook hier.

Christmas Calling

Precies één week voor Kerstmis laat ik een bruine omslag achter op het buro van m’n Florence. Want niet alleen zij zet paperasserijen op het juiste spoor, ik doe het ook. Zeker als het jaar op z’n laatste benen loopt. Dan hou ik er nog meer van, als losse eindjes netjes worden ingestopt. Al is het dan in een verfoeid jasje … 

Bruine enveloppes, da’s voor mij een dikke dislike. Ze representeren vaak een warboel, vergelijkbaar met een breiwerk dat je net hebt uitgetrokken. Een knopenfestijn. En, beste lezer, je raadt het al … Juist ja, daar loop ik niet warm voor !

Dit idee flitst door mijn hoofd als ik aan mijn dossierdame denk. Ik kan me zomaar indenken dat er beslist een kleur briefcover is waar ze niet blij van wordt … Nu maar hopen dat dat niet bruin is ! 

Mijn little grey cells houden ook niet van donker, want ze seinen onmiddellijk deze lichte boodschap door  : “Maar de inhoud maakt veel goed !”

Haha, die celletjes toch ! Het werkt nog ook. Bij thuiskomst is de gedachte dat mijn postale verbiage voor Kerst vlotjes is gegaan frontnieuws in m’n hoofd.

In goeie luim buig ik me vervolgens over de kwestie hoe ik twee opeenvolgende ovengerechten in mijn kerstmenu kan passen zonder dat de eters van lieverlee aan plafondstaren moeten gaan doen …

Ik pas en ik meet druk. Diverse schalen, mijn oven, de tijd. Zodoende verdwijnt de favo kleur van Flo naar de achtergrond. Sterker nog, ik hou de traditie van een goeie daad in ere – ik denk er niet meer aan.

Twee dagen later. Ik ben naast keukenattributen naarstig op zoek naar mijn kerst-hum.

Dat is tussen de spullen die ik had-maar-nu-natuurlijk-niet-kan-vinden, een opkomend kletterend cimbaalstuk en het plotse Adieu van Dokter Huis even de weg kwijt.

Geen leuk kerstkado, denk ik nog, als de bel van mijn foon opnieuw klingelt.

Ik kijk er scheef naar, want de nummerherkenning van mijn vaste dumdiedummetje doet het niet. De batterij is alvast aan de Kerstvakantie begonnen. Tja, dan maar zo opnemen. Je hebt tenslotte geen foon om er naar te kijken als een koe naar een trein. Bell importeerde  de wetmatigheid “opnemen bij rinkelen” ook in mijn systeem.

Dus dat doe ik. Met een “halloooo ?!” die ergens tussen verbaasd en argwanend in zit, schat ik.

“Hallo, met Florence !” klinkt het opgewekt in mijn telefoon-oor.

In mijn hoofd ruzieën “toch weer geen stop-bericht-met opgewekte-intro” en “de goeie inhoud is aangekomen” om voorrang.

Florence is van veel markten thuis, blijkt nog maar eens. Niet alleen kan ze van puinhoopjes weer mensen maken, ze kan ook prima blij worden van kerstkaartjes die een foute façade (bruine envelop) hebben.

En gedachten lezen kan ze ook. Zonder dat ik de vraag hoef te stellen hoor ik al de gerustelling : ” Ik stop nog niet met werken, hoor ! En jouw kaartje geeft moed …”

Verdraaid, ik word er zélf blij van ! De mist in mijn hoofd trekt op tijdens een aangenaam gesprekje met een mooie kerstwens : dat de zachtheid van mijn entourage naar voor mag komen.

En dat, beste lezers, is ook mijn late Kerst- en vroege Nieuwjaarswens voor ieder van jullie. En mocht dat moeilijk zijn : een eigen Florence om hierbij een handje  te helpen.

Het is jullie allemaal van harte gegund !

Roept al uw pottekes en pannekes bijeen

*zangmodus aan*  “Vrienden, ’t is tijd om uw pakske te maken, roept al uw pottekes en pannekes bijeen ….” *zangmodus uit*  

Daar ben ik nu – onder andere – mee in de weer.

Hoewel de zon de wereld vandaag niet mooi heeft gemaakt,  is ze wel opgekomen en draait alles vrolijk (?) door. Tja, het telraampje van de Maya’s begaf het.

Daarom is het toch tijd voor Kerst. 

Dus heb ik nu een zacht lichtgevende versie van hét boompje, een lekker warm dekentje (of eigenlijk vijf), bijna een pakje dat ik nu eens echt zou willen krijgen en rolt – last but not least – Urbanus met mijn lijflied uit de boxen.

Idyllisch, niet ?

Pertinent weiger ik te denken dat het niet werken van de lichtjes in de boom door een wel erg slecht getimede kortsluiting en daarna het wel erg kort uitgevallen lichtsnoertje ter vervanging, te maken hebben met de roep dat de wereld vergaat.

Ook het hartinfarct dat ik haast kreeg, toen ik mijn bestelling wilde doorgeven aan een next to not Nederlands sprekende – een andere lingua trouwens ook niet – Chinees, is pure coïncidentie.

Het gelijktijdig gebeuren van onwil is het. Van Chinaman omdat hij een bestelling refuseert. Niks aan te doen, ik spreek geen Mandarijns.

Van mijn kant omdat ik het vertik op de vooravond van Kerstmis een lichtsnoer van zeker 120 lichtjes te doorploegen terwijl ik slechts een handjevol reserves  heb.

De boom helemaal weer af- en terug optuigen wordt ‘m ook niet.  Want : eer ik heb uitgeknobbeld hoe je een standaard vastgemaakte lichtdraad losmaakt is alle kerstversiering er aan en is het kerst in een volgende editie. Te kort dag.

Maar rampspoed? Watzegjemenou ?!  De grote wereldbol is een eigenzinnig ding dat maar vliegt en vliegt, zonder te verdwalen. Sterk. En draaien ook nog, zonder motor of pedalen. 

Een wonder dat van alles kan, behalve zomaar eventjes verdwijnen op een moment dat door mensjes is opgelegd.

Vergaan is dus nooit ook maar één moment serieus bij me opgekomen. En toch kon je er niet rond in medialand.

Eergister toch even gegrinnikt, toen de nieuwslezer, Jan Becaus – conform zijn (scherm)aard – doodernstig zei : “U hebt ongetwijfeld al gemerkt dat de wereld niet is vergaan, maar we gaan het er toch nog even over hebben …”

Ik snap er niet veel van. Dat zoiets zoveel attentie krijgt. Maar nog minder hoe je er als nieuwslezer in lukt een pokerface op te zetten bij zulk een item. Pluim ! Want de werkelijkheid tart soms de verbeelding … Enfin, die van mij dan toch.

Te weten dat de voorbereidingen van enkele adepten dit lied nog overtreft ! Tss…

Als ze al die energie nou ‘ns staken in het wegwerken van narigheden, dan zou niet de wereld, maar veel leed vergaan!  Het bezongen doemscenario zegt me niks, al zijn sommige suggesties best lekker …

Ik hoop, lieve lezer, dat jouw persoonlijke wereld niet is vergaan, hiermee bezig is – of alsnog – op dit onzalige idee zal komen.

Fijne dagen toegewenst … Met veel lichtjes. In en rond jezelf !

In de Gloria

en In Excelsis Deo. Of Stille Nacht, Heilige Nacht …

De lucht is zwaar van Kerstliederen en van de glitter and glamour die de rijk versierde straten meebrengt.

In deze feestperiode wordt mijn oog en oor toch ook getrokken naar dat andere uiterste van het mij omringende feestgedruis …

Naar de mensen voor wie er deze Kerst bitter weinig glorie, glitter en glamour (en pakjes!) te rapen vallen…

Ze lijken – om de lieve vrede ? – naar het achterplan verbannen.

Foetsie zijn de honger in Afrika, de wankele situatie in pakweg Irak, of de nasleep van de Arabische Lente … Zou dat komen omdat tal van duidingsprgramma’s er in deze periode ‘even tussenuit ‘ gaan ?

Toch is het zo dat er heel wat mensen de Kerst moeten doorbrengen in oorlogstijd en – oorlogsgebied.

Terwijl we hier – systeemcrisis of niet – naar een kunstig opgetuigde boom kijken en aanzitten aan een tafel waar we alles – en meer – vinden wat ons hartje lust, moeten zij zich zien te beschermen tegen tal van projectielen en oorlogsgeschut …

Soms ook kunnen ze niets anders doen dan zo goed mogelijk met de  hallucinante gevolgen omgaan.

Ik denk aan de families van de slachtoffers in Luik, die zonder dat ze er zelf ook maar voor iets tussen zaten, nu één van de moeilijkste en zwartste eindejaartijden uit hun leven meemaken.

En toch. Al met al blijf ik vinden dat het lichtfeest van de Germanen iets speciaals heeft …

Er komt meer licht, door de Kerslichtjes en de voorzichtigjes langer wordende dagen, en ook een beetje meer hoop, door acties als Music for Life. Of dat allemaal goed gaat uitpakken blijft afwachten, maar de intentie is er.

Daarnaast is het gewoon prachtig dat een traditie al zo lang stand houdt. De wereld heeft al menig keer op haar grondvesten gedaverd, maar het Kerstfeest is er nog altijd … en dat geeft hoop.

Hoop. De laatste inwoner van de Pandoradoos. Het begin van verbetering.

Ik wens iedereen een leuk en warm kerstfeest. Met veel lichtjes en gezelligheid.

Voor wie – alle lichtjes ten spijt – een donkere Kerst meemaakt, ook hoop. Dat het lichtpuntje dat je nu nog niet kan zien, omdat het te veraf is, gauw dichterbij komt. Dat je de zekerheid mag hebben dat je er niet alleen voor staat.

Geen feest zonder muziek. Dus ook Kerst niet.

Maar het moeten niet altijd zeemzoete toestanden zijn à la “Save the world”.

Nickelback brengt de boodschap op een manier die perfect aansluit op mijn (actualiteits)gevoel.

Oproepen tot wereldverbetering kunnen ook pittig en krachtig, zo blijkt !